«Վախճանաբանություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Վախճանաբանություն''', '''էսխատոլոգիա''' ( հունարեն վերջին, վախճանական և չոգիա), կրոնական [[ուսմունք]] աշխարհի և մարդու վախճանական ճակատագրի մասին։ Տարբերակվում է անհատական վախճանաբաություն (ուսմունք առանձին մարդկային հոգու հանդերձյալ կյանքի մասին, ձևավորվել է հատկապես [[Հին Եգիպտոս]]ում) և համաշխարհային վախճանաբանություն (ուսմունք [[տիեզերք]]ի և պատմության նպատակի, վախճանի և այն մասին, թե ինչ է հաջորդելու այդ վախճանին, ձևավորվել է հուդայականության շրջանակներում)։ Հուդայական կրոնը պատմությունը իմաստավորել է խորհրդապաշտորեն՝ որպես անհատ Աստծու կամքով կառավարվող բանական պրոցես, որը «գալիք աշխարհում» պետք է հաղթահարի ինքն իրեն։ Քրիստոնեական վախճանաբանության վրա ազդել են [[զրադաշտականություն]]ը, հին եգիպտական կրոնը, [[հուդայականություն]]ը և առանձնապես [[մեսիա]]յի գաղափարը։ Քրիստոնեական վախճանաբանության գլխավոր բովանդակությունը կազմում են նեռի, [[Քրիստոս]]ի երկրորդ գալստյան, աշխարհի վերջին» ահեղ դատաստանի մասին պատկերացումները։ Վախճանաբանության ֆունկցիաները, մոտիվները և թեմաները մասամբ ժառանգել է ուտոպիայի գաղափարախոսությունը։

{{ՀՍՀ}}