«Տաճար»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հայաստանի վաղագույն տաճարներից են էրեբունի ամրոցի տարածքում գտնվող Սուսիի, [[Խալդի]]ի տաճարները։ Տաճարաշինությունը [[Հայկական բարձրավանդակ]]ում առանձնապես ծաղկում է ապրել մ.թ.ա. [[3-րդ դար|3-րդ]] - մ.թ. [[1-ին դար]]երում., երբ [[Հայաստան]]ը գտնվում էր [[հելլենիստական մշակույթ]]ի ազդեցության ոլորտում։ Այդ շրջանին է վերաբերում [[Գառնիի հեթանոսական տաճար|Գաոնիի հեթանոսական տաճարը]] ([[1-ին դար]])։ Քրիստոնեության ընդունման, տարածման ժամանակ (IV դ.) հեթանոսական տաճարները Հայաստանում հիմնականում ոչնչացվել կամ վերափոխվել են՝ հարմարեցվելով կրոնական նոր գաղափարախոսության ֆունկցիոնալ , գեղագիտական պահանջներին։ Քրիստոնեական տաճարները իրենց հատակագծային, ծավալատարածական հորինվածքով էապես տարբերվում են հեթանոսականներից, որոնց հորինված թեպետ մերժվեց, սակայն անվանումն անցավ նոր դավանանքի շենքերին։ Հայ միջնադարյան տաճարները (էջմիածնի Մայր տաճար., [[Անիի Մայր տաճար]], [[Զվարթնոց]], [[Հռիփսիմե]], Մաստարա, [[Աղթամար]], նաև իրենց բազմազան, ինքնատիպ հորինվածքներով քրիստոնեական պաշտամունքային ճարտարապետական լավագույն նմուշներից են։