Մարտկոցական շարժումը բացասաբար էր վերաբերվում ցեղակրոնության գաղափարախոսությանը և [[Գարեգին Նժդեհ]]ին: Մասնավորեպս, երբ Նժդեհը և [[Կոպեռնիկ Թոնդրակյան]]ը [[1933]] թվականին Հ.Յ.Դ. Ընդհանուր ժողովդիժողովրդի որոշուոմվորոշումով մեկնեցին [[ԱՄՆ]], «Մարտկոցը» խոստացավ իր շարքայիններին պարզել այդ երկուսի «խաբեբական գարշելի դերը»<ref>«Մարտկոց», թիվ 96, 1933 թ., էջ 1</ref>, որն, իհարկե, այդպես էլ չպարզվեց: Իսկ Մ. Երիցյանը ցեղակրոնությունը որակեց «օտար ցեղապաշտ շարժումների անշնորհ կապկում»<ref>«Ամրոց», թիվ 6, 1934 թ.</ref>: Ցեղակրոնության և Նժդեհի նկատմամբ նման վերաբերմունքը, ըստ [[Մուշեղ Լալայան]]ի, չէր բխում գաղափարախոսական շարժառիթներից, քանզի չկան սկզբունքային տարբերություններ մարտկոցականների Արևմտահայ ազատագրական ուխտի «Դավանանքի» և ցեղակրոնության «Հավատամքի» միջև: Խնդիրը առավելապես անձնավորված էր, քանի որ մարտկոցականները հույս ունեին, թե [[Դաշնակցություն|Դաշնակցության]] մեջ բարձր հեղինակություն վայելող Նժդեհը կմիանա կամ կհարի իրենց: Սակայն, դրա փոխարեն, վերջինս նախաձեռնեց ցեղակրոն շարժումը, ինչը մարտկոցականների կողմից ընկալվեց՝ երբև իրենց շարժումը ձախողելու փորձ<ref name="Լալայան2001" />:
