'''Պլոտինոս Լիկոպոլսեցի''' ([[հին հունարեն]]՝ {{polytonic|Πλωτῖνος}}, մ.թ. 204/5–270թթ5–270 թթ.), [[Հին Հունաստան|հին հույն]] [[փիլիսոփա]], [[նորպլատոնականություն|նորպլատոնականության]] փիլիսոփայական ուղղության հիմնադիր։ Նրա ուսմունքը, որը շարադրված է «[[Էննեադներ]]» երկասիրության մեջ, [[Պլատոն]]ի փիլիսոփայության և անտիկ աշխարհի մի շարք փիլիսոփայական ուսմունքների՝ [[արիստոտել]]ականության, [[Պյութագորաս|պյութագորականության]] և [[Ստոիկականություն|ստոիկականության]] մի բարդ ձուլվածք էր՝ իդեալիզմի հիմքի վրա։ Այն դարձավ անտիկ աշխարհի մայրամուտի և վաղ միջնադարի ամենատարածված և ազդեցիկ հոսանքը, որը ազդեց ինչպես քրիստոնեական աստվածաբանության, այնպես էլ գիտության անտիկ ավանդույթները շարունակող աշխարհիկ փիլիսոփայական մտքի ձևավորման վրա։ III-VI դարերում գործում էին նորպլատոնականության տարբեր դպրոցներ, այդ թվում նաև արիստոտելյան փիլիսոփայության ուժեղ ազդեցությունը կրած Ալեքսանդրիայի դպրոցը, որի հետևորդն էր Դավիթ Անհաղթը։
