[[1890]] թվականին ավարտել է [[Կիև]]ի համալսարանի պատմաբանասիրական ֆակուլտետը։ [[1894]]— -[[1897]] թվականին վարել է Լվովի համալսարանի ընդհանուր պատմության ամբիոնը։ [[1890]]-ական թվականին եղել է Կիևյաև Գրոմադայի գործուն անդամներից, [[1899]] թվականին՝ Գալիցիայի ազգային դեմոկրատական կուսակցության կազմակերպիչներից։ Գերմանական կողմնորոշում ունենալու համար [[1914]] թվականին ձերբակալվել է և աքսորվել Սիմբիրսկ։ [[1917]] թվականին մարտին հարել է ուկրաինական Էսեռներին և ղեկավարել բուրժուանացիոնալիստական ուկրաինական Կենտրոնական ռադան։ Գերմանական օկուպացիայի ձախողումից հետո Գրուսևսկին վտարանդվել է ([[1919]]) [[Ավստրիա]]։ [[1924]] թվականին նրան թույլատրվել է վերադառնալ [[Ուկրաինա]]։ Այդ նույն թվին էլ ընտրվել է [[Ուկրաինա]] [[ԽՍՀՄ]] Գիտությունների ակադեմիա, [[1929]] թվականին՝ [[ԽՍՀՄ]] Գիտությունների ակադեմիաի ակադեմիկոս։ [[1930]] ովականին աշխատել է [[Մոսկվա]]յում։ Գլխավոր աշխատություններն են «Ուկրաինա-Ռուսիայի պատմությունը» (հ.1 —- 10, 13 գրքով, [[1898]]—-[[1936]]), «Ուկրաինական ժողովրդի պատմության ակնարկ» ([[1904]]), «Ուկրաինական գրականության պատմություն» (հ.1 —- 5, [[1923]]—-[[1927]])։ Գրուշևսկին թշնամաբար է վերաբերվել մարքսիզմին։ Պատմության մեջ գլխավորը համարել է ազգային հարցը՝ պնդելով, որ ազգային շահերը բարձր են դասակարգային շահերից, իսկ դասակարգային պայքարը խանգարում է ազգային շահերի համար պայքարին։ Գրուշևսկու բուրժուանացիոնալիստակաև տեսակետներից այսօր էլ օգտագործում են արտասահմանյան հետադեմ բուրժուական պատմաբաններն ու ուկրաինական նացիոնալիստները։
