«Աշոտ Աբրահամյան (պատմաբան)»–ի խմբագրումների տարբերություն

| մասնագիտություն =աղբյուրագետ–պատմաբանաղբյուրագետ-պատմաբան

'''Աշոտ Գարեգինի Աբրահամյան''' ([[հունվարի 31]], [[1903]], Ղուշչի - [[մարտի 28]], [[1983]], [[Երևան]]<ref name=Anunnrer>{{cite web|url=http://www.anunner.com/name/biography/%D4%B1%D5%87%D5%88%D5%8F_%D4%B1%D4%B2%D5%90%D4%B1%D5%80%D4%B1%D5%84%D5%85%D4%B1%D5%86_%D4%B3%D4%B1%D5%90%D4%B5%D4%B3%D4%BB%D5%86%D4%BB|title=Աշոտ Աբրահամյան |date= |accessdate=2014 Հունվարի 27}}</ref>), հայ խորհրդային աղբյուրագետ–աղբյուրագետ-[[պատմաբան]], պատմական գիտությունների [[դոկտոր]] ([[1943]]), [[պրոֆեսոր]] ([[1944]]), ՀԽՍՀ գիտություններիգիտության վաստակավոր գործիչ (1961)։

Ծնվել է հունվարի 31-ին, [[Շարուր-Դարալագյազի գավառ]]ի Ղուշչի (այժմ՝ Վայոց Ձորի մարզի [[Կեչուտ]]) գյուղում։ Սովորել է [[Գևորգյան ճեմարան]]ում ([[1916]]-[[1917]])։ Ավարտել է [[Երևանի պետական համալսարան]]ի պատմա-տնտեսագիտական ֆակուլտետը (1933)։ [[1944]]–-[[1949]] թթ.-ին եղել է Երևանի համալսարանի հայ ժողովրդի պատմության ամբիոնի վարիչ, իսկ 1968 թ.-ից ղեկավարումղեկավարել է հնագիտության և աղբյուրագիտության ամբիոնը։ Խմբագրել է «Էջմիածին» ամսագիրը ([[1944]], [[1949]]-[[1954]])։ Զբաղվել է հայագիտությամբ («Անանիա Շիրակացու մատենագրությունը», 1944, «Հովհաննես Իմաստասերի մատենագրությունը», 1956)։ Կազմել է հայ հնագրության բուհական ամբողջական ձեռնարկը («Հայկական պալեոգրաֆիա», [[1948]]), գրել է «Հայ գրի և գրչության պատմության» (1959)։