«Իոնոլորտ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
չ փոխարինվեց: 2թ → 2 թ (2) oգտվելով ԱՎԲ |
||
Տող 25.
Չնայած բոլոր կասկածներին և թյուր լուրերին, որոնք առաջացրել էր Մարկոնիի փորձը, նա հաջողությամբ կրկնեց այն մեկ տարի անց` ընդունելով ազդանշան [[Գլեյսի անդունդում]]([[Նոր Շոտլանդիա]], [[Կանադա]])։
Անգլիացի ֆիզիկ [[Օլիվեր Խեվսայդ]]ը 1902 թվին ենաթադրեց, որ մթնոլորտում գոյություն ունի իոնացված շերտ։ Նրա տեսությունը ներառում էր ռադիոազդանշանի տարածում [[Երկիր|Երկրի]] շուրջ` չնայած Երկրի թեքությանը։ Խեվսայդից անկախ կարճ ալիքների հեռահար ընդունումը [[Եվրոպա]]յի և [[Ամերիկա]]յի միջև [[Ատլանտյան օվկիանոս]]ով, կատարեց ամերիակացի ինժիներ-էլեկտրիկ [[Արթուր Կեննելին]]։ Նրանք ենթադրեցին, որ Երկրի շուրջը գոյություն ունի մթնոլորտի իոնացված շերտ, որը կարող է անդրադարձնել [[ռադիոալիքներ]]։ Այն կոչեցին Խեվիսայդ-Կեննելիի շերտ, որից հետո` իոնոլորտ։ Հնարավոր է, որ նրանց ենթադրությունը [[Պլանկ]]ի բացարձակ սև մարմնի ճառագայթման տեսության հետ համատեղ նպաստեցին [[ռադիոաստղագիտություն|ռադիոաստղագիտության]] շատ արագ զարգացմանը սկսած
1926 թ-ին շոտլանդացի ֆիզիկ [[Ռոբերտ ՈՒոթսոն-Վատտ]]ը իոնոլորտ տերմինը օգտագործեց նամակում, որը հրատարակվեց միայն 1969 Nature հանդեսում։ 1927 թ-ին [[Էդվարդ Վ. Էպլտոն]]ը հաստատեց իոնոլորտի գոյությունը և 1947 թ-ին ստացավ [[Նոբելիան մրցանակ]] ֆիզիկայի ասպարեզում հետևյալ տեքստով. «Մթնոլորտի վերին շերտի ֆիզիկայի հետազոտության և հատկապես Էպլտոնի շերտի հայտնագործության համար»։
[[Լոյդ Բերկներ]]ը առաջինն էր ով չափեց իոնոլորտի բարձրությունը և խտությունը, որը անկասկած ազդեց կարճ ռադիոալիքների տարածման տեսության վրա։ [[Մորիս ՈՒիլքս]]ը և [[Ջոն Ռետկլիֆ]]ը ուսումնասիրեցին շատ երկար ռադիոալիքների տարածումը իոնոլորտում։ [[Վիտալի Գինզբուգ]]ը ստեղծեց [[էլեկտրամագնիսական ալիք]]ի` [[պլազմա]]յում և հատկապես իոնոլորտում տարածման տեսությունը։ 1962 թ-ին իոնոլորտի ուսումնասիրման համար բաց թողնվեց Alouette-1 կանադական արբանյակը։ Վերջինիս հաջողությունից հետո իոնոլորտի չափման և հետազոտության համար ուղարկվեցին Alouette-2
{{Երկրի մթնոլորտ}}
|