«Ալդո Վալետտի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Սերը դեպի ֆիլմը նրան բերել է նկարահանման հրապարակ, որտեղ նրան հասել են դերեր մասայականմասսայական տեսարաններում, հատուկ արտաքինի շնորհիվ նա ստացել է գրեթե միայն ծաղրանկարային դերեր։ Կինոյում նրա առաջին դերը եղել է Դինո Ռիզի «Աղքատներ, բայց գեղեցիկներ» ֆիլմում։ 1974 թվականին նկարահանվել Պաոլո Կավարիի «Խխունջը» (Il lumacone, 1974) ֆիլմի էպիզոդում «Սևազգեստ կնոջ բույրը» (Il profumo della signora in nero, 1974) ֆիլմում, որտեղ հայտնվել է ընդամենը հինգ վարկյան մասայականմասսայական տեսարանում՝ խաղալով մարդակերներից մեկի դերը, «Վաճառվող ոստիկանները» («Il poliziotto è marcio», 1974) ֆիլմում նույնպես նաև նկարահանվել է առանց խոսքի կոնֆերանսի մասայականմասսայական տեսարանում, այստեղ նույնիսկ ցույց չեն տալիս նրա դեմքը։

1976 թվականին խաղացել է իր ամենահիշվող մասայականմասսայական դերը՝ բորդելի այցելույի դեր Տինտո Բրասսի «Կիտտիի սրահը» ֆիլմում։ Դրանից հետո եղել են մի շարք էպիզոդիկ դերեր, որոնցից ամենավառը եղել են երեք ֆիլմեր՝ «L’educanda» , «Pasqualino Settebellezze» , «Tutto suo padre»։ Վերջին դերը, որ նա կատարել է, եղել է փոքր դեր «Arrivano i gatti» (1980) ֆիլմում, որտեղ նրա մասին չի նշվում նույնիսկ տիտրերում։ Նա կատարել է խնջույքի հյուրերից մեկի դերը, որտեղ հյուրերը կազմակերպում են գազեր բաց թողնելու մրցույթ։ Դրանից հետո Վալլետին ընդմիշտ հեռանում է կինոյից։