«Սիմֆոնիա № 9 (Բեթհովեն)»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Սիմֆոնիա № 9''' Ռե մինոր, Օպ․ 125, [[Լյուդվիգ վան Բեթհովեն]]ի վերջին ավարտած [[սիմֆոնիա]]ն։ Ավարտելով [[1824]] թվականին՝ այն իր մեջ ներառում է [[Ֆրիդրիխ Շիլլեր]]ի Ode an die Freude («Ձոն ուրախության») պոեմից մի մաս, որի տեքստը վերջին մասում կատարվում է մենակատարի և [[Երգչախումբ|երգչախմբի]] կողմից։ Սա առաջին դեպքն է, երբ կոմպոզիտորը գործիքների հետ մեկտեղ սիմֆոնիայում օգտագործել է նաև մարդկային ձայնը։ «Ձոն ուրախության» հատվածը [[Հերբերտ ֆոն Կարայան]]ի վերադաշնակմամբ օգտագործվում է որպես [[Եվրոպայի օրհներգ]]:

 

 

Այս սիֆոնիան հանդիսանում է դասական երաժշտության ամենահայտնի ստեծագործություններից մեկը և համարվում Բեթհովենի գլուխգործոցը, ով ստեղծել է այն՝ լիովին կորցրած լինելով լսողությունը։ Ստեղծագործությունը մեծ դեր է խաղում նաև ժամանակակից հասարակության մեջ։ Իններորդ սիմֆոնիան իր մեջ ամփոփում է Բեթհովենի որոնումները սիմֆոնիկ երաժշտության ժանրում, և ամենից առաջ հերոսական գաղափարները, պայքարի ու հաղթանակի կերպարները, որոնց որոնումները սկսվել էինդ դեռ քսան տարի առաջ «Հերոսական սիմֆոնիայում»: Իններոդ սիմֆոնիայում նա հանգում է առավել էպիկական և ն որարարական որոշման, ընդլայնում է երաժշտության փիլիսոփայական հնարավորությունները և նոր էջ բացում սիմֆոնիկ երաժշտության ժանրում:

| archivedate = 2012-02-18

}}</ref>:

* 9-րդ սիմֆոնիան կարևորագույն նշանակություն ունի [[Լարովի նարինջ (ֆիլմ)|Լարովի նարինջ]] ֆիլմում՝ լինելով գլխավոր հերոսի սիրելի երաժշտությունը, որը խիստ դրամատիկ ավարտ է ունենում նրա համար։

* 9-րդ սիմֆոնիան հնչել է որպես [[ԱՊՀ]] երկրների ֆուտբոլի հավաքականի հիմն [[ԽՍՀՄ]] հավաքականի հետ խաղում [[Շվեդիա]]յում [[1992]] թվականի Եվրոպայի չեմպիոնների լիգայում։