'''Խաչատրյան Աստվածատուր''', Խաչ ([[1862]], գյուղ Սուրբ Հովհաննես (Ալաշկերտի գավառում) - 1938), հայ [[Պատմություն|պատմաբան]], պրոֆեսոր (1925), ՀՍՍՀ գիտության և արվեստի ինստիտուտի անդամ (1925)։ Սովորել է [[Էջմիածին|էջմիածնի]] [[Գևորգյան ճեմարան]]ում, ապա՝ [[Ստրասբուրգի համալսարան]]ում։ [[1885]]-[[1892]] թթվականինթվականներին և [[1896]]-[[1912]] թթվականինթվականներին պաշտոնավարել է Էրզրումի Սանասարյան վարժարանում, միաժամանակ եղել նրա վերջին տեսուչը։ [[1921]] թվականից դասավանդել է [[Կոստանդնուպոլիս]] հայկական Կեդրոնական վարժարանում։ [[1925]] թվականին վերադարձել է հայրենիք՝ [[Հայաստան]], դասախոսել [[Երևանի պետական համալսարան]]ում։ Զբաղվել է [[Հայկական լեռնաշխարհ]]ի նախաբնիկների և հայ ժողովրդի կազմավորման հարցերով։ Ըստ Խաչատրյանի, Հայկական լեռնաշխարհի էթնիկական հիմքը կազմել են տեղաբնիկ սուբարիները, որոնք հետագայում խառնվել են ներխուժած խուռի-միտանի, և ավելի ուշ՝ մուշկ հնդեվրոպական ցեղերի հետ։ Ֆրանսիացի Ն. Դոլենսի հետ Խաչատրյանը գրել է [[Ուրարտու]]ի պատմությանը նվիրված «[[Հին հայերի պատմությունը]]» (1907, ֆրանսերեն) աշխատությունը։
