«Հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հիմնադրվել է [[1959]] թվականին՝ [[ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտ|ՀՀ ԳԱԱ պատմության ինստիտուտ]]ի հնագիտական բաժնի և ազգագրական խմբի հիման վրա։ [[1961]] թվականին գրականության ինստիտուտից հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտ է փոխադրվել բանահյուսության բաժինը, [[1973]] թվականին ստեղծվել է մարդաբանական լաբորատորիա։ Ինստիտուտում այժմ ԳՀ աշխատանքներ են կատարվում [[Հայաստան]]ի հնագիտության, [[հայ]] ազգագրության, հայ ժողողվրդական բանահյուսության, մարդաբանության և էթնոսոցիոլոգիայի բնագավառներում։ Ինստիտուտի գործունեության մեջ կարևոր տեղ են գրավում հնագիտական պեղումները, արշավախմբերի միջոցով ազգագրական, բանահյուսական և այլ նյութերի հավաքման աշխատանքները ՀՀ-ում, ինչպես նաև հարևան հանրապետություններում։ Ուսումնասիրությունները հրատարակվում են գիտական հաշվետվությունների, մենագրությունների և հոդվածների ձևով։ Գիտական մեծ արժեք ունեն ինստիտուտի կողմից հրատարակվող «Հնագիտական պեղումները Հայաստանում» (1950 թվականից, հրտ. 18 հ.), «Հայ ժողովրդական հեքիաթներ» (1959 թվականից, հրտ. 13 գիրք), «Դիվան հայ վիմագրության» (1960 թվականից, հրտ. 6 հ.), «Հայաստանի հնագիտական հուշարձանները» (1968 թվականից, հրտ. 14 հ.), «Հայ ազգագրություն և բանահյուսություն» (1970 թվականից, հրտ. 16 հ.) մատենաշարերը։ Տնօրեններ են եղել Բ. Առաքելյանը, Գ. Տիրացյանը, Ա. Քալանթարյանը (1993 թվականից)։ 2007 թվականից ինստիտուտի տնօրենն է [[Պավել Ավետիսյանը։Ավետիսյան|Պավել Ավետիսյանը]]։