«Ալավերդու թատրոն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Բանվորական թատրոնի փակվելուց հետո տեղում մնացած դերասանների ուժերով շրջանային կուլտուրայի տանը ստեղծվում է ինքագործ թատերախումբ, որը շարունակում է պիեսներ բեմադրել և հանդես գալ ինչպես Ալավերդում, այնպես էլ շրջակա գյուղերում։ [[1959]] թվականին նկատի ունենալով ինքնագործ խմբի բարձր մակարդակը առաջիններից մեկը Հայաստանում ստանում է ժողովրդական թատրոնի կոչում ([[Հրայր Հովակիմյան]], Հայաստանի ժողովրդական թատրոնները, Հայաստան, Երևան,1972) ։ Թումանյանի Շրջանային ժողովրդական թատրոնի կարգավիճակով այն գոյություն ունեցավ մինչև [[1994]] թվականը։ Այստեղ բեմադրություններ են արել և թատրոնի ռեժիսորներ են եղել թատերական ինքնագործունեության ռահվիրաներ [[Ռաֆիկ Հարությունյան]]ը, [[Գևորգ Ասլանյան]]ը, [[Խորեն Հարությունյան]]ը, [[Աշոտ Հախինյան]]ը, Հ[[այկազ Ոսկանյան]]ը, Ռուբեն Հակոբյանը։Հակոբյանը, Հրաչյա Պապինյանը։ Թատերախումբը տարբեր տարիների եղել է փառատոների և օլիմպիադների հաղթող, իսկ [[1987]] թվականին Վասիլի Շուկշինի «Փեսաս մի բեռ ցախ գողացավ» ներկայացմամբ (ռեժ-Հրաչյա Պապինյան) համամիութենական փառատոնի դափնեկիր։ Ներկայացումներով հանդես է եկել Հայաստանի տարբեր շրջաններում, [[Երևան]]ում, [[Վրաստան]]ում, ՌԽՖՍՀ սևծովյան շրջաններում։ Ալավերդու լեռնամետալուրգիական կոմբինատի մշակույթի պալատի ինքնագործ խումբը նույնպես [[1977]] թվականին ստացավ ժողովրդական թատրոնի կոչում։ Այս թատերախումբը գործունեության ողջ ընթացքում ղեկավարեց Հայկազ Ոսկանյանը։ [[1985]] թվականին ժողովրդական թատրոնի կոչում ստացավ նաև Ալավերդու [[Ակներ]] գյուղական թաղամասում գործող ինքնագործ թատերախումբը։թատերախումբը։1990 թվականին արդեն Ալավերդում գործում էին երեք ժողովրդական թատրոններ: