«Արտա Վիրապի գիրք»–ի խմբագրումների տարբերություն

Երկը սկսվում է զրադաշտականության դրության մասին պատմելով։ [[Զրադաշտ|Զրադաշտ մարգարեն]] երկար ժամանակ քարոզել էր այս նոր կրոնը, և դա մինչև [[Ալեքսանդր Մակեդոնացի]]ն անխափան էր մնացել։ Չար ոգին ([[Ահրիման]]ը) դրդեց նրան [[Եգիպտոս]]ից հարձակվել [[Իրան|Էրանշահրի]] վրա`վրա՝ ավերելով ամեն ինչ, կործանելով Դուռն ու թագավորությունը, վառելով զարդարուն կաշիների վրա գրված [[Ավեստա]]ն և Զանդը, սպանելով մեծ թվով դաստուրների (զրադաշտական կրոնի սպասավոր): Ալ. Մակեդոնացին ինքն էլ փախավ [[Դժոխք]]: Երկրում քաոսային իրավիճակ է ստեղծվում, և մարդիկ որոշում են հավաքվել`հավաքվել՝ որոշելու համար այդ ամենի ելքը։ Նրանք որոշում են իրենցից մեկին ուղարկել հոգիների մոտ, որպեսզի տեղեկություն բերի իրենց, թե այն ամեն լվացումները, օրհներգությունները, մաքրումներն ու աղոթքները, որ իրենք անում են, արդյոք հասնում են աստվածներին, թե հասնում են դևերին։ Բոլոր մարդիկ հավաքվում են մի մեծ և կարևոր [[ատրուշան]]ի դռան մոտ և որոշում են, որ այդ մարդն Արտավիրաֆը լինի (Արտավիրաֆ. «Արտա»` սուրբ, «վիրաֆ (վիրապ)»՝ հոգի, իմացականություն», Արտավիրաֆ`Արտավիրաֆ՝ «սուրբ իմացականություն ունեցող»):Արտավիրաֆին կոչում էին նաև նիշապուրցի։

Արտավիրաֆը բարեպաշտ անձնավորություն էր։ Նա ընտրվում է յոթ թեկնածուներից։ Ժողովը երեք անգամ վիճակ է գցում. Առաջին անգամ «բարի մտքով», երկրորդ անգամ`անգամ՝ «բարի խոսքով», իսկ երրորդ անգամ`անգամ՝ «բարի գործով»: Երեք անգամն էլ վիճակը ցույց է տալիս Արտավիրաֆին։ Ուներ նա յոթ քույր, որոնք իր կանայք էին։ Երբ նրանք իմանում են, որ հենց Արտավիրաֆն է ընտրվել, խնդրում են իրենց միայնակ չթողնել, սակայն նրանց հանգստացնում են`են՝ ասելով, որ նրան անվտանգ կերպով ետ կբերեն։

Արտավիրաֆի մարմինը երեսուն քայլ հեռու է դրվում մաքուր տեղերից (քանի որ դիակ էր): Նա խմում է մանգ`մանգ՝ զրադաշտական ծիսական հեղուկ ըմպելիք, և գինի և պառկում է քնելու։ Դրանից հետո յոթ օր նրա մարմինը հսկվում էր, և սպասավորներն անընդհատ Ավեստա և Զանդ էին ընթերցում։ Վիրապի հոգին թողնում է մարմինը և գնում ճամփորդության։ Յոթ օր հետո վերադառնում է և սկսում է պատմել իր տեսածները։

Նրանք տեսնում են մի հոգու, որն արտասանում էր. «Երջանիկ է նա, որի բարիքը կդառնա որևէ ուրիշի բարիք»` Ushti ahmai, yahmai ushta kahmaichid: Շուտով հարավից գալիս է մի դուրեկան և անուշ բույր։ Նրան գալիս է իր գործերի և կրոնի պատկերը` մի գեղեցիկ կին`կին՝ լի կրծքով և բարեկազմ մարմնով։

Արտավիրաֆը ոտք է դնում աստղերի կայանը`կայանը՝ Հումաթը (բարի միտք), որտեղ այն մարդիկ էին, որոնք գաթա չէին երգել, յաշտ չէին արել, բայց մյուս այլ բարի գործերով առաքինի էին դարձել։

Չորրորդ երկինքը Գարութմանն է`է՝ Ահուրամազդայի և համշասպանդների գահույքը։ Այդտեղ տիրում էր հավիտենական հաճույքը։ [[Ահուրամազդա]]ն նրանց ցույց է տալիս մի կապույտ ջուր, որը Արտավիրաֆի`Արտավիրաֆի՝ Ահուրամազդայի վրա փայտ դնելու արդյունքն էր։ Այստեղ նրանց Ոհումանը (Բահմանը) ասում է, որ ցույց տան Դժոխքն ու Դրախտը։ Արտավիրաֆը տեսնում է նաև Զրադաշտ մարգարեին, Քեյ Վշտասպին, յազատներին և Գայոմարտին։