«Մաքս Ռեգեր»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1890]]-[[1893]] թվականներին կոմպոզիցիա է պարապել Հ․ Ռիմանի մոտ։ Դասավանդել է [[Մյունխեն]]ում ([[1905]] թվականից, երգեհոն և կոմպոզիցիա), Լայպցիգում (1907-1916, կոմպոզիցիա), Մայնինգենում ղեկավարել պալատական կապելլան ([[1911]]-[[1914]]):։ Ստեղծագործել է բոլոր ժանրերում, բացի երաժշտական-բեմականից։ Ռեգերի ոճը ձևավորվել է, գլխավորապես, Բախի (որին ձոնել է «Բախի հիշատակին» երգեհոնային սյուիտը, [[1894]]-[[1895]]), Բրամսի երաժշտության, նաև [[Վագներ Րիխարդ|Վագներ]]ի հարմոնիայի ազդեցությամբ։ Ժանրերի և ձևերի ընտրության (հնագույն [[սյուիտ]], [[պրելյուդ]] և [[ֆուգա]], կոնչերտո գրոսսո), պոլիֆոնիկ մտածողության գերակշռության մեջ արտահայտվել են Ռեգերի նեոկլասիցիստական միտումները, հատկապես վերջին երկերում՝ Կոնցերտ նվագախմբի համար հնագույն ոճով ([[1912]]), [[Մոցարտ, Վոլֆգանգ Ամադեուս|Մոցարտ]]ի թեմայով վարիացիաներ և ֆուգա նվագախմբի համար ([[1914]]):։ Ռեգերի ստեղծագործությունը յուրատիպ կապող օղակ է արևմտաեվրոպական ուշ ռոմանտիզմի և 20-րդ դարի կլասիցիստական հոսանքների միջև։