«Քար»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հնագույն ժամանակներից քարերն օգտագործվել են բուժական նպատակներով :նպատակներով։ Թանկարժեք քարերին վերագրում էին նաև թունավորումներից փրկելու հատկություն։ Հնագույն ժամանակներից ի վեր [[արքա]]ների գ[[գավաթ|ավաթն]]երը պատրաստված էին արծաթից զարդարված ռուբինե քարերով հավանական թունավորումը վնասազերծելու նպատակով։ Պարզունակ ըմբռնումների պատճառով կիրառվում էին ոգեհմայական [[եղանակ]]ներ, իսկ որպես դեղամիջոց՝ որոշ քարերի բաղադրությունները։ Նեֆրիտ քարը անունը սատցել է [[մարդ]]ու [[երիկամ]]ների նմանության պատճառով և ծառայել է որպես դեղամիջոց ու մահվանից հետո մարմինը քայքայումից փրկելու բուժամիջոց, կարմիր կամ վառ կարմիր քարերը՝ սուտակը կամ ռուբին, նռնաքարը համարվում են հակաբորբոքային և արյունակասեցուցիչ միջոց։ Դեղին քարերը լյարդի խանգարումների և դեղնախտի բուջման համար։ Կանաչ քարերի օգտագործման աչքի հիվանդությունների բուժման համար բացատրվում է [[տեսողություն|տեսողությ]]ան վրա այդ գույնի բարերար ազդեցությամբ։ Շափյուղան, լաջվարդը, փիրուզը և կապտերանգ այլ քարեր ենթադրաբար ունեն առողջացնող ազդեցություն, հակադրվում են չար ու խավար ոգիներին և սատարվում լուսավոր ու իմաստուն ոգիներից։ Այս քարերը համարվել են ողջախոհության, առաքինության խորհրդանշան։ Թանկարժեք քարերը դարձել են գեղեցկության, սիրո, լույսի, բազմերանգության, երկարակեցության, հավերժության [[հոմանիշ]]ներ. վառ կանաչ մարգագետինը համեմատվում է զմրուխտի հետ, կապույտ երկինքը՝ փիրուզի։ Չինացիները աղջկա գեղեցկությունը համարում են «նեֆրիտային գեղեցկություն», իսկ [[Հռոմ]]ի կայսր [[Ներոն]]ն իր կնոջ մազերը համեմատում էր սև սաթի հետ։ [[Հայ]] [[միջնադար]]յան պոեզիան լի է նման համեմատություներով։ [[Գրիգորիս Աղթամարցի]]ն սիրեցյալի մազերը համարում է «վայելուչ որպես ըզթուխ սաթ»: Իսկ իր հոգուն ծրարված յարին համարում է «տըպազ» քար, որ կայծ է արձակում։ Նաղարշ Հովնաթանը, դիմելով սիրած աղջկան, գրում է. «նման ես դու կարկիր վարդի , ատամներդ ՝չար մարգարիտ»: [[Սայաթ-Նովա]]ն «անապակ ծովի միջեն հանած գոհարիս, գովել», [[Չարենց]]ը ՝ «կապույտ աղջիկ, ակաաթի ու կաթ պես հոգեթով»:

Խորհրդանշում է՝ հաջողություն, սիրային հաղթանակ, ծաղկունք, առողջություն, երկարակեցություն։ [[Հին Հռոմ]]ում համարվում էր տղաբերության աստվածուհի՝ այգեգործների հովանավոր Պոմոնայի քարը։ Անվանումը ծագել է [[հունարեն]] «ագաթես» ՝ երջանիկ բառից :բառից։ ըստ մեկ այլ վարկածի՝ առաջացել է [[Սիցիլիա]]յի Ագաթես [[գետ]]ի անունից, որտեղից արդյունահանվել է։ Վաղ միջնադարում մկրտվող երեխաները կրում էին Ագաթե զարդեր, որովհեև դրանք հանգստացնում են նրանց։ Ժան դը Մանդևիլը քարին վերագրում էին իր տիրոջը սրամիտ և պերճախոս դարձնելու ընդունակություն։ [[Միջնադար]]յան հետազորող Լորի Ցերուսը մտորելով [[ագաթ]]ի գունային փոփոխությունների մասին՝ ասել է. «Եթե այն ակխվի քնած մարդու գլխավերևում, ապա նա գեղեցիկ և բարի երազներ կտեսնի»: Ալբերտ Մեծի խոսքերով ՝ «Սև երակներով ագաթն օգնում է մեղմել վիշտը և սրտին ուժ է տալիս»:

Խորհրդանշում է երկարակեցությունը, հաջողությունը։ Բուժում է մելամաղձությունը, ընկնավորությունը և նյարդային համակարգի մյուս հիվանդությունները, մաքրում է արյունը և լեղին :լեղին։ Բարերար ազդեցություն է թողնում արյան բարձր չնշման և ոսկրային հիվանդությունների ժամանակ վառ կապույտ գույնի է։ Ազուրիտից պատրաստում են բազմազան ներկեր։ Հայաստանը դարեր ի վեր հարևան երկրներ է արտահանել ազուրիտի ներկանյութը, ինչը վկայում է նաև Պլինիուս Ավագը։

Խորհրդանշում է ` [[լուսին]], կուսություն, իգական սկիզբ, թագուհի։ Ալքիմիայում մարմնավորում է նախանյութի կուսական վիչակը, լուսինը :լուսինը։ Հայերեն բառ է, որի որի [[ցեղ]]ակիցներն են [[սանսկրիտ]]ի rajata`արծաթ, [[իտալերեն]] argento, [[ֆրանսերեն]] ergent և այլն։ Այս բոլորը ծագում են հնդեվրոպական areg` փայլել արմատից, որից առաջացել է նաև հունարեն արծաթ բառը։

Բանակնության, ճշմարտության, ճարպկության և ճարտարության [[խորհրդանիշ]]: Բառը սեփական ծագում ունի :ունի։ Հայերենը ձևավորվել է պարսկերեն և հունարեն լեզուների ազդեցությունից։ [[Առասպել]]ի համաձայն ՝ [[Կլեոպատրա]]ն եղել է [[եգիպտոս|եգիպտ]]ական [[հանք]]ախորշերում, որտեղ գերակշռել են Զմրուխտ հանքախորշերը կրել են Կլեոպատրայի անունը։ Այն հանքերը շահագործվել են մինչև 13-րդ դարը։