«Ռենե Մագրիտ»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ռենե Ֆրանսուա Մագրիտ''' ({{lang-fr|René Magritte}}, {{ԱԾ}}), [[բելգիացի]] [[սյուրռեալիզմ|սյուրռեալիստ]] նկարիչ։ Հայտնի է իբրև սրամիտ և միաժամանակ խորհրդավոր նկարների հեղինակ: հեղինակ։

Մագրիտը ծնվել է 1898 թվականի նոյեմբերի 21-ին բելգիական Լեսին քաղաքում:քաղաքում։ Մանկությունն ու պատանեկությունն անցկացրել է արդյունաբերական [[Շառլեռուա]] քաղաքում: քաղաքում։

[[1912]] թվականին մայրը խեղդվել է Սամբրա գետում, ինչը, ըստ էության, մեծ ներգործություն է ունեցել դեռահասի և ապագա նկարչի վրա, թեև պետք չէ նաև գերագնահատել այդ իրադարձության ազդեցությունը նկարչի ստեղծագործությունների վրա:վրա։ Մանկությունից Մագրիտի հիշողության մեջ պահպանվել են նաև այլ, ոչ այդքան ողբերգական, սակայն առեղծվածային դեպքեր, որոնք նրա հավաստմամբ իրենց արտացոլումն են գտել իր ստեղծագորությունների մեջ (դասախոսություն [[1938]] թվական):։

Երկու տարի Մագրիտը սովորել է Բրյուսելի գեղարվեստի թագավորական ակադեմիայում, որը կիսատ է թողել [[1918]] թվականին:թվականին։ Այդ ժամանակ ծանոթացել է Ժորժետա Բերգերի հետ և [[1922]] թվականին ամուսնացել՝ ապրելով մինչև մահ: մահ։

Ռենե Մագրիտը մահացել է 1967 թվականի օգոստոսի 15-ին [[ենթաստամոքսային գեղձ]]ի [[քաղցկեղ]]ից՝ կիսատ թողնելով իր «Լույսի կայսրություն» նկարի նոր տարբերակը:տարբերակը։ Թաղված է Սխարբեկյան գերեզմանատանը: գերեզմանատանը։

[[2009]] թվականի [[հունիսի 2]]-ին Բրյուսելում բացվել է Մագրիտի թանգարանը ([http://os.colta.ru/news/details/10488]):։

Մինչև [[1926]] թվականը Մագրիտն աշխատում էր թերթի արտադրության գործարանում՝ որպես պաստառների և գովազդի նկարիչ, այնուհետև բրյուսելյան Սենտո պատկերասրահի հետ պայմանագիրը նրան թույլ տվեց ամբողջությամբ նվիրվել նկարչությանը: նկարչությանը։

1926 թվականին նկարել է «Շփոթված ձիապանը» նկարը, որը համարել է այդ ոճի իր առաջին հաջող նկարը:նկարը։ [[1927]] թվականին Բրյուսելում կազմակերպեց իր առաջին ցուցահանդեսը:ցուցահանդեսը։ Քննադատները այն համարեցին անհաջող, և Մագրիտը կնոջ հետ մեկնեց [[Փարիզ]]: Այստեղ նա ծանոթացավ Անդրե Բրետոնի հետ և ընդգրկվեց սյուրռեալիստների նրա խմբակի մեջ:մեջ։ Այստեղ նա ոչ թե կորցրեց իր անհատականությունը, այլ կարողացավ ձեռք բերել իր յուրահատուկ ոճը, որով հայտնի են նրա նկարները:նկարները։

Նկարիչը չէր վախենում վիճել այլ սյուրռեալիստների հետ. նա բացասաբար էր վերաբերում [[հոգեվերլուծություն|հոգեվերլուծությանը]] և հատկապես արվեստի մեջ դրա դրսևորումներին:դրսևորումներին։ Նրա ստեղծագործությունների էությունը ոչ այնքան [[Հոգեբանություն|հոգեբանական]] է, որքան [[Փիլիսոփայություն|փիլիսոփայական]]-պոետիկ՝ երբեմն հիմնված լինելով [[Տրամաբանություն|տրամաբանության]] [[Պարադոքս|պարադոքսներիպարադոքս]]ների վրա: վրա։

Սենտո պատկերասրահի հետ պայմանագրի լուծարումից հետո Մագրիտը վերադարձավ Բրյուսել և վերսկսեց աշխատանքները գովազդի ոլորտում:ոլորտում։ Այնուհետև եղբոր հետ գործակալություն բացեց, որը նրան ապահովեց մշտական եկամտով:եկամտով։ [[Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ]]ի ժամանակ Բելգիայի գերմանական [[օկուպացիա]]յի պայմաններում Մագրիտը փոխեց իր նկարների գունային երանգավորումը և ոճը՝ մոտենալով [[Օգյուստ Ռենուար|Ռենուար]]ի ոճին:ոճին։ Նա կարևոր էր համարում խրախուսել մարդկանց և նրանց մեջ հույս արթնացնել: արթնացնել։

Սակայն պատերազմից հետո Մագրիտը դադարեց նկարել այդպիսի «լուսավոր» ոճում և վերադարձավ իր նախապատերազմական շրջանի նկարների ոճին:ոճին։ Վերամշակելով և կատարելագործելով այն՝ նաև վերջնականապես ձևավորեց իր տարօրինակ ոճը և ձեռք բերեց լայն ճանաչում: ճանաչում։

Մագրիտի նկարներին բնորոշ է առանձնահատուկ, կարծես անխռով ոճը:ոճը։ Նա նկարում է սովորական առարկաներ, որոնք, ի տարբերություն այլ սյուրռեալիստների ([[Սալվադոր Դալի|Դալի]], Մաքս Էռնստ), գրեթե երբեք չեն կորցնում իրենց «առարկայականությունը»: Դրանք չեն տարրալուծվում, չեն վերածվում սեփական ստվերների:ստվերների։ Սակայն այդ առարկաների տարօրինակ համադրությունը զարմացնում է և ստիպում մտածել: մտածել։

Նա սովորական երևույթների նկատմամբ դրսևորում է արտասովոր մոտեցում, նրա նկարները պարունակում են անսովոր ենթատեքստեր, որոնք ծանոթ գաղափարներին տալիս են նոր իմաստներ։ Այս նկարչական մոտեցումը հաճախ կոչում էին «կախարդական իրատեսություն», որի առաջին ներկայացուցիչը Մագրիտն էր: էր։

Մագրիտի նպատակը, իր իսկ ներկայացմամբ, դիտողին մտածել ստիպելն է:է։ Դրա պատճառով նկարչի նկարները հաճախ հիշեցնում են գլուխկոտրուկներ, որոնք ամբողջությամբ լուծել հնարավոր չէ, քանի որ դրանք առաջադրում են հարցեր [[կեցություն|կեցության]] էության մասին:մասին։ Մագրիտը միշտ խոսում է տեսածի խաբուսիկության, դրա թաքնված խորհրդավորության մասին, որը սովորաբար մենք չենք նկատում: նկատում։

Տարօրինակ տարրերից զատ նա ցուցադրում է բացառիկ սրամտություն՝ կերտելով իր հայտնի նկարները, ինչպես օրինակ «Մադամ Ռեկամյե դե Դավիդ» նկարը ([[1949]] թ, սեփական հավաքածու)։ «[[Մարդու զավակ]]» նկարը ([[1964]]) Մագրիտի փոխկապակցված նկարներից է, որը նա կրկնում է իր մի շարք այլ նկարներում տարբեր կերպ։

Հայտնի է նկարչի աշխատանքների մի շարք, որոնցում նա սովորական առարկաների տակ գրում է՝ դա այդ չէ:չէ։ Հատկապես հայտնի է «[[Պատկերների դավաճանություն]]» նկարը, որում պատկերված է ծխամորճ «Սա ծխամորճ չէ» գրությամբ:գրությամբ։ Այդ կերպ Մագրիտը ևս մեկ անգամ հիշեցնում է դիտողին, որ առարկայի պատկերը բուն առարկան չէ: չէ։

Մագրիտի համար նկարների անվանումը կարևոր նշանակություն ունի:ունի։ Դրանք գրեթե միշտ պոետիկ են և առաջին հայացքից ոչ մի կերպ կապված չեն նկարի հետ:հետ։ Հենց դրանում էլ նկարիչը տեսնում է նկարների նշանակալիությունը:նշանակալիությունը։ Նա կարծում է, որ {{քաղվածք|Նկարի անվանման թաքնված պոետիկ կապը նկարի հետ նպաստում է այն կախարդական զարմանքին, որը համարվում է արվեստի կոչումը:|Ռենե Մագրիտ}}

Նկարիչը փորձել է իր ստեղծագործությունների մեջ լուծել իրական աշխարհի և ընկալման համապատասխանության խնդիրը, իմաստավորել պատկերի և իրականության տարբերությունը կամ նույնությունը:նույնությունը։ Այդ պատճառով իր նկարներում Մագրիտը հաճախակի է կիրառել նկարների պատկերներ, հայելի, պատուհան, աչքեր, բեմ կամ վարագույր: վարագույր։

* 1964 - «Մարդու զավակ»