«Ատլանտիդա»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ատլանտիդայի մասին բոլոր տեղեկությունները պարունակվում է Պլատոնի երկու երկխոսություններում [[«Թիմեյ»]] (համառոտ) և «Կրիտիյ» (մանրամասն).: «Թիմեյ»-ի երկխոսությունը սկսվում Սոկրատեսի և պյութագորական Թիմեյի դատողություններով լավագույն պետական կառույցի մասին։ Համառոտ նկարագրելով իդեալական պետությունը, Սոկրատեսը բողոքում է ստացված պատկերի վերացական և սխեմատիկ լինելուց և ցանկություն է հայտնում «լսել մի նկարագրություն,թե ինչպես կպահի իրեն այդ պետությունը այլ երկրների դեմ պայքարում,ինչպես այն արժանավայել ձևով պատերազմի մեջ մտնում, պատերազմի ընթացքում նրա քաղաքացիները՝ ըստ իրենց ուսման և դաստիարակության, ինչպես են կատարում իրենց պարտքը լինի դա ռազմի դաշտում կամ յուրաքանչյուր այլ պետությունների հետ բանակցություններում»: Ընդառաջելով այդ ցանկությանը, երկխոսության երրորդ կողմը, Աթենքի քաղաքական գործիչ, Կրիտիյը ներկայացնում է իբրև իր պապի՝ ավագ Կրիտիյի պատմած Աթենքի և Ատլանտիդայի միջև տեղի ունեցած պատերազմի պատմությունը, որն էլ իր հերթին այդ մասին իմացել է Սոլոնի զրույցներից։ Վերջինս էլ իմացել է դրա մասի Եգիպտոական քրմերից։ Պատմության իմաստը հետևյալն է.է՝ ժամանակով, 9000 տարի առաջ ( Կրիտիյի և Սոլոնի ապրած ժամանակներից առաջ, այսինքն, մ.թ.ա. VI-V դդ.դարեր ), Աթենքն շատ փառահեղ, հզոր և առաքինի պետություն էր. Նրա հիմնական մրցակիցը նշված Ատլանտիդան էր. «Այդ կղզին իր չափերով ավելի մեծ է, քան Լիբիան և Ասիան միասին»:

Նրա վրա առաջացել է «իր մեծությամբ զարմանահրաշ և զորությամբ արքայություն», որը իրեն էր ենթարկել ամբողջ Լիբիան՝ մինչև Եգիպտոս և Եվրոպան մինչև Տիրրենիյա (արևմտյան Իտալիա)։ Այդ թագավորության ամբողջ ուժերը նետվել են Աթենքը ստրկացնելու համար։ Աթենացիները, հելենների գլխավորությամբ, ոտքի են կանգնել, պաշտպանելոի իրենց ազատությունը, և չնայած բոլոր դաշնակիցների դավաճանությանը, նրանք միայնակ, իրենց քաջության ևւև առաքինության շնորհիվ հետ են մղել ներխուժումը, ջախջախել ատլանտներին և ազատագրվել վերջիններիս կողմից ստրկացված ժողովուրդներին։ Սակայն դրանից հետո, տեղի է ունեցել ահռելի բնական աղետ, որի արդյունքում մեկ օրվա ընթացքում աթենացիների ողջ բանակը ոչնչացավ, իսկ Ատլանտիդան խորացուզվեց ծովի հատակը։

"«Կրիտիյ» երկխոսության, նույն մասնակիցների հետ, ուղղակի «Թիմեյի» շարունակությունն է և ամբողջությամբ նվիրված է հին Աթենքի և Ատլանտիդայի մասին Կրիտիյի պատմությաւնը։պատմությանը։ Աթենքն այն ժամանակ (մինչև երկրաշարժն ու ջրհեղեղըրջրհեղեղը) մեծ և աներևակայելի բերրի երկրի կենտրոնն էր։ Այն բնակեցված էր առաքինի ժողովրդով, որը ստեղծել էր կատարյալ ( Պլատոնի կարծիքով) պետական կառուցվածք։ Մասնավորապես, ամեն ինչ տնօրինում էին իշխանավորներներն ու ռազմիկները, որոնք ապրում հիմնական հողագործ-արհեստագործական զանգվածից առանձին՝ Ակրոպոլում, կոմունիստական համայնքով։ Համեստ և առաքինի Աթենքին հակադրվում էր ամբարտավան և հզոր Ատլանտիդան։ Ըստ Պլատոնի, Ատլանտների ցեղը ծագել էր Պոսեյդոն աստծու և մահկանացու Կլեյտո աղջկա ամուսնությունից։ Նա լույս աշխարհ էր բերել տասը աստվածային որդիներ, որոնցից ավագը Ատլանտն էր։ Նրանց միջև էլ նա բաժանել էր կղզին և, նրանք դարձել էին նրա թագավորական տոհմի նախահայրեր։ Կզղու կենտրոնական հարթավայևըհարթավայրը տարածվում էր 3 հազար ստադիա երկարությամբ (540 կմ) և 2000 ստադի (360 կմ) լայնությամբ։ Կղզու կենտրոնն է մի բլուր, որը ծովի գտնվում էր 50 ստադիա (8-9 կմ) հեռավորության վրա։ Այն պաշտպանելու համար Պոսեյդոնը անցկացրել էր երեք ջրի և երկու հողե օղակները, իսկ ատլանտները այդ օղակների վրայով կամուրջներ էին գցել և կառուցել ջրանցքներ, որպեսզի նավերը կարողանան անցնել նրանց միջոցով ընդհուպ մինչև քաղաք, իսկ, ավելի ճիշտ մինրև կենտրոնական կղզի, որն ուներ 5 ստադիա ( մեկ կիլոմետրից մի քիչ պակաս) տրամագծով։