Փոքր սենյակ, փակ սենյակ, [[ավտոմեքենա]], [[թունել]], [[վերելակ]], [[քարանձավ]]՝ սրանք հիմնական այն տեղերն են, որից վախենում է կլաուստրաֆոբիայով տառապող մարդը։ Սակայն այդ ֆոբիան ունեցողը ավելի շատ ոչ թե վախենում է այդ տարածքներից, այլ վախենում է, թե ինչ կլինի իր հետ, եթե հայտնվի այդպիսի վայրում։
Կլաուստրոֆոբիան մյուս ֆոբիաների (վախերի) նման մանկուց է գալիս։ Դեռևս լիովին պարզ չեն դրա առաջացման պատճառները, սակայն ակնհայտ է, որ այն ուժեղ սթրես է, որն անկառավարելի վախի նոպա է առաջացնում։ Եվ քանի որ այն հիմնականում վաղ մանկության տարիներին ապրած վախի հետևանք է, այդ ինֆորմացիան ենթագիտակցական մակարդակ է տեղափոխվում, և մարդուն մնում է միայն սովորել պայքարել դրա ախտանշանների դեմ։
Կլաուստրոֆոբիայի դեպքում համալիր բուժում է ենթադրվում՝ հոգեթերապևտի ու հոգեբանական օգնության միջամտությամբ։ Հոգեթերապևտը, իհարկե, դեղորայքային բուժում է առաջարկում (հակադեպրեսանտներ):։ Հոգեբանը կիրառում է մի շարք տեխնիկական հնարքներ, որոնք օգնում են նվազեցնելու մարդու հոգեվիճակի վրա վախի բացասական ազդեցությունը. դրանցից են հիպնոթիկ տրանսի վիճակը, լոգոթերապիայի մեթոդները։ Հիվանդին հիպնոթիկ վիճակի բերելով՝ հոգեբանը թուլացնում ու հանգստացնում է նրան, փորձում հեռացնել վախի պատճառը, ներշնչել մարդուն սեփական ուժերի նկատմամբ վստահություն։ Դրանցից է սիստեմատիկ դեսենսիբիլիզացիան, որի էությունը հետևյալն է. սովորեցնել հիվանդին թուլանալու տարբեր մեթոդներ, որոնք ինքը կարող է կիրառել ֆոբիայի նոպայի ժամանակ։ Մարդն ինքը պետք է գիտակցի իր վախի աստիճանը և չընկնի խուճապի մեջ։
