«Վեներա (մոլորակ)»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Ուլտրամանուշակագույն ճառագայթումճառագայթներ|Ուլտրամանուշակագույն լույսի]] ներքո ամպերի ծածկույթը երևում է որպես պայծառ և մութ գծերի խճանկար, որոնք ձգվում են հասարակածի նկատմամբ փոքր անկյան տակ։ Դրանց դիտարկումները ցույց են տալիս, որ ամպերի ծածկույթը պտտվում է արևելքից արևմուտք 4 օր պարբերությամբ։ Սա նշանակում է, որ ամպերի ծածկույթի մակարդակի վրա փչում են 100 մ/վ արագությամբ քամիներ։

Մինչև [[XX դար]]ը Վեներայի մասին ավելին հայտնի չէր։ Այն իրենից ներկայացնում է սկավառակ համարյա առանց առանձնահատկությունների, ինչից ոչինչ չի կարելի դատել նրա մակերևույթի մասին։ Նոր տեղեկություններ ստացվեցին [[Աստղագիտական սպեկտրոգրաֆիա|սպեկտրային]], [[ռադիոլոկացիա|ռադիո-ալիքային]] և [[ուլտրամանուշակագույնՈւլտրամանուշակագույն ալիքներճառագայթներ|ուլտրամանուշակագույն]] հետազոտության մեթոդների կիրառման հետ։ Առաջին ուլտրամանուշակագույն հետազոտության փորձերը կատարվեցին 1920 թվականին, երբ [[Ֆրանկ Ե. Ռոս]]ը հայտնաբերեց, որ ուլտրամանուշակագույն լուսանկարները պարունակում են նկատելի առանձնահատկություններ, որոնք բացակայում էին տեսանելի և [[ինֆրակարմիր ալիքներ]]ի ճառագայթման մեջ։ Նա ենթադրեց, որ սրա պատճառն է չափազանց խիտ, դեղին մթնոլորտը, որն ունի բարձր տեղաբաշխված [[փետրավոր ամպեր]]<ref>{{cite journal

Այդ ընթացքում [[ՆԱՍԱ]]-ն արձակեց [[Մարիներ-10]] կայանը, որը ուղարկվել էր դեպի [[Մերկուրի (մոլորակ)|Մերկուրի]] և օգտագործել էր Վեներան իր [[գրավիտացիոն մանևր]]ի ընթացքում։ 1974 թվականի փետրվարի 5-ին Մարիներ-10 կայանը անցավ Վեներայից 5790 կմ հեռավորության վրա, և հաղորդեց մոլորակի ավելին քան 4000 լուսանկարներ։ Լուսանկարները (այն ժամանակի լավագույն որակի) ցույց տվեցին, որ մոլորակի վրա տեսանելի լույսում հնարավոր չէ առանձնացնել որևէ առանձնահատկություններ, սակայն [[Ուլտրամանուշակագույն ճառագայթներ|ուլտրամանուշակագույն]] լույսում կատարված լուսանկարները ցույց տվեցին ուշագրավ առանձնահատկություններ ամպերի կառուցվածքներում, որոնք մինչ այդ չէին նկատվել Երկրից կատարված դիտարկումների ընթացքում<ref>{{cite journal