|
| Վերնագիր = Նատալյա Նիկոլայի Գոնչարովա
| Լեզու = ru
| Բաժին = Гончарова, Наталья Николаевна#БракНаталья сНиколаевна А.и С. ПушкинымДантес
| Չափ =3
| Պարունակություն =
<!-- ՍՏՈՐԵՎ ԳՏՆՎՈՒՄ Է ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹՅԱՆ ԵՆԹԱԿԱ ՏԵՔՍՏԸ-->
=== Նատալյա Նիկոլաևնան և Դանտեսը ===
=== Ամուսնությունը Պուշկինի հետ ===
[[Պատկեր:Georges d'Anthès, 1830.jpg|thumb|250px|right|Жорж Шарль Дантес. Портрет работы неизвестного художника. Около 1830 года]]
[[Պատկեր:Great Ascension Church Nikitskie Gates Moscow.jpg|thumb|right|250px|Церковь Большого Вознесения у Никитских ворот. Современный вид]]
В 1835 году Наталья Николаевна познакомилась с французским подданным, кавалергардом Жоржем Дантесом. Как отметил Модест Гофман, до его появления в жизни Пушкиных «никто не связывал её имени [Натальи Николаевны] ни с чьим другим именем», хотя в свете и было известно, что император неравнодушен к ней. До этого момента никто не мог её назвать кокеткой, привлекавшей к себе поклонников. По мнению Я. Левкович, Наталью Николаевну не в чем упрекнуть до встречи с Дантесом. Дантес начал ухаживать за Натальей Николаевной, что породило слухи о предполагаемой связи жены поэта с ним. Её поведение и роль в преддуэльных событиях являются предметом дискуссий по настоящее время. Некоторые исследователи, а также Анна Ахматова и Марина Цветаева, считали, что прямо или косвенно она виновата в смерти Пушкина.
18 февраля (2 марта) 1831 состоялось венчание в московской церкви Большого Вознесения у Никитских ворот. При обмене колец кольцо Пушкина упало на пол, а потом у него погасла свеча. Он побледнел и сказал: «Все — плохие предзнаменования!»
В 1946 году Анри Труайя опубликовал два отрывка из писем из архива Дантеса, предоставленные его потомками. Письма, датированные началом 1836 года, написаны Дантесом Геккерну, находившемуся в то время за границей. В них Дантес сообщает о своей новой страсти. Предмет её — «самое прелестное создание в Петербурге» (дама не названа по имени), муж этой женщины «бешено ревнив», но она любит Дантеса. В русском переводе Цявловского эти документы были впервые опубликованы в 1951 году. Цявловский, считая, что неизвестная дама — это жена Пушкина, сделал вывод:
«Я женат — и счастлив; одно желание моё, чтоб ничего в жизни моей не изменилось — лучшего не дождусь. Это состояние для меня так ново, что, кажется, я переродился», — писал поэт своему другу Плетнёву вскоре после свадьбы. Молодые поселились в Москве в квартире, снятой поэтом перед свадьбой (современный адрес — ул. Арбат, 53). В середине мая 1831 года супруги, по инициативе Пушкина, не желавшего, чтобы тёща вмешивалась в его семейную жизнь, переехали в Царское Село. Супруги поселились на даче Китаевой и несколько месяцев жили довольно уединённо, принимая близких друзей и родственников. Известно, что Наталья Николаевна помогала Пушкину с перепиской: сохранились выполненные ею копии «Секретных записок Екатерины II» (фрагменты), «Журнала дискуссий» (фрагменты), «Домика в Коломне». В июле из-за эпидемии холеры в Царское Село перебралась императорская семья. В письме к деду Наталья Николаевна сообщает, что выбирает для прогулок «самые уединённые места», так как до неё дошли разговоры, что император с женой хотят встретиться с ней на прогулке. Мать Пушкина так рассказывает его сестре о встрече Пушкиных с императорской четой:
{{քաղվածք|В искренности и глубине чувства Дантеса к Наталье Николаевне на основании приведённых писем, конечно, нельзя сомневаться. Больше того, ответное чувство Натальи Николаевны к Дантесу теперь тоже не может подвергаться никакому сомнению.|}}
{{քաղվածք|…император и императрица встретили Наташу с Александром, они остановились поговорить с ними, и императрица сказала Наташе, что она очень рада с нею познакомиться и тысячу других милых и любезных вещей. И вот она теперь принуждена, совсем этого не желая, появиться при дворе.|}}
Однако Д. Д. Благой отмечал и считал это очень важным моментом, что дама (Пушкина), хотя и была увлечена Дантесом, но «осталась верна своему долгу». Н. А. Раевский обращает внимание на второе из писем Дантеса, где тот говорит, что женщина на уговоры «нарушить ради него свой долг» отвечает ему отказом:
В другом письме Н. О. Пушкина пишет, что двор в восторге от Натальи Николаевны, императрица назначила ей день, когда она должна к ней явиться: «Это Наташе очень неприятно, но она должна будет подчиниться».
{{քաղվածք|Легкомысленная, как все считали, Наталья Николаевна в роли Татьяны-княгини… Неизвестно, выдержала ли она эту роль до конца, но в начале 1836 года, несомненно, хотела выдержать.|}}
[[Պատկեր:Muziy SPb 2010 3337.jpg|thumb|left|250px|Мемориальный Музей-дача А. С. Пушкина (дача Китаева)]]
Осенью 1831 года Пушкины переехали из Царского Села в Петербург и поселились в доме вдовы Брискорн на Галерной улице, на той же улице проживал старший брат Натальи Николаевны Дмитрий. Два других брата Пушкиной также служили в Петербурге. Тётка Натальи Николаевны, фрейлина Екатерина Загряжская, очень привязалась к ней, протежировала ей в свете и заботилась как о родной дочери, помогая в том числе и материально.
В то же время, по мнению Раевского, дальнейший ход событий показывает, «что своей цели в отношении Пушкиной Дантес не добился». Биографы Натальи Николаевны Ободовская и Дементьев указывают, что письма Дантеса не изучены с археографической стороны, без этого нельзя подтвердить время их написания. По их мнению, содержание писем производит впечатление «нарочитости», неправдоподобности этой «романтической истории». Слова Дантеса о том, что он боготворит даму и озабочен сохранением тайны, не вяжутся со всеми его поступками: настойчивым ухаживанием за Пушкиной, о котором было широко известно в свете, женитьбой на сестре Натальи Николаевны и откровенно вызывающим последующим поведением. Кроме того, ухаживание Дантеса за Пушкиной началось раньше, в конце 1835 года, и Геккерн был об этом осведомлён.
Красота Пушкиной произвела впечатление в светском обществе Петербурга. Пушкин поначалу гордился светскими успехами жены. Дарья Фикельмон в своём дневнике отмечает внешность жены поэта, но вместе с тем говорит о том, что «у неё не много ума и даже, кажется, мало воображения». Пушкин, по словам Фикельмон:
{{Հատված
{{քաղվածք|…перестаёт быть поэтом в её присутствии; мне показалось, что он вчера испытывал… всё возбуждение и волнение, какие чувствует муж, желающий, чтобы его жена имела успех в свете.|}}
| Հավասարեցում = right
| Լայնություն = 280px
| Վերնագիր = Рассказ [[Вяземская, Вера Фёдоровна|В. Ф. Вяземской]]<br /><small>Запись П. И. Бартенева</small>
| Բովանդակություն = Мадам NN по настоянию [[Дантес, Жорж Шарль|Геккерна]] пригласила Пушкину к себе, а сама уехала из дому. Пушкина рассказала княгине Вяземской и мужу, что, когда она осталась с глазу на глаз с Геккерном, тот вынул пистолет и грозил застрелиться, если она не отдаст ему себя. Пушкина не знала, куда ей деваться от его настояний; она ломала себе руки и стала говорить, как можно громче. По счастью, ничего не подозревающая дочь хозяйки явилась в комнату, и гостья бросилась к ней.
| Նկարագրություն = {{статья|автор=Бартенев, П.|заглавие=<!--?-->Рассказ В. Ф. Вяземской|издание=Русский архив|год=1888|номер=7|страницы=310}}
}}
Ободовская и Дементьев высказали предположение, что письма написаны специально, что «это ещё одно звено в травле Пушкина», и, возможно, к их созданию приложила руку враг поэта Идалия Полетика, либо написал их сам Дантес позднее, желая оправдаться, и оставил в своих бумагах. Но итальянская переводчица Серена Витале, получившая от правнука Дантеса письма того к Геккерну и опубликовавшая их в 1995 году, не сомневается в их подлинности. По её мнению, Пушкина была «поджигательницей»: не уступая Дантесу, она «не сумела и не захотела положить конец сладостной игре», и «если бы она подошла в своих отношениях с Дантесом до конца, Пушкин не погиб бы».
Современники отмечали сдержанность, почти холодность Натальи Николаевны, её неразговорчивость. Возможно, это происходило от её природной застенчивости и по причине настойчивого, не всегда дружественного внимания общества. По мнению писателя Николая Раевского, воспитанная вне Петербурга, она, как и позже её сёстры, довольно быстро освоилась в обществе, но так и не стала настоящей светской дамой. Он отмечал что, как жена «первого поэта России», человека, имевшего не только друзей, но и врагов, Пушкина с самого начала оказалась в «нелёгком положении»: одни ожидали видеть в ней совершенство, другие — «искали в его жене недостатки, которые могли бы унизить самолюбивого поэта». Гораздо позднее она писала, что раскрывать свои чувства ей «кажется профанацией. Только бог и немногие избранные имеют ключ от моего сердца».
В документальной повести «Вокруг дуэли» Семён Ласкин выдвинул гипотезу, что неизвестная из писем Дантеса — сама Идалия Полетика. Пушкина же, за которой Дантес демонстративно ухаживал, послужила лишь «ширмой», скрывшей его роман с Идалией. Исследователи отвергают эту гипотезу. По версии Ю. Лотмана, Дантесу нужен был громкий роман с блестящей светской красавицей (Пушкиной) для того, чтобы отвлечь внимание общества от истинного характера его отношений с Геккерном.
19 мая 1832 года Наталья Николаевна родила первенца — дочь Марию, а 6 июля 1833 года — сына Александра. Рождение внуков несколько улучшило отношения между Пушкиным и тёщей, видимо, оценившей его любовь к детям. В письмах к жене Пушкин постоянно вспоминал о детях (чаще всего встречаются имена двух старших), во время своих поездок просил её сообщать обо всём, что происходит дома. Недостаток средств — «Я могу иметь большие суммы, но мы и много проживаем» — беспокоил его: не раз в своей переписке он задаётся вопросом, что будет с семьёй в случае его смерти.
Долгое время считалось, что Наталья Николаевна не занималась семьёй и домом и интересовалась только светскими развлечениями. Не последнюю роль в формировании этого образа сыграла книга Щёголева «Дуэль и смерть Пушкина», где автор утверждает, что основным содержанием жизни Пушкиной был «светско-любовный романтизм». Щёголев, однако, счёл нужным отметить, что располагает небольшим количеством материала. Позднейшее изучение архивов Гончаровых, писем Пушкиной к родным изменило представление о её личности. Они помогли создать более полный портрет Натальи Николаевны. Так, переписка сестёр не подтверждает сложившееся ранее мнение, что, переехав к Пушкиным, все заботы по хозяйству взяла на себя Александра Николаевна. Исследователи отмечают, что, в отличие от сестёр, Наталья Николаевна в письмах никогда не касается своих успехов в обществе, большей частью они посвящены дому, детям, издательской деятельности мужа. Вопреки сложившемуся мнению, «поэтическая Пушкина» была практична и напориста, когда дело касалось её родственников и близких людей. Так, она принимала активное участие в судебном процессе Гончаровых с арендатором их предприятий. Позднее, когда Пушкин занялся издательством журнала, во время его отсутствия Наталья Николаевна исполняла его поручения, касавшиеся «Современника».
В вину Наталье Николаевне ставили также и свидание с Дантесом на квартире Полетики. Об этом свидании известно из рассказа Веры Вяземской в записи Бартенева (имя Полетики было скрыто за инициалами NN) и письма Густава Фризенгофа, мужа Александры Гончаровой, написанного им Араповой в 1887 году. Вероятно, Арапова обращалась к своей тётке за разъяснениями. За Александру Николаевну, в то время уже парализованную, ответ написал её муж. Исследователи отмечают, что Арапова не стала обнародовать письмо и вообще никак его не использовала при работе над воспоминаниями. Дата свидания неизвестна. По одной из версий, Наталья Николаевна была приглашена Идалией Полетикой и не подозревала, что встретит Дантеса. По другой, Пушкина получила от Дантеса письмо, в котором тот умолял о свидании якобы для того, чтобы обсудить «важные вопросы». Стелла Абрамович считает, что именно это свидание, состоявшееся (по её версии) 2 ноября, стало причиной анонимного пасквиля, спровоцировавшего вызов Пушкиным Дантеса на дуэль в ноябре 1836 года. Другие исследователи (впервые — Щёголев) относят дату свидания на январь 1837 года (иногда называется дата 22 января), и Пушкин якобы узнал о нём из анонимных писем, что послужило «последним толчком» к дуэли. Существует также мнение, что свидание вовсе не сыграло роковой роли в преддуэльных событиях. Ободовская и Дементьев отмечают также, что нет достоверных свидетельств о том, что свидание вообще состоялось, а к рассказам современников следует относиться с большой осторожностью.
Осенью 1832 года умер дед Натальи Николаевны. Имение Гончаровых оказалось обременено долгом в полтора миллиона рублей, кроме того, наследникам пришлось вести несколько судебных процессов. Дмитрий Гончаров был назначен опекуном своего отца, оставил службу в Коллегии иностранных дел, перешёл в Московский архив и одновременно принял на себя управление семейным майоратом. Долги деда он не смог покрыть и всю жизнь выплачивал проценты (иногда превышавшие сумму долга) по закладным.
В пушкиноведении существует версия о том, что семейная жизнь супругов в последнее время была осложнена отношениями сестры Натальи Николаевны, Александры, и Пушкина. О том, что старшая из сестёр Гончаровых была влюблена в зятя, рассказывала В. Ф. Вяземская Бартеневу. Сослуживец Дантеса, князь А. Трубецкой, утверждал, что она даже состояла с Пушкиным в связи. Повторила и развила эти слухи А. Арапова, не останавливавшаяся перед любыми средствами, чтобы обелить мать. Но эти лица лишь передавали слова Идалии Полетики, которой якобы делала признания сама Александра Николаевна. По мнению Ободовской и Дементьева, Александра стала жертвой клеветы, распространяемой врагами поэта, так как в преддуэльной истории она приняла сторону семьи Пушкина.
[[Պատկեր:Mednuy vsadnik - autograph 01.jpg|thumb|right|250px|Н. Н. Пушкина (?, слева). Фрагмент рукописи поэмы «Медный всадник». 1833. Болдино]]
Семья Пушкиных, после того как закончились деньги от заложенного Кистенёва, почти постоянно находилась в трудном материальном положении. Жизнь в Петербурге была дорога, семья росла, Пушкины же, как и многие другие, из соображений «престижа» держали большой дом. Выезды в свет также требовали немалых затрат. Пушкин иногда играл и проигрывал деньги в карты. Его жалованья по службе в Министерстве иностранных дел (пять тысяч рублей в год) хватало лишь на то, чтобы оплатить квартиру и дачу.
В конце декабря 1833 года Николай I производит Пушкина в младший придворный чин камер-юнкера. По словам друзей поэта, он был в ярости: это звание давалось обыкновенно молодым людям. В дневнике 1 января 1834 года Пушкин сделал запись:
{{քաղվածք|Третьего дня я пожалован в камер-юнкеры (что довольно неприлично моим летам). Но Двору хотелось, чтобы N. N. [Наталья Николаевна] танцовала в Аничкове.|}}
В своих письмах О. С. Павлищевой родители Пушкина сообщают, что невестка имеет при дворе большой успех, и сетуют на то, что она слишком много времени проводит на балах.
В 1834 году Наталья Николаевна пригласила к себе в Петербург сестёр. И Александра, и Екатерина стремились в столицу, надеясь устроить свою судьбу, — мать отказывалась вывозить их в свет, и они провели несколько лет в деревне. Пушкина преодолела сомнения мужа в правильности этого шага, да и сам он понимал, в каком нелёгком положении они были. Обе сестры поселились у супругов и стали выезжать в свет, они вносили из своего содержания, выплачиваемого им братом Дмитрием, долю за стол и квартиру. Екатерина вскоре получила стараниями тётки Загряжской фрейлинский шифр, но, вопреки обычаю, не переехала во дворец, а жила в семье Пушкиных.
|Թարգմանություն =
<!-- ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ԳՐԻՐ ԱՅՍ ՏՈՂԻՑ ՆԵՐՔԵՎ, ՄԻ ՋՆՋԻՐ ՎԵՐՋԻՆ ԵՐԿՈՒ «}}» ՆՇԱՆՆԵՐԸ-->
[[Պատկեր:Great Ascension Church Nikitskie Gates Moscow.jpg|thumb|right|250px|Մեծ Համբարձման տաճարը Նիկիտյան դարբասի մոտ: Ժամանակակից տեսքը]]
Պսակադրությունը տեղի ունեցավ 1831 թվականի փետրվարի 18-ին (մարտի 2-ին) [[Մեծ Համբարձում|Մեծ Համբարձման]] տաճարում [[Նիկիտայի դարպասներ (հրապարակ)|Նիկիտայի դարպասների]] մոտ: Մատանիների փոխանակման պահին Պուշկինի մատանին վայր ընկավ, որից հետո հանգեց նրա մոմը: Նա գունատվեց և ասաց. «Այս ամենը վատ կանխանշաններ են»<ref name="Нина">{{книга|автор=Пеньковский, А.|заглавие=Нина: культурный миф золотого века русской литературы в лингвистическом освещении|издательство=Индрик|год=2003|страницы=491}}</ref>։
«Ես ամուսնացած եմ և երջանիկ. իմ միակ ցանկությունն է, որ իմ կյանքում ոչինչ չփոխվի. ավելին չեմ սպասում: Այս վիճակն ինձ համար այնքան անսովոր է, որ թվում է, թե վերածնվել եմ», — գրում է բանաստեղծն ընկերոջը` [[Պյոտր Պլետնյով|Պլետնյովին]], հարսանիքից քիչ անց: Երիտասարդները հաստատվեցին Մոսկվայի բնակարանում, որ բանաստեղծը վարձել էր հարսանիքից առաջ (ժամանակակից հասցեն` Արբատ փ., 53): Պուշկինի նախաձեռնությամբ, որը չէր ցանկանում, որպեսզի զոքանչը խառնվի իր ընտանեկան կյանքին, 1831 թվականի մայիսի կեսին ամուսինները տեղափոխվեցին [[Ցարսկոյե սելո]]: Նրանք բնակություն հաստատեցին Կիտաևայի ամառանոցում և մի քանի ամիս բավականին մեկուսացած էին ապրում` ընդունելով միայն մտերիմ ընկերներին և բարեկամներին{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=62}}: Հայտնի է, որ Նատալյա Նիկոլաևնան օգնում էր Պուշկինին արտագրության հարցում. պահպանվել են «Եկատերինա II-ի գաղտնի նոթերը» (հատվածներ), «Քննարկումների մատյան» (հատվածներ), «Կոլոմնայի տնակը» ստեղծագործությունների` նրա կողմից կատարված պատճենները{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=66}}: Հուլիսին խոլերայի համաճարակի պատճառով Ցարսկոյե սելո տեղափոխվեց արքայական ընտանիքը: Իր պապիկին ուղղված նամակում Նատալյա Նիկոլաևնան տեղեկացնում է, որ զբոսանքների համար ընտրում է «ամենախուլ անկյունները», քանի որ, ըստ իրեն հասած շշուկների, կայսրն ու նրա կինը ցանկանում են հանդիպել իրեն զբոսանքի ժամանակ: Պուշկինի մայրն այսպես է պատմում նրա քրոջը կայսերական ընտանիքի հետ Պուշկինների հանդիպման մասին{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=64}}.
{{քաղվածք|…[[Նիկոլայ I|կայսրն]] ու [[Ալեքսանդրա Ֆյոդորովնա (Նիկոլայ I-ի կին)|կայսրուհին]] հանդիպել են Նատաշային և Ալեքսանդրին, վերջիններս կանգ են առել նրանց հետ խոսելու համար, և կայսրուհին Նատաշային ասել է, որ շատ ուրախ է նրա հետ ծանոթանալու համար և էլի բազմաթիվ սիրալիր ու հաճելի բաներ: Եվ ահա Նատաշան ստիպված է, իր կամքին հակառակ, ներկայանալ արքունիքին{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=66}}:|}}
Մեկ այլ նամակում Ն. Օ. Պուշկինան գրում է, որ արքունիքը հիացած է Նատալյա Նիկոլաևնայով, կայսրուհին նշանակել է օրը, երբ Նատալյան պետք է ներկայանա իրեն. «Դա Նատաշային այնքան էլ հաճելի չէ, բայց նա ստիպված է հնազանդվել»{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=66}}:
[[Պատկեր:Muziy SPb 2010 3337.jpg|thumb|left|250px|Ա. Ս. Պուշկինի ամառանոց-թանգարանը (Կիտաևի ամառանոցը)]]
1831 թվականի աշնանը Պուշկինների ընտանիքը Ցարսկոյե սելոյից տեղափոխվեց Պետերբուրգ և հաստատվեց այրի Բրիսկորնի տանը` [[Գալերյան փողոցի (Սանկտ Պետերբուրգ)|Գալերյան փողոցի]] վրա: Նույն փողոցում էր ապրում նաև Նատալյա Նիկոլաևնայի ավագ եղբայրը` Դմիտրին: Մյուս երկու եղբայրները նույնպես ծառայում էին Պետերբուրգում: Նատալյա Նիկոլաևնայի հորաքույրը` պալատական ազնվական օրիորդ [[Եկատերինա Զագրյաժսկայա]]ն, շատ էր մտերմացել նրա հետ, հովանավորում էր նրան արքունիքում և հոգ տանում նրա մասին` ինչպես հարազատ դստեր` օգնելով նաև նյութապես{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=74}}:
Պուշկինայի գեղեցկությունը մեծ ազդեցություն ունեցավ Պետերբուրգի ազնվակիրթ հասարակության վրա: Պուշկինը սկզբում հպարտանում էր կնոջ աշխարհիկ հաջողություններով: [[Դարյա Ֆիկելմոն]]ն իր օրագրում նկարագրում է բանաստեղծի կնոջ գեղեցկությունը` միաժամանակ նշելով, որ «նա աչքի չի ընկնում խելքով և երևակայությամբ»{{sfn|Раевский|1978|с=207}}: Պուշկինը, Ֆիկելմոնի հավաստմամբ.
{{քաղվածք|…կնոջ ներկայությամբ դադարում է բանաստեղծ լինելուց, ինձ թվաց, որ երեկ նա ապրում էր... այն ամբողջ գրգռվածությունն ու հուզմունքը, որն զգում է ամուսինը, որը ցանկանում է, որ կինը հաջողություն ունենա հասարակության մեջ{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=72}}:|}}
Ժամանակակիցները նշում էին Նատալյա Նիկոլաևնայի սառնության հասնող զսպվածությունը, քչախոսությունը: Հնարավոր է` դրա պատճառը նրա բնածին ամոթխածությունն էր և հասարակության համառ, ոչ միշտ բարյացակամ ուշադրությունը{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=73}}: Գրող [[Նիկոլայ Ռաևսկի|Նիկոլայ Ռաևսկու]] կարծիքով՝ դաստիարակվելով Պետերբուրգից դուրս, նա, ինչպես և հետագայում իր քույրերը, բավականին արագ հարմարվեց տեղի հասարակությանը, բայց բարձրաշխարհիկ կին այդպես էլ չդարձավ: Գրողը նշում է, որ, լինելով «Ռուսաստանի առաջին բանաստեղծի կինը», մի մարդու, որ ոչ միայն ընկերներ, այլև բազմաթիվ թշնամիներ ուներ, Պուշկինան ի սկզբանե հայտնվեց «դժվարին կացության մեջ». ոմանք ակնկալում էին նրա մեջ կատարելություն տեսնել, մյուսները «փնտրում էին թերություններ, որոնք կարող էին նվաստացնել ինքնասիրահարված բանաստեղծին»{{sfn|Раевский|1978|с=214}}: Ավելի ուշ Պուշկինան գրել է, որ սեփական զգացմունքները բացահայտելը «սրբապղծության նման մի բան է: Միայն աստված և քիչ ընտրյալներ ունեն իմ սրտի բանալին»{{sfn|Раевский|1978|с=215}}:
1832 թվականի մայիսի 19-ին Նատալյա Նիկոլաևնան լույս աշխարհ բերեց իր առաջնեկին` [[Մարիա Գարտունգ|Մարիային]], իսկ 1833 թվականի հուլիսի 6-ին` որդուն` [[Ալեքսանդր Պուշկին (1833)|Ալեքսանդրին]]: Թոռների ծնունդը մի փոքր լավացրեց Պուշկինի հանդեպ զոքանչի վերաբերմունքը. վերջինս, ըստ երևույթին, սկսեց գնահատել երեխաների հանդեպ բանաստեղծի ջերմ զգացմունքները{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=88—89}}: Կնոջն ուղղված նամակներում Պուշկինը մշտապես հիշում էր երեխաների մասին (առավել հաճախակի հանդիպում են երկու ավագների անունները), իր ուղևորությունների ընթացքում նա խնդրում էր կնոջը իրեն տեղյակ պահել տանը կատարվող ամեն ինչի մասին: Միջոցների սղությունն անհանգստացնում էր բանաստեղծին. նամակագրության մեջ նա բազմիցս հարց է տալիս` ի՞նչ կլինի ընտանիքի հետ իր մահվան դեպքում{{sfn|Ободовская, Дементьев|1980|с=138—140}}:
Երկար ժամանակ համարվում էր, որ Նատալյա Նիկոլաևնան բոլորովին չէր զբաղվում երեխաներով ու տնային գործերով և հետաքրքրված էր միայն բարձրաշխարհիկ զվարճություններով: Այդ կարծիքի ձևավորման մեջ մեծ դեր ունեցավ [[Պավել Շչյոգոլև|Շչյոգոլևի]] «Պուշկինի մենամարտն ու մահը» գիրքը, որտեղ հեղինակը հաստատում է, որ Պուշկինայի կյանքի հիմնական բովանդակությունը «աշխարհիկ-սիրային ռոմանտիզմն է»{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=75}}: Չնայած Շոգոլևը նաև նշում է, որ շատ քիչ ինֆորմացիայի է տիրապետում: Գոնչարովների ընտանեկան արխիվի, Պուշկինայի` հարազատներին ուղղված նամակների ավելի ուշ ուսումնասիրությունը էապես փոխեց նրա անձի մասին պատկերացումները` օգնելով ստեղծել Նատալյա Նիկոլաևնայի ավելի ամբողջական կերպարը{{sfn|Черкашина|2010|с=220}}{{sfn|Последний год жизни Пушкина|1988|с=157}}: Այսպես, քույրերի նամակագրությունը չի հաստատում ավելի վաղ ստեղծված այն կարծիքը, որ, տեղափոխվելով Պուշկինների մոտ, տնային բոլոր հոգսերն իր վրա է վերցրել [[Ալեքսանդրա Գոնչարովա|Ալեքսանդրա Նիկոլաևնան]]{{sfn|Раевский|1978|с=219}}: Ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս, որ, ի տարբերություն քույրերի, Նատալյա Նիկոլաևնան իր նամակներում երբեք չի շոշափել իր աշխարհիկ հաջողությունները: Մեծ մասամբ, այդ նամակները վերաբերում են տանը, երեխաներին, ամուսնու հրատարակչային գործունեությանը{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=81}}{{sfn|Раевский|1978|с=219}}: Ստեղծված կարծիքին հակառակ` «պոետիկ Պուշկինան» գործնական և համառ էր, երբ հարցը վերաբերում էր հարազատներին և մտերիմներին: Այսպես, նա ակտիվ մասնակցություն էր ունենում իրենց ձեռնարկությունների վարձակալների հետ Գոնչարովների դատական գործընթացին: Ավելի ուշ, երբ Պուշկինն սկսեց ամսագրի հրատարակությունը, նրա բացակայության օրոք Նատալյա Նիկոլաևնան կատարում էր «[[Սովրեմեննիկ (ամսագիր)|Սովրեմեննիկին]]» վերաբերող ամուսնու հանձնարարությունները{{sfn|Раевский|1978|с=220—221}}:
1832 թվականի աշնանը մահացավ Նատալյա Նիկոլաևնայի պապը: Պարզվեց, որ Գոնչարովների կալվածքը գտնվում է մեկուկես միլիոն ռուբլի պարտքի տակ, բացի այդ, ժառանգները ստիպված էին մի քանի դատական գործ վարել: Դմիտրի Գոնչարովը, նշանակվելով հոր խնամակալ, թողեց ծառայությունը [[Արտաքին գործերի կոլեգիա]]յում, տեղափոխվեց մոսկովյան արխիվ և միաժամանակ իր վրա վերցրեց ընտանեկան մայորատի կառավարումը: Պապի պարտքերը վճարել նա չկարողացավ և ամբողջ կյանքում ստիպված էր ըստ գրավաթղթերի տոկոսներ փակել, որոնք երբեմն գերազանցում էին բուն պարտքը{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=80}}:
[[Պատկեր:Mednuy vsadnik - autograph 01.jpg|thumb|right|250px|Ն. Ն. Պուշկինան (?, ձախից). Հատված «Պղնձե հեծյալը» պոեմի ձեռագրից: 1833: Բոլդինո]]
Երբ վերջացավ Կիստենյովի գրավադրումից ստացված գումարը, Պուշկինների ընտանիքը գրեթե մշտապես գտնվում էր նյութական բարդ կացության մեջ{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=80}}: Պետերբուրգում կյանքը թանկ էր, ընտանիքն աճում էր, իսկ Պուշկինները, ինչպես և շատ ուրիշներ, «հեղինակության» նկատառումներից ելնելով, շարունակում էին ապրել հսկայական տանը: Աշխարհիկ կյանքը ևս բավականին ծախսեր էր պահանջում: Պուշկինը երբեմն թղթախաղով էր զբաղվում և մեծ գումարներ տանուլ տալիս: Արտաքին գործերի նախարարությունում նրա աշխատավարձը (տարեկան հինգ հազար ռուբլի) բավականացնում էր միայն բնակարանի և ամառանոցի վարձերը վճարելու համար{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=152}}:
1833 թվականի վերջին Նիկոլայ 1-ինը Պուշկինին շնորհում է [[կամեր-յունկեր]]ի կրտսեր պալատական կոչում: Բանաստեղծի ընկերների խոսքով` նա սաստիկ զայրացել էր. այդ կոչումը տրվում էր հասարակ երիտասարդներին: 1834 թվականի հունվարի 1-ին Պուշկինն իր օրագրում հետևյալ գրառությունն է արել.
{{քաղվածք|Երեք օր առաջ ես կամեր-յունկերի կոչում եմ ստացել (ինչն անհարկի է իմ տարիքի համար). Բայց արքունիքը ցանկանում է, որպեսզի Ն. Ն. [Նատալյա Նիկոլաևնան] պարի [[Անիչկովի դղյակ|Անիչկովում]]{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=106}}։|}}
Պուշկինի ծնողները Օ. Ս. Պավլիշևային ուղղված նամակներում հայտնում են, որ իրենց հարսն արքունիքում մեծ հաջողություն ունի, և դժգոհում են, որ նա շատ ժամանակ է վատնում պարահանդեսներում:
1834 թվականին Նատալյա Նիկոլաևնան իր մոտ է հրավիրում քույրերին: Ե՛վ Ալեքսանդրան, և՛ [[Եկատերինա Գոնչարովա|Եկատերինան]] դեպի մայրաքաղաք էին ձգտում` հույս ունենալով դասավորել իրենց ճակատագիրը. մայրը դեմ էր նրանց` բարձրաշխարհիկ հասարակություն մտնելուն, և նրանք մի քանի տարի անցկացրին գյուղում: Պուշկինան կարողացավ հաղթահարել ամուսնու կասկածներն այդ հարցի իրավացիության վերաբերյալ, չնայած Պուշկինն ինքն էլ հասկանում էր, թե ինչ դժվարին կացության մեջ են նրանք հայտնվել: Երկու քույրերն էլ հաստատվեցին ամուսինների մոտ և սկսեցին իրենց բարձրաշխարհիկ կյանքը: Նրանք իրենց եղբոր` Դմիտրիի կողմից տրվող գումարից վճարում էին սննդի և բնակարանի իրենց մասնաբաժինը: Եկատերինան շուտով հորաքրոջ ջանքերով պալատական ազնվական օրիորդի կոչում ստացավ, սակայն, հակառակ տարածված սովորույթի, չտեղափոխվեց պալատ, այլ մնաց Պուշկինների մոտ{{sfn|Ободовская, Дементьев|1987|с=132}}:
|Թարգմանչի ստորագրություն = --[[Մասնակից:Nune Nadiryan|Nune Nadiryan]] ([[Մասնակցի քննարկում:Nune Nadiryan|քննարկում]]) 16:59, 18 Հուլիսի 2016 (UTC) <!-- Էջը հիշելուց առաջ՝ «հավասար» նշանից հետո ստորագրիր այստեղ՝ սեղմելով խմբագրական պատուհանի վրա գտնվող մատիտի վրա -->
|Թարգմանության կարգավիճակ =2 <!--«Հավասար» նշանից հետո գրիր 0, 1 կամ 2 թվերը: 0՝ եթե թարգմանում ես, 1՝ եթե վերջացրել ես թարգմանությունը, 2՝ եթե հատվածն արդեն տեղափոխել ես -->
|Վերստուգողի ստորագրություն = --[[User:GeoO|<font color = "orange"><big>Ջ</big></font><font color = "black">եօ</font>]] 11:12, 16 Սեպտեմբերի 2016 (UTC)<!-- Միայն վերստուգողի համար -->
|Ստուգման կարգավիճակ = 1 <!-- Ստուգման կարգավիճակ վերստուգողի համար -->
}}
|
