|
| գույն =non_performing_personnel
}}
'''Քրիստոֆ Վիլիբալդ Գլյուկ''' ([[գերմաներեն]]՝ Christoph Willibald Ritter von Gluck, {{ԱԾ}}), գերմանացի [[օպերա]]յին երգահան, օպերային ռեֆորմատոր:ռեֆորմատոր։ Առավել հայտնի են և այսօր էլ երբեմն բեմադրվում են նրա «[[Օրփեոս և Էվրիդիկե]]» (Orfeo ed Euridice 1762), «[[Ալկեստե (Գլյուկ)|Ալկեստե]]» (Alceste , 1767), «Պարիս և Հեղինե» (Paride ed Elena, 1770), «[[Իփիգենիան Ավլիսում (օպերա)|Իփիգենիան Ավլիսում]]» (Iphigénie en Aulide, 1774), «[[Արմիդե (օպերա)|Արմիդե]]» (Armide, 1777), «[[Իփիգենիան Տավրիսում (օպերա)|Իփիգենիան Տավրիսում]]» (Iphigénie en Tauride, 1779) օպերաները:օպերաները։
'''Քրիստոֆ Վիլլիբալդ Գլյուկ''' (հուլիսի 2, [[1714]] թվական, [[Էրասբախ]], [[Բավարիա]]-նոյեմբերի 25, [[1787]] թվական, [[Վիեննա]]), ավստրիացի [[կոմպոզիտոր]], [[դիրիժոր]]:
== Կյանքը ==
[[Պատկեր:Portrait of Christoph Willibald Gluck.jpg|մինի|Քրիստոֆ Վիլիբալդ Գլյուկ, Վիմագրություն]]
[[1717]] թվականից ապրել է Չեխիայում:Չեխիայում։ [[1731]]-[[1734]] թվականին սովորել է Պրագայի համալսարանի փիլիսոփայության բաժնում, միևնույն ժամանակ աշակերտել է չեխ կոմպոզիտոր Բ․ Չեռնոգորսկուն:Չեռնոգորսկուն։ [[1736]] թվականին տեղափոխվել է [[Միլան]]: [[1741]] թվականին Միլանում բեմադրվել է ԳԻ առաջին օպերան՝ «Արտաքսերքսես»-ը:ը։ [[1746]] թվականին Լոնդոնում ուսումնասիրել է Տենդելի օրատորիաները, ապա որպես իտալական օպերային խմբի դիրիժոր շրջագայել Եվրոպայում:Եվրոպայում։ [[1750]] թվականից բնակություն է հաստատել Վիեննայում:Վիեննայում։ [[1758]] թվականից ֆրանսիական կոմեդիաների թեմաներով (Շ․ Ֆավար և ուրիշներ) գրել է մի շարք օպերաներ («Մեռլին կղզին», «Ուխտավորները Մեքքայում» և այլն):
== Ստեղծագործություններ ==
[[1760]]-ական թվականներին լիբրետիստ Ռ․ Կալցաբիջիի հետ նախաձեռնել է օպերայի ռեֆորմը:ռեֆորմը։ Գլյուկի այս շրջանի օպերաները («Օրփեոս և Եվրիդիկե», [[1762]] թվական, «Ալքեստե», [[1767]] թվական, «Պարիս և Տեղինե», [[1770]] թվական) Վիեննայի ազնվական արվեստասերներն ընդունեցին անտարբերությամբ:անտարբերությամբ։ [[1773]] թվականին Գլյուկը տեղափոխվել է [[Փարիզ]], ուր առաջադեմ մտավորականությունը, հատկապես հանրագիտակները (Դ․ Դիդրո, ժ․ ժ․ Ռուսո, ժ․ ՚Ալամբեր) մեծագույն հետաքրքրություն են ցուցաբերել նրա ռեֆորմատորական օպերաների նկատմամբ:նկատմամբ։ Փարիզյան շրջանի բեմադրությունները («Իփիգենիան Ավլիսում», [[1774]] թվական, նոր խմբ․՝ «Օրփեոս», [[1774]] թվական, «Ալքեստե», [[1776]] թվական, «Արմիդա», [[1777]] թվական, «Իփիգենիան Տավրիդում», [[1779]] թվական) մեծ հաջողություն ունեցան:ունեցան։ Գլյուկը դիտելով օպերան որպես սինթետիկ ժանր, հակադրվեց «օպերա-սերիայի» գաղափարական և գեղարվեստական սկզբունքներին՝ վերացնելով դրամայի և երաժշտության միջև եղած հակասությունը, երաժշտության գեղարվեստական արժանիքները բխեցնելով լիբրետտոյի արժանիքներից:արժանիքներից։ Ընտրելով դիցաբանական թեմաներ՝ Գլյուկը «օպերա-սերիայի» ավանդույթներին հակառակ սիրային թեմայի փոխարեն ընդգծում է քաղաքացիականությունը, որ առանձնապես անհրաժեշտ էր ֆրանս, բուրժուական հեղափոխության նախօրեին:նախօրեին։ Գլյուկը իր օպերաներում օգտագործել է կոմիկական օպերայի կոմպոզիցիայի հստակությունը, կերպարների անհատական վառ բնութագրումը, երաժշտական արտահայտչամիջոցների պարզությունն ու մատչելիությունը:մատչելիությունը։
== Ծանոթագրություններ ==
|
