«Վավերագրական ֆիլմ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Խորհրդային Վավերագրական կինոյի գլխավոր թեման աշխատանքն է և աշխատավոր մարդը։ [[Հայրենական մեծ պատերազմ]]ի տարիներին ([[1941]]–[[1945]]) շուրջ 200 կինովավերագրողներ գտնվել են գործող բանակում։ Ետպատերազմյան տարիների, ինչպես և [[1960]]–[[1980]]-ական թվականների, սովետական Վավերագրական կինոն բնութագրվում է երկրի խոշորագույն իրադարձությունների, աշխատանքի հերոսների վառ պատկերմամբ, քաղաքական սուր հնչողության ֆիլմերի, անցյալի ու ներկայի փաստերը համադրող, վերլուծող հրապարակախոսական, պրոբլեմային հրատապ կինոժապավենների ստեղծմամբ (Ռոման Կարմենի «Ասք Կասպիականի նավթագործների մասին», [[1953]], «Մեծ հայրենականը», [[1965]], Ռ․ Գրիգորևի «Երկնագույն կրակի մարդիկ», [[1961]], Ալեքսանդր Մեդվեդկինի «Ստորության օրենքը», [[1962]], Վիտալի Լիսակովիչի «[[Կատյուշա]]», [[1964]], Մ․ Ռոմի «Սովորական ֆաշիզմ», [[1966]], Գ․ Ֆրանկի «Առանց լեգենդների», [[1967]] և այլն)։ [[ԽՍՀՄ]]–ում Վավերագրական ֆիլմեր ստեղծվում են վավերագրական ֆիլմերի կենտրոնական ստուդիայում, ինչպես և բոլոր հանրապետություններում։ Տարեկան ([[1985]]) նկարահանվում է շուրջ 30 լիամետրաժ և ավելի քան 300 կարճամետրաժ վավերաֆիլմ, մոտ 1500 կինոպարբերական։