«Նեոդասականություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1910]]—ից-ից [[1920]]-ական թվականներին [[ԱՄՆ]]-ում և [[Մեծ Բրիտանիա]]յում նեոդասականությունը զարգացել է հիմնականում պաշտոնական ճարտարապետությունում (Ա․ Լինկոլնի հուշարձանը [[Վաշինգտոն]]ում, [[1914]]—ից-ից [[1922]] թվականներին, ճարտարապետ Գ․ Բեկոն)։ [[1930]]-ական թվականների [[Իտալիա]]յի և [[Գերմանիա]]յի ճարտարապետությունում նեոդասականության միջոցները կիրառվել են ստեղծելու համար չափազանցված մոնումենտալությամբ մարդուն ճնշող կառույցներ, որոնք ծառայում էին ֆաշիստական գաղափարախոսության պրոպագանդման նպատակին (Համալսարանական ավանը [[Հռոմ]]ում, [[1930]]—-[[1935]] թվականներին, ճարտարապետ Մ․ Պյաչետինի, Արվեստի տունը [[Մյունխեն]]ում, [[1933]]—-[[1937]], ճարտարապետ Պ․ Լ․ Տրոստ և այլն)։ [[1950]]-ական թվականների վերջից նեոդասականությունը զարգացել է հիմնականում ԱՄՆ-ի ճարտարապետությունում (այսպես կոչված [[1960]]-ական թվականների նեոդասականություն), որին նպաստել է պաշտոնական ծրագրով (նախատեսում էր կառույցների որոշակի ոճական բնույթ) տարվող շինարարությունը, դիվանագիտական ծառայությունների համար տարբեր երկրներում կառուցվել է մոտ 50 շենք։ Այս ուղղությանը բնորոշ են կլասիցիզմի կոմպոզիցիոն հնարքների համադրումը ժամանակակից կոնստրուկցիաների թելադրած ձևերին, թանկարժեք նյութերի նմանակումը, ԱՄՆ-ից դուրս կառուցված շինություններում հաճախ տեղական ճարտարապետության ավանդույթներին զուգակցված տարրերի կիրառումը (ԱՄՆ-ի դեսպանատան շենքերը Գելիում՝ [[1958]] թվական, ճարտարապետ Է․ Սթոուն, Լոնդոնում՝ [[1960]] թվական, ճարտարապետն է․ Սաարինեն, Աթենքում՝ [[1957]]-[[1961]] թվականներ, ճարտարապետ Վ.Գրոպիուս և այլն)։ Առավել նշանակալի կառույցը [[Նյու Ցորք]]ի Լինկոլն կենտրոնն է ([[1960]]-ական թվականներ, ճարտարապետներ՝ Ֆ․ Զոնսոն, Ու․ Հարրիսոն, Մ․ Աբրամովից, է․ Սաարինեն)։