[[Պատկեր:Soviet dissidents in Munich.jpg|thumb|250px|[[Յուլիա Վիշնևսկայա]]ն, [[Լյուդմիլա Ալեքսեևա]]ն, [[Դինա Կամինսկայա]]ն և [[Կրոնիդ Լյուբարսկին]], [[Մյունխեն]], 1978]]
[[ԽՍՀՄ]]-ում և Արևելյան[[Սոցիալիստական բլոկիճամբար]]ի երկրներում այլախոհության պատմությունն ընդունված է սկսել 1960-ականների սկզբների, սակայն դա չի նշանակում, թե մինչ այդ ԽՍՀՄ-ում այլախոհներ չեն եղել, քանի որ բռնատիրական ուղիով ընթացող ցանկացած երկրում այլախոհությունն ինքնաբերաբար ծնվում ու այդ բռնատիրության ողջ ընթացքում ուղեկցում է նրանր։ 1960-ականներն «այլախոհ» են սկսել անվանել ԽՍՀՄ-ի ընդդըմադըր շարժման ներկայացուցիչներին (ի հակադրություն անցած ժամանակաշրջանի հակախորհրդային և հակահամայնավարական շարժումների), որոնք չէին փորձում պատքարել խորհրդային կարգերի և մարքսիստական-լենինյան գաղափարախոսության դեմ բռնի ուժով, այլ անդրադառնում էին խորհրդային օրենքներին և պաշտոնապես հայտարարված արժեքներին։ Եզրը սկզբում կիրառվում էր Արևմուտքում, իսկ հետո էլ մտավ շրջանառության մեջ անմիջապես խորհրդային այլխոհների մոտ<ref name="ՎարդանՀարությունյան311" />։
