«Արեգակնային քամի»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ փոխարինվեց: 9թ → 9 թ oգտվելով ԱՎԲ |
չ փոխարինվեց: ` → ՝ (9) oգտվելով ԱՎԲ |
||
Տող 1.
'''Արեգակնային քամի''', [[իոնացում|գերիոնացված]] [[տարրական մասնիկներ|մասնիկների]] հոսք (հիմնականում ջրածնահելիումային [[պլազմա]]յի), որոնք [[Արեգակի պսակ]]ից 300-1200 կմ/վ արագությամբ արտանետվում են շրջակա տիեզերական տարածություն։ Հանդիսանում են միջմոլորակային տարածության հիմնական բաղկացուցիչներից մեկը։
Բնության մեջ տեղի ունեցող շատ երևույթներ կապված են արեգակնային քամիների հետ։
==Պատմությունը==
Տող 8.
1916 թվականին, նորվեգացի հետազոտող Քրիստիան Բիրկելանդը (նորվեգերեն. Kristian Birkeland) գրել է. «Ֆիզիկայի տեսանկյունից առավել հավանական է, որ Արեգակի ճառագայթները չեն հանդիսանում ոչ դրական, ոչ էլ բացասական ,այլ և դրական, և բացասական` միաժամանակ»: Այլ կերպ ասած, արեւային քամին բաղկացած է բացասական էլեկտրոններից եւ դրական [[իոններ]]ից<ref>Kristian Birkeland, «Are the Solar Corpuscular Rays that penetrate the Earth’s Atmosphere Negative or Positive Rays?» in ''Videnskapsselskapets Skrifter'', I Mat — Naturv. Klasse No.1, Christiania, 1916.</ref>:
Երեք տարի
1955 թվականին խորհրդային
Երեք տարի անց, Յուջին Փարքերը եզրակացրեց, որ չեպմենովյան մոդելում Արեգակից եկող տաքության և մասնիկների հոսքը և գիսաստղի «ուռչող»
Փարքերի վարկածը դաժան քննադատության ենթարկվեց։ Հոդվածը, որը 1958 թուղարկվել էր [[Astrophysical Journal]]ում, մերժվել էր երկու վերլուծողների կողմից, եւ միայն
Սակայն, 1959 թվականի հունվարին կատարվեցին արեգակնային քամու բնութագրերի առաջին անմիջական չափումները, որոնք իրականացվել էին խորհրդային Luna-1 կայանում<ref>{{cite web|url=http://nssdc.gsfc.nasa.gov/database/MasterCatalog?sc=1959-012A|title=Luna 1|publisher=[[NASA]] National Space Science Data Center|accessdate=2007-08-04|archiveurl=http://www.webcitation.org/61882RTrC|archivedate=2011-08-22}}</ref>` գազի [[իոնային դետեկտոր]]ի և հատուկ հաշվիչի տեղադրմամբ։ Երեք տարի անց նույն չափումները կատարվեց ամերիկյացի Մարսիա Նոյգեբաուերը Մարիներ-2 կայանից ստացված տվյալների հիման վրա<ref>{{cite journal |author=M. Neugebauer and C. W. Snyder |title=Solar Plasma Experiment |journal=Science |volume=138 |pages=1095–1097 |year=1962}}</ref>.:
1990-ականների վերջում SOHO արբանյակում տեղադրված [[ուլտրամանուշակագույն ճառագայթներ|ուլտրամանուշակագույն]] պսակային [[սպեկտրոմետր]]ի օգնությամբ (անգլ. ''Ultraviolet Coronal Spectrometer'' (UVCS)) կատարվել են արագ արեգակնային քամու առաջացման ոլորտների դիտարկումներ` Արեգակի բևեռներում։ Զուտ թերմոդինամիկական ընդարձակումից հետևում էր, որ քամու արագացումը շատ ավելին է, քան սպասվում էր։ Փարքերի մոդելը կանխագուշակում էր, որ քամու արագությունը դառնում գերձայնային ֆոտոսֆերայից 4 Արեգակի շառավիղ բարձրության վրա, իսկ դիտարկումները ցույց տվեցին, որ այդ անցումը կատարվում է զգալիորեն
==Բնութագրեր==
Արեգակնային քամու պատճաով արևն ամեն օր կորցնում է մոտ մեկ միլիոն տոննա նյութ։ Արեգակնային քամին հիմնականում բաղկացած է [[էլեկտրոններ]]ից, [[պրոտոններ]]ից և հելիումի միջուկներից ([[ալֆա մասնիկներ]]ից):
Չնայած, որ արեւային քամին գալիս արեւի արտաքին շերտից, այն չի արտացոլում արտաքին շերտի տարրերի իրական կազմը, քանի որ տարբերակման արդյունքում որոշ տարրերի պարունակությունը մեծանում է, իսկ
== Արեգակնային քամու պարամետրերը ==
|