«Վալտեր Ֆրիդրիխ Հերման Նեռնստ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1883]]-[[1887]] թվականներին սովորել է [[Ցյուրիխի համալսարան|Ցյուրիխի]], Բեռլինի, Գրացի և [[Վյուրցբուրգյան դպրոց|Վյուրցբուրգի]] համալսարաններում։ [[1891]] թվականից Գյոթինգենի համալսարանի պրոֆեսոր․ այդտեղ էլ [[1896]] թվականին հիմնել է ֆիգիկաքիմիական ինստիտուտ։ [[1902]]-[[1933]] թվականներին՝ [[Բեռլին]]ի համալսարանի պրոֆեսոր և նույն համալսարանի քիմիայի ինստիտուտի ([[1905]]-[[1922]] թվականներ) և ֆիզիկայի ինստիտուտի ([[1924]]-[[1933]]) տնօրեն։ Ձևակերպել է ([[1906]] թվական) թերմոդինամիկայի երրորդ սկզբունքը ([[Նեռնստի թեորեմ]]), հայտնաբերել ([[1886]] թվական) ջերմամագնիսական երևույթներից մեկը ([[ՆեռնստիՆեռնստ-Էտինգսհաուզենի երևույթ]])։ [[1890]] թվականին հայտնագործել է երկու չխառնվող լուծիչների միջև լուծվող նյութի բաշխման օրենքը, որը կոչվել է իր անունով։ [[1894]] թվականին ցույց է տվել, որ լուծիչի դիսոցող ունակությունը մեծանում է [[Դիէլեկտրիկական թափանցելիություն|դիէլեկտրիկ թափանցելիության]] աճին զուգընթաց և հայտնաբերել էլեկտրաստրիկցիայի երևույթը։ Մշակել է ([[1904]] թվական) հետերոգեն քիմիական ռեակցիաների դիֆուզիոն տեսությունը։ Հեղինակ է տեսական [[քիմիա]]յի դասագրքի, որը [[15]] հրատարակություն է ունեցել և թարգմանվել [[ռուսերեն]] ու այլ [[լեզու]]ներով։ Հրատարակել է նաև կոսմոլոգիային և [[տիեզերք]]ի ֆիզիկական նկարագրությանը վերաբերող մի քանի աշխատանքներ։ Եղել է շատ երկրների ԳԱ, այդ թվում նաև [[ԽՍՀՄ]] ԳԱ արտասահմանյան պատվավոր անդամ ([[1927]] թվական)։ [[Նոբելյան մրցանակ]] ([[1920]] թվական)։