«Արաբերենի ձայնանիշեր»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չ Hayk.arabaget տեղափոխեց էջը «Հարաքա»-ից «Արաբերենի ձայնանիշեր»
չ փոխարինվեց: ` → ՝ (11) oգտվելով ԱՎԲ
Տող 6.
[[Պատկեր:Abbasid Koran folio from Egypt.jpg|մինի|240px|[[Ղուրան]] [[X դար]]ի Նասրի և Յահյիի թաշքիլով (կարմիր կետեր)]]
 
Սկզբնական շրջանում արաբական գրի մեջ տառերի ներքևի և վերևի մասերում ոչ մի նշաններ չէին դրվում, իսկ արաբական այբուբենը բաղկացած էր ընդամենը 15 տառից, որոնք իրենց մեջ արդեն պարունակում էին մի քանի հնչյուններ։ Ըստ ավանդույթի առաջին թաշքիլը հայտնագործվել է քուֆացի Աբու ալ-Ասուադ ադ-Դուալիի կողմից`կողմից՝ ուղղափառ խալիֆ [[Ալի]]ի հրամանով, ով [[Ղուրան]]ի նմուշը տեսնելուց նկատել էր մի շարք լեզվական վրիպակներ, որոնք անհրաժեշտ էր շտկել։ Այսպես սկսվում է Ղուրանի տեքստերի ձայնավորումը, իսկ ձայնավորումները նշվում էին գունավոր կետերի օգնությամբ։ Այնուամենայնիվ ձայնավորման այս եղանակը այնքան էլ նոր հայտնագործություն չէր և իրականում ադ-Դուալին չէր դրանց հեղինակը։ Ձայնավորման այսպիսի մեթոդ, մասնավորապես, կարելի է տեսնել մի պապիրուսի մեջ, որը ուսումնասիրողները վերագրում են 643 թ.-ին։
 
[[Պատկեր:FirstSurahKoran (fragment).jpg|մինի|ձախից|160px|[[Ղուրան]]ը ժամանակակից ձայնավորումներով (սկիզբ [[XX դար]]ի)]]
 
Ձայնավորումների համար նախատեսված առանձին նշանները սկսում են հայտնվել VII դարի երկրորդ կեսին, երբ Իրաքի կառավարիչ Ալ-Խաջաջա իբն Յուսուֆի (661-714) հրամանով ստեղծվում է կարճ ձայնավորների նշման համար նախատեսված նշանների համակարգը, որոնք իրենցից տեքստի մոտ դրվող փոքրիկ կարմիր կետեր էին ներկայացնում։ Այս նոր համակարգի հիմնադիրները եղան ադ-Դուալիի 2 աշակերտները`աշակերտները՝ Նասեր իբն Ասիմը (մահ. 707) և Յահյա իբն Յամուրը (մահ. 746)։ Սակայն այս եղանակը ուներ մի շարք թերություններ`թերություններ՝ հիմնականում կապված ձայնավորների նշման համար անհրաժեշտ տարատեսակ գույների օգտագործման հետ։
 
Ձայնավորումների ժամանակակից տարբերակը ստեղծվել է 786 թ. օմանացի Խալիլ իբն Ահմադ ալ-Ֆարհադիի կողմից, որը հայտնի է նաև նրանով, որ կազմել է արաբերենի առաջին բառարանը։ Նա նաև ստեղծել է համզայի պատկերման համար նախատեսված նշանը։ XI դարի սկզբից սկսած ձայնավորման համար նախատեսված այս նշանների օգտագործումն արդեն դառնում է համընդհանուր բոլոր արաբական տեքստերի համար։<ref>[http://www.islamicart.com/main/calligraphy/reform.html The Reform of Arabic Writing]</ref>
 
== Օգտագործումը ==
Հաճախ արաբերեն տեքստերում ձայնավորումները չեն դրվում։ Բացառություն են կազմում Ղուրանը, և այն դեպքերը, երբ հարկավոր են տեքստի միտքը ճիշտ հասկանալու համար, հատկապես մանկական և ուսուցողական գրականության մեջ։<ref name="ReferenceA"/> Որպեսզի հասկանալի լինի հարաքաների դերը տեքստում, անհրաժեշտ է բերել մի պարզ օրինակ։ Վերցնենք հայերեն որևէ բառ և այնտեղից հանենք բոլոր ձայնավորները`ձայնավորները՝ տողնելով միայն բաղաձայները, օրինակ`օրինակ՝ հմլսրն բառը։ Այս բաղաձայների խմբից կազմված բառը բնականաբար անհասկանալի կլինի հայերեն լեզվի կրող չհանդիսացող մարդու համար։ Մինչդեռ հայերենին տիրապետող մարդը միանգամից կհասկանա, որ խոսքը համալսարան բառի մասին է։ Այսինքն նա կվերծանի այս բաղաձայների խումբը`ավելացնելովխումբը՝ավելացնելով դրանց համապատասխան ձայնավորները, մինչդեռ լեզվին չտիրապետող մարդը դա անել չի կարող։ Ահա այս նպատակի համար էլ ստեղծվել են հարաքաները։ Նրանց միջոցով արաբերենին չտիրապետող մարդը կարող է հեշտությամբ կարդալ արաբական գիրը, և խնդիր չի ունենա տեքստի վերծանման հետ կապված, քանի որ ամեն մի բաղաձայնի մոտ որոշակի նշաններով նշված կլինի, թե այս կամ այն տեղում բաղաձայնից հետո ինչ ձայնավոր պետք է կարդալ։ Հենց այս նշաններն էլ կոչվում են հարաքաներ։
 
Բերենք հարաքաների օգտագործման օրինակ [[Ղուրան]]ից (Ալ Ֆաթիհա 1։1).
Տող 30.
 
[[Պատկեր:Դամմա,Ֆաթհա,Քասրա.png|մինի|200px|Դամմա, Ֆաթհա, Քասրա]]
;Ֆաթհա։ Իրենից ներկայացնում է (ֆաթհա, {{lang-ar|فتحة}} «բացել») տառի ներքևում դրված, դեպի աջ թեքված գիծ - մատնանշում է «ա» ձայնավորը, համապատասխան երկարացված տառը`اտառը՝ا ալիֆ։
 
;Քասրա։ Իրենից ներկայացնում է (քասրա, {{lang-ar|كسرة}}‎‎ «ջարդել») տառի ներքևում դրված, դեպի աջ թեքված գիծ – մատնանշում է «ի» ձայնավորը, համապատասխան երկարացված տառը`ﻱտառը՝ﻱ (յա)։
 
;Դամմա։ Իրենից ներկայացնում է (դամմա, {{lang-ar|ضمة}} «միացում») տառի վերևում դրված ստորակետ կամ կեռիկ – մատնանշում է «ու» ձայնավորը, համապատասխան երկարացված տառը`տառը՝ و (ուաու)։
 
;Սուքուն։ Իրենից ներկայացնում է (սուքուն, {{lang-ar|سكون}}‎‎ «լռություն») տառի վերևում դրված փոքրիկ շրջանակ – մատնանշում է ձայնավորի բացակայությունը։
Տող 43.
=== Շադդա ===
[[Պատկեր:Սուքուն, շադդա, թանուին քասրա.png|մինի|200px|Սուքուն, շադդա, թանուին քասրա]]
Իրենից ներկայացնում է (շադդա, {{lang-ar|شدة}}‎‎‎‎ «ուժեղացում») տառի վրա դրվող W-աձև նշան, և մատնանշում է տառի կրկնությունը։ Դրվում է երկու դեպքում`դեպքում՝ երբ ցույց է տալիս կրկնավորված բաղաձայնը, և երբ ցույց է տալիս կրկնավորում երկար ձայնավորի և բաղաձայնի համադրության մեջ։ Կրկնավորված բաղաձայնի վրա ֆաթհան և դամման դրվում են շադդայի վերևում, իսկ քասրա ձայնանիշը դրվում է շադդայի կամ տվյալ տառի տակ։
 
=== Մադդա ===
Տող 51.
 
=== Ուասլա ===
Իրենից ներկայացնում է (ուասլա, {{lang-ar|وصلة}}‎‎ «միավորում») արաբերեն այբուբենի «սադ» տառին նման փոքրիկ նշան (ٱ), որը դրվում է բառի սկզբում`սկզբում՝ ալիֆի վրա։ Ուասլան շատ քիչ բառերի վրա է հանդիպում և հիմնականում գործածվում է ալ- մասնիկի հետ։<ref>http://www.ar-ru.ru/publ/3-1-0-19</ref>
 
=== Տողատակային ալիֆ ===