«Ողբերգություն (ժանր)»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չNo edit summary |
չNo edit summary |
||
Տող 2.
'''Ողբերգություն''' ({{lang-grc|τραγῳδία|tragōdía}}, բառացիորեն` «Նոխազերգություն», {{lang-grc2|τράγος}}, tragos — «նոխազ» և {{lang-grc2|ᾠδή}}, ōdè — «երգ» բառերից) – թատերախաղի տեսակ, որի մեջ տեղի են ունենում ողբերգական իրադարձություններ, գլխավոր հերոսը կամ հերոսները կործանվում են: Ողբերգությունը տոգորված է պաթոսով, խիստ լրջությամբ, իրականությունը պատկերվում է առավել սուր կերպով, որպես ներքին հակասությունների կծիկ: Ողբերգության մեջ առավելապես լարված և հագեցված կերպով բացահայտվում են իրականության խորքային կոնֆլիկտները: Հերոսը, անհատը, հանուն վեհ և բարձր գաղափարների ելնում է չար ուժերի դեմ, գիտակցաբար կամ ոչ գիտակցաբար հակադրվում է ճակատագրին, արտաքին աշխարհի որևէ երևույթ(ներ)ին: Ողբերգության մեջ այդ պայքարն ունենում է կործանարար վախճան, հերոսը անհաջողության է մատնվում, կամ հասնում է հաջողության իր, և/կամ իր մտերիմների, բարեկամների, հարազատների կյանքի գնով, կորցնում է պատրանքները, ճանաչում է իր անցյալի հետ կապված ողբերգական հանգամանքները և այլն:
Ողբերգության ներգործությանը հանդիսատեսի վրա առաջին անգամ անդրադարձել է Արիստոտելը իր «Պոետիկա» երկում: Ըստ հույն փիլիսոփայի, ողբերգությունը, վախի և կարեկցանքի զգացմունքների առաջացման միջոցով հասցնում է հանդիսատեսին [[կատարսիս]]ի` այսինքն «մաքրմանը»<ref>Արիստոտել «Պոետիկա», գլուխ VI</ref>:
Ողբերգությունը սկզբնավորվել է Հին Հունաստանում` [[Աթենք]] քաղաքում: Դրանք սկզբնապես կատարվել են յուրաքանչյուր տարի որոշակի ժամանակի ընթացքում` մարտ ամսին [[Դիոնիսոս]]ին նվիրված տոնախմբության ընթացքում («նոխազերգություն» անունը ծագում է հենց Դիոնիսոսի շքախմբում ընդգրկված այծամարդկանց երևույթից): Մեզ են հասել հին հույն նշանավոր ողբերգակներ` [[Էսքիլես]]ի, [[Սոփոկլես]]ի և [[Եվրիպիդես]]ի ողբերգությունները:
| |||