«Հունաստանի թագավորություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Սակայն [[1500|1500 թվականին]] իտալական բոլոր հողերը հանձնվեցին [[Օսմանյան Թուրքիա]]յին: Այս շրջանում Բալկանյան որոշ պետություններում սկսվեցին պարտիզանական շարժումներ՝ թուրքական զավթիչների դեպդեմ կռվելու համար։

Թուրքական նվաճումները շարունակվեցին նաև [[16-րդ դար]]ում: 1571 թվականին ընկավ [[Կիպրոս (կղզի)|Կիպրոսը]]: Թուրքերը փորձ կատարեցին գրավել նաև [[Կրետե|Կրետե կղզին]], որը գտնվում էր վենետիկցիների տիրապետության տակ, սակայսակայն չստացվեց։ Կրետեն և Հոնիական կղզիները Թուրքիային հանձնվեց միայն [[1670|1670 թվականին]]:

[[18–րդ դար|18-րդ դարում]] թուրքական տիրապետության տակ գտնվող եվրոպական պետություններում բռնկվեց անկախության պատերազմ։ [[1821|1821 թվականին]] տեղի ունեցավ հույների վճռական ապստամբությունը [[Օսմանյան կայսրություն|Օսմանյան կայսրության]] դեմ։ Պայքարը գնալով ահագնանում էր։ Հունաստան էին գալիս բազում կամավորներ։ Նրանց թվամ էր անգլիացի մեծ բանաստեղծ և մարդասեր [[Ջորջ Բայրոն]]ը։ Հույները հասան հաջողության, երբ ի պաշտպանություն նրանց հանդես եկան [[Միացյալ Թագավորություն]]ը, [[Ռուսաստան]], և [[Ֆրանսիա]]ն։ 1830 թվականին առաջին երկիրը՝ Միացյալ Թագավորությունը, ճանաչեց Հունաստանի անկախությունը։ Դրան հաջորդեցին նաև [[Ռուսական կայսրություն]]ը, [[Ֆրանսիա]]ն, [[Գերմանիա]]ն և [[Պորտուգալիա]]ն:

Օտտոն եղել է Հունաստանի թագավորության առաջին թագավորը, որը եղել է ազգությամբ բավարացի։ Նա կառավարել է [[Հունաստան]]ում մոտ 30 տարի։ [[Գերմանիա|Գերմանական]] ծագմամբ այս թագավորը իր կառավարման տարիներին [[Հունաստան]]ում ստեղծեց հիերարխիկ կառավարություն, որը բնորոշ էր միայն գերմանացիներին։ Գերմանացի թագավորը [[Հունաստան]]ը կառավարում էր խիստ բռնապետական կարգերով։ Այս ու հանդերձԱյսուհանդերձ, Օտտոն մեծ ներդորում է ունեցել նորանկախ [[Հունաստան]]ի թագավորության զարգացման գործում։ Նրա օրոք ստեղծվեց հունական բանակը, արդարադատության համակարգը և կրթական համակարգը։ Նա ցանկանում էր Հունաստանը զարգացնել մեծ տերությունների օրինակով, սակայն Օտտոյի վարչակարգը չընդունվեց հույն ժողովրդի կողմից։ Հունական արքունիքում բարձր պաշտոններ զբաղեցրեցին գերմանացիները և այլ եվրոպացիները։ Բացի այդ, Օտտոն չընդունվեց հույների կողմից այն պատճառով, որ դավանում էր կաթոլիկ քրիստոնեություն։ Բավարական կառավարությունը Հունաստանի թագավորությունում շարունակվեց մինչև [[1837|1837 թվականը]], երբ [[Միացյալ Թագավորություն|Միացյալ Թագավորության]] և [[Ֆրանսիա]]յի պնդմամբ գերմանացի նախարարները պաշտոնազրկվեցին և նրանց փոխարինեցին հույն պաշտոնյաները։ Սակայն նորանկախ երկիրը դեռ չուներ [[սահմանադրություն]] և [[Օրենսդիր իշխանություն|օրենսդիր կառավարություն]]: Հունաստանի դժգոհությունները վերաճեց մինչև ապստամբություն։ [[Աթենք]]ում հույները մեծ ապստամբություն բարձրացրեցին, որի արդյունքում [[1843|1843 թվականին]] Օտտո I-ը իր իրավունքները սահմանափակեց սահմանադրությամբ և հրավիրեց խորհրդարան ([[հունարեն]]՝ κοινοβούλιο)։

Ի վերջո, [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնոպոլիսը]] և [[Աթենք]]ը անցան հունական իշխանությունների կառավարության ներքո։ Որոշ ժամանակ անց, հունակա նհունական տիրապետությունը տարածվեց նաև այլ հունաբնակ տարածքներում՝ մասնավորապես [[Կրետե]]ում, [[Թրակիա]]յում և [[Մակեդոնիա (Հունաստան)|Մակեդոնիայի]] մի շարք հատվածներում։

[[1862|1862 թվականին]] վարչապետ Ծովակալ Կոնստանտին Կանարիսին ազատեց իր պաշտոնից, որն էլ պատճառ դարձավ վերջինին երկրից դուրս գալու համար։ Հույները խնդրագիր ներկայացրեցին բրիտանական կառավարությունը, որտեղ խնդրեցին Հունաստան կառավարելու ուղարկել [[Վիկտորիա (այլ կիրառումներ)|Վիկտորիա]] թագավորի որդուն՝ արքայազն Ալֆրեդին։ Նրանք պատճառ ներկայացրեցին այն, որ իրենիրենց թագավորի վատ կառավարության շնորհիվ Հունաստանը չի հասնում մեծ նվաճումների։ ԲրիտանացիԲրիտանիայի թագուհին հրաժարվեց ուղարկել իր որդուն Հունաստան, սակայն Հունաստան ուղարկեց դանիացի իշխան Գեորգիոս I-ին։ Գեորգիոսը ընդունեց սահամնադրության օրենքները և ավելին՝ կրոնափոխ լինելով դարձավ հույն ուղղափառ եկեղեցու հետևորդ։ Որպես պարգև, բրիտանամետ թագավորը [[Միացյալ Թագավորություն|Միացյալ Թագավորությանը]] զիջեց [[Հոնիական կղզիներ]]ը: Արդյունքում Հունաստանում տեղի ունեցավ իշխանափոխություն։