«Սուրբ Պողոսի բազիլիկ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Բազիլիկը հիմնվել է [[Կոստանդիանոս Ա Մեծ|Կոստանդիանոս]] կայսեր կողմից այն վայրում, որտեղ ենթադրաբար թաղվել է [[Պողոս առաքյալըառաքյալ]]ը: 386 թվականին [[Թեոդոսիոս Ա Մեծ]]ը, համարելով, որ այդ եկեղեցին հարիր չէ այդքան սուրբ վայրին, սկսեց առուցել ավելի ազդեցիկ եկեղեցի: Երբ Լեո I Պապը ավարտեց շինարարությունը, Հռոմում դրանից առավել ընդարձակ բազիլիկ չկար: [[Գրիգոր I (Հռոմի պապ)|Գրիգոր I]] Պապի օրոք եկեղեցուն կից գործում էին երկու վանքեր՝ արական և իգական: 10-րդ դարում բազիլիկն ու շրջակա վանքերը հանձնվեցին կլյունիական վանականներին: Գրիգորը այստեղ քահանա էր և եկեղեցուն նվիրեց բրոնզե դռներ (բյուզանդական աշխատանք): 1220-1241 թվականներին կառուցվեց գոթիկական[[գոթիկա]]յի ոճով ձևավորված վայելչագեղ բակ: Ի տարբերություն մյուս պատրիարքային եկեղեցիների՝ Սուրբ Պողոս բազիլիկը էական փոփոխությունների չի ենթարկվել ոչ՛ [[Վերածնունդ|Վերածննդի]] ժամանակաշրջանում, ոչ էլ [[բարոկկո]]յի: Սակայն 1823 թվականի հուլիսի 15-ին գրեթե ամբողջությամբ այրվել է: Տաճարի վերականգնումը շարունակվեց մինչև 1840 թվականը, ընդ որում վերակառուցվեց բոլորովին նոր կլասիկ ճակատամաս: Բեմը վերստեղծելու համար [[Նիկոլայ I]] կայսրը [[մալաքիտ]] և [[լազուրիտ]] ուղարկեց: 1854 թվականին կայացավ տաճարի կրկնակի օծումը: Վերականգնվելուց հետո տաճարն ուներ 132 մ երկարություն, 65 մ լայնություն և 30 մ բարձրություն:<ref>«Павла Святого базилика» //Католическая энциклопедия. Т.3. М.:2007. Ст. 1194—1198</ref> 1890-1928 թվականներին կառուցվեց 146 [[գրանիտ]]ե սյուն, որոնք շրջապատում էին տաճարի արևմտյան բակը: Կենտրոնում կանգնեցվեց Պողոս առաքյալի արձանը: Բազիլիկի բնորոշ առանձնահատկություններից մեկը Հռոմի[[Հռոմ]]ի բոլոր Պապերի դիմանկարների պատկերասրահն է: