'''Արամաշոտ (Աշոտ) Պապայան Պետրոսի''' (ծն․ 15․9․1911, Բաթում - 26.11.1998, Երևան), հայ խորհրդային դրամատուրգ, [[1945]]ից իր անվանն է միացրել եղբորորդու՝ Արամ Պապայան ի անունը), հայ խորհրդայինՊապայանի դրամատուրգ։անունը։ [[ԽՍՀՄ]] արվեստի վաստակավոր գործիչ (1975)։ 1931-1940 թթ. դերասան է եղել Դոնի Ռոստովի հայկական, [[1944]]-[[1945]] թթ.՝ Կիրովականի, այնուհետև՝ էջմիածնիԷջմիածնի թատրոններում։ [[1951]] թ. ավարտել է Մ․ Գորկու անվան գրականության ինստիտուտի գրական բարձրագույն դասընթացները։ Աշոտ Պետրոսի Պապայան առաջին գործերն են «Երազ» (բեմ․ [[1936]]) և «Մեր կռիվն արդար է» (բեմ․ [[1941]]) դրամաները։ Հայտնի է դարձել Ա․ Պապայանի հետ գրած «Մեծ հարսանիք» (բեմ․ [[1944]]) կատակերգությամբ։ Բեմադրվել են Պապայանի «Բարձունք» ([[1943]]), «Շշմեցուցիչ հարված» (1956), «Անաղուհաց փեսան» ([[1956]]), «Կենդանի հանգուցյալ» ([[1963]]), «Համեցեք Հակոբ Նշանիչի ծնն֊դին» (1965), «Աշխարհն, այո, շուռ է եկել» (1967), «Արտասահմանյան փեսացու» ([[1972]]) և այլ կատակերգություններ։ Նրա սցենարներով նկարահանվել են «Մանրուք» (1954), «Փեսատես» (1954) և «Իմ ընկերոջ մասին» (1959) կինոնկարները։ Պապայանի պիեսները ներկայացվել են [[Երևան]]ի, [[Թբիլիսի]]ի, [[Բաքու|Բաքվի]], [[Ստեփանակերտ]]ի, ինչպես նաե այլ հանրապետությունների և արտասահմանյան մի քանի երկրների բեմերում։ Պարգևատրվել է ժողովուրդների բարեկամության և «Պատվո նշան» շքանշաններով։
