«Ուիլյամ Բլեյք»–ի խմբագրումների տարբերություն

Բլեյքը ծնվել է 1757թ, նոյեմբերի 28, [[Լոնդոն]]ում, Սոհո շրջանում, խանութպանի ընտանիքում: Նա երրորդն էր յոթ երեխաներից<ref>[http://www.poets.org/poet.php/prmPID/116 poets.org/William Blake, retrieved online 13 June 2008]</ref><ref name=bent>Bentley, Gerald Eades and Bentley Jr., G. ''William Blake: The Critical Heritage''. 1995, pp. 34–5.</ref>, որիցորոնցից երկուսը մահացել էին մանուկ ժամանակ: Ուիլյամը հաճախում էր դպրոց մինչև 10 տարեկամտարեկան լռանալը,լռանալը՝ սովորելով ընդամենը գրել և կարդալ, սակայն ուսումը ստացելշարունակել է տանը՝ մոր շնորհիվ: Նրա ծնողները եղել էին [[Բողոքականություն|բողոքականներ]] ՝ ''Մոռավյան ելեղեցու դիսենտներ'' և շատ հավատացյալ մարդիկ էին: Հենց [[Աստվածաշունչ|Աստվածաշնչի]] ազդեցությունն էլազդեցությունը թողեց մեծ հետք Բլեյքի աշխարահայացքի վրա: Ամբողջ կյանքի ընթացքում [[Աստվածաշունչ]]ը կմնա նրա հիմնական և ամենակարևոր ոգեշնչման աղբյուր:

Դեռևսս մանկուց Բլեյքը տարվել էր կրկնօրինակելով հին հունական սյուժեներըսյուժեների նկարներցնկարները, որոնք նրա համար ձեռք էր բերում նրա հայրը: [[Ռաֆայել]]ի, [[Միքելանջելո]]ի, [[Մարտեն վան Հեմսկեր]]ի և [[Ալբրեխտ Դյուրեր]]ի աշխատանքները հաղորթել էին սեր նրան դեպի դասական ձևեր: Հետզհետե այդ նախասիրությունները վերաճեցին սիրոսիրուն գեղարվեստի նկատմամբ: ԾնողներըԾնողները՝ գիտակցելով տղայի բռնկոտ էությունը և ափսոսալով այն փաստը, որ չէնչէին թողել հաճախել դպրոց, ուղարկում են նրան գեղարվեստի դասերին: Սակայն, դասերի ժամանակաշրջանում Բլեյքը ուսումնասիրում էր միայն այն, ինչը գտնում էր նրա համար ավելի նախընտրելի: Բլեյքի վաղ աշխատանքները ցույց են տալիս նրա ծանոթությունը [[Բենջամին Ջոնսոն]]ի և [[Էդմունդ Սպենսեր]]ի ստեղծագործությունների հետ: Այդ իսկ ժամանակ նա սկսել էր տարվել նաև պոեզիայով:

1772 թվականին Բլեյքին ուղարկում են ուսումի, փորագրող [[Ջեյմս Բեսայեր]]ի մոտ, 7 տարի ժամկետով<ref name=bent />: Ոչ մի տեղեկություն չկա առ այն մասին, որ աշակերթի և ուսուցչիուսուցչու միջև եղել էր որևէ վեճ կամ անհամաձայնություն: Ուսման ավարտին, 21 տարեկան հասակում, Բլեյքը դարձել էր պռոֆեսիոնալպրոֆեսիոնալ փորագրիչ:

1782 թվականին ամուսնանում է [[Քեթրին Բուշեր]]ի՝ անկիրթ, սակայն շատ հաճելի մի աղջկա հետ, ով սիրահարվել էր նրան առաջին իսկ հայացքից: Նրանք ապրել են իրար հետ մինչ Բլեյքի մահը, ընդ որում Քեթրինը հավատացնում էր, որ նրան մշտական այցի էր գալիս մահացած ամուսնու ոգին: Ինքը՝ Քեթրինը, մահանում է 1831 թվականին, երեխաներ նրանք չունեին:

Բլեյքի առաջին բանաստեղծությունների հավակածուն ՝ ''«Բանաստեղծական ուրվանկարները»'' լույս է տեսնում 1783 թվականին: Հետագայում գրողը ստեղծում է մի քանի «իլյումինացված ձեռագրեր», ինքնուրույն փորագրելով սեփական բանաստեղծությունները և նկարները պղնձյա տախտակի վրա:

1784 թվականին, վերապրելով հայրի մահը, Բլեյքը իր եղբոր՝ [[Ռոբերտ]]ի հետ բացում է տպարան և սկսում է աշխատել [[Ջոզեֆ Ջոնսոն]]ի՝ հրատարակչի հետ, ով հայտնի էր իր ռադիկալ տեսակետներով և մտքերով: Ջոնսոնի տունը այդ ջամանակվաժամանակվա շատ դիսիդենտների հանդիպման վայրն էր: Այստեղ Բլեյքը ծանոթանում է բանաստեղծ [[Ուիլյամ Վորդսվորթ]]ի հետ նաև տարվում է ֆրանսիական հեղափոխականների մտքերով:

1889 թվականին, ֆրանսիական Հեղափոխության սկզբնական շրջանում,հրատարակվում է նրա բանաստեղծությունների հավակածուն ''«Անմեղության Երգեր»'', իսկ 1794 թվականին ՝''«Հմտության Երգեր»'' հավաքածուն, որտեղից էլ բանաստեղծությունները գրվել են բանաստեղծի արդեն յակոբինյան ահաբեկման և հիասթափության ժամանակ, Հեղափոխության շրջանում:

1965 թվականից ի վեր նրա գերեզմանավայրը կորցվել և մոռացվել էէր, իսկ գերեզմանաքարը տեղափոխվել էէր նոր տեղ:

Իր կյանքի ընթացքում Բլեյքը անհայտ էր հասարակության մեջ և հայտնի էր միայն նեղ ընթերցողների շրջանակներում, սակայն բացահայտում է գտնում մահվանից հետո ''պրերաֆաէլիտների'' կողմից:

Մեծ ազդեցություն է թողել XX դարի արևմտյան կուլտուրայի վրա: ''«Երուսաղեմ» երգը'' գրված Բլեյքի բանաստեղծությունների հիման վրա, համարվում է [[Մեծ Բրիտանիա]]յի ոչ օֆիցիալ հիմներգ: Ռուս ընթերցողի համար Բլեյքը բացահայտվել էր [[Սամուիլ Մարշակ]]ի շնորհիվ, որը ամբողջ իր կյանքը աշխատել էր Բլեյքի բանաստեղծությունների թարգմանության վրա:

1772 թվականի, օգոստոսի 4, Բլեյքը ընդունվում է 7-ամյա փորագրչական ուսուցմանը Գրեյթ Քուին Սթրիթ հասցեով ՝ փորագրող [[Ջեյմս Բեսայեր]]ու մոտ: Այդ ժամկետի ավարտմանը, երբ նրա 21 տարին արդեն լրացած կլիներ, նա պետք է դառնար պռոֆեսիոնալպրոֆեսիոնալ փորագրող: Բայց չի եղել ոչ մի նվաճում, որը չէր զուգորթվում լուրջ անհամաձայնությամբ կամ էլ վեճով ուսուցչու և աշակերթի միջև: Սակայն Բլեյքի կենսագիրը՝ [[Փիթեր Աքրոյդ]]ը նշում է, որ հետագայում Բլեյքը կնշի Բեսայերի անունը իր հակառակորդների ցուցակում, բայց կարճ ժամանակ հետո կջնջի: Պատճառն այն էր, որ Բեսայերի փորագրելու ոճն արդեն համարվում էր հնացած և նրա աշակերտին այն ոչ մի փորձ չէր հաղորթում, ինչը վատ կարող էր անդրադառնալ Բլեյքի ապագա ճանաճման գործին: Ի հարկե Բլեյքը դա լավ հասկանում էր:

[[Պատկեր: William Blake - Sconfitta - Frontispiece to The Song of Los.jpg|մինի|ձախից|200px|Արարիչ- Բլեյքի ստեղծագործությունների առանցքային կերպար: «Լոս Երգի» փորանկարի վրա պատկերված է արարիչ '''Ուրիզենը''', ով աղոթում իր իսկ ստեղծաց աշխարհի առջև: Սա երրորդ պատկերազարդ գիրքն է «Մայրցամաքային մարգարեություններ» շարքից, որը Բլեյքը նկարել էր կնոջ հետ միասին:]]

Երրորդ ուստարվա ընթացքում Բեսայերը ուղարկում է Բլեյքին [[Լոնդոն]], արտանկարել գոտիկ եկեղեցիների գեղատեսիլ որմնանկարները (շատ հավանական է, որ դա արվել էր միայն նրա համար, որ ավելի սրացվեր վեճը Բլեյքի և Ջեյմս Փարկերի՝ Բեսայերի մյուս աշակերտի մեջև ): Փորձը, որ Բլեյքը ձեռք էր բերել աշխատանքների ընթացքում [[Վեստմինստերյան աբբայություն]]ում, օգնում են նրան ձևավորել սեփական նկարչական ոճոճն և մտքեր: Այդ ժամանակվա Աբբայությունը եղել էր զարդարված ռազմական զրահներով և հանդերձանքով, հոգեհանգիստի հիշատակման պատկերներով և բազմաթիվ մոմե ֆիգուրներֆիգուրներով: Աքրոյդը նշում է, որ «ամենա ուժեղ տպավորությունները ստեղծվում էին վառ գույների հերթագայությամբ., երևալով և անհայտանալիվանհայտանալով»: Երկար երեկոներ է Բլեյքը անցկացրել ուրվանկարելով Աբբայությունը: Մի օր նրան ընդհատում են Վեսթմինյան դպրոցի սաները, որոնք այնքան են տանջում Բլեյքին տանջում, որ վերջինս ուժգին հրուվ է մեկին և ցած է գցում կոճղից:

Բլեյքը տեսնում է ևս բազմաթիվ տեսիլքներ Աբբայությունում, օրինակօրինակ՝ եկեղեցական ընթացքը վանակաների և քահանաների հետ, ինչի ժամանակ նրան տրամադրվում էր սաղմոսների և բազմաձայն օրհներգերի կատարումը:

1779 թվականի, հոկտեմբերի 8 Բլեյքը դառնում է '''Թագավորական ակադեմիայի''' ուսանող Օլդ Սոմերսեթ Նաուսում, Սթրենդ փողոցի մոտակայքում: Չնայաց, որ ուսուցման համար վճարել հարկավոր չէր, բայց 6 տարիների ընթացքում ակադեմիայում Բլեյքը պետք է ինքն գներ իր համար բոլոր ուսուցման համար անհրաջեշտանհրաժեշտ պարագաները: Այստեղ նա ըմբոստանում է այն բանի դեմ, որը անվանվում էր ''«ժամանակակից նկարիչների անավարտ ոճ»'', ինչպիսիք են [[Ռուբենս]]ը, որը այդքան սիրվել էր [[Ջոշուա Ռեյնոլդս]]ի՝ դպրոցի առաջին նախագահի կողմից: Գալիս է ժամանակ, երբ Բլեյքը սկսում է ատել Ռեյնոլդսի վերաբերմունքը դեպի արվեստ ընդհանրապես և նրա փնտրտուկը «միակ ճշմարիտի» և «գեղեցկության դասական հասկացությանը»: [[Ջոշուա Ռեյնոլդս|Ռեյնոլդս]]ը գրում էր իր ''Մտորումներում'', որ «հակում դեպի աբստրակտվերացական տեսիլքներ այս կամ այն առարկայի նաև դեպի ընթանրացում և դասակարգում՝ դա մարդու մտքի հաղթանակն է»: Իր հերթին Բլեյքը իր գրարումներում նշում էր, որ «ամեն ինչ ընթհանրացնելը նշանակում է լինել ապուշ, քանզի հենց ուշադրության բեվևռվածությանն է արժանի ցանկացած առանձնահատկությունը»: Բլեյքը, նաև չէր սիրում Ռեյնոլդսի կեղծ համեստութունը, որը նա համարում էր երկերեսանություն: Բլեյքը նախընտրում էր դասական կարգապահությունը և հստակությունը, որը իր ազդեցությունն էր թողել [[Ռաֆայել]]ի և [[Միքելանջելո]]ի վաղ աշխատանքներում քան ժամանակակից Ռեյնոլդսի յուղաներկ աշխատանքները:

[[Ալեքսանդր Գիլքրիսթ]]ի (Բլեյքի առաջին կենսագիր) գրարումներում նշված է 1780 թվականի, հունիս ամսվա մի դեպքի մասին, [[Բեսայեր]]ի կրպակի, Գրեյթ Քուին Սթրիթի մոտակայքում, որտեղ Բլեյքը հրաշքով է փրկվել կատաղած ամբոխի երթից, որոնք գնում էին գրոհել Լոնդոնի[[Լոնդոն]]ի Նյուգեյթ Բանտը: Ամբոխը գրոհել էր բանտի դարպասները բահերով և քլունգերով, հրի են տվել կառույցները և դուռս են թողել բանտարկյալներին: Ականատեսների վկայութուններում գրոհի ժամանակ Բլեյքը առաջին շարքերուն էր: Հետագայում այդ ապստամբությունը կոչվումկկոչվի է '''Գորդոնյան խրովություն''': Նրանք նաև հրահրել են աննախադեպ օրենքների ի հայտ գալուն և նրանց կիրառմանը '''Ջորջ III''' կողմից, նաև նպաստել են պետական կարգի պահպանմանը, ոստիկանության ստեղծմանը:

Չնայաց [[Ալեքսանդր Գիլքրիսթ|Գիլքրիսթ]]ի համառ համոզմունքներին, որ Բլեյքը միացել էր ամբոխին ստիպված, որոշ կենսագրերը պնդում էին, որ նա իբռևիբրև միացել է ամբոխին իմպուլսի տակ կամ էլ սատարել է խռովությանը, ինչպես հեղափոխության ակտին: Այլ տեսակետը աջակցություն էր գտել [[Ջերոմ Մաքգան]]ի կողմից, ով պնդում էր, որ խռովությունները ունեին ռեակցիոն բնույթ և դրանք կարող էին առաջացնել Բլեյքի մոտ միայն զայրույթ:

1782 թվականին Բլեյքը հանդիպում է [[Ջոն Ֆլեքսմեն]]ի հետ, ով կդառնա նրա հովանավորը և Քեթրին Բուշերի հետ, ով հետագայում կդառնա նրա կինը: Սկզբնական ժամանակաշրջանում Քեթրին Բուշերը չէր համաձայնում ամուսնանալ, սակայն Բլեյքը կարողանում է արժանանալ օրիորդի սիրուն: Քեթրին Բուշերը և Բլեյքը պսակվում են Բաթերսիում, ''Սուրբ Մարիամի ( Սուրբ Մարիա)'' եկեղեցում, ի միջայլոց, Քեթրինը 5 տարով փոքր էր Բլեյքից: Լինելով անգրագետ, Քեթրինը ստորագրության փոխարեն ամուսնության վկայականում դնում է խաչ «Х»: Այդ փաստաթղթի օրիգինալը կարելի է տեսնել եկեղեցում, որտեղ 1976-1982 թվականների ժամանակահատվածում տեղադրված էր ապակենկար պատուհան:

Հետագայում, բացի գրելուց և կարդալուց, Բլեյքը սովորեցնում է կնոջը նաև փորագրելու արվեստի: Իր ամբողջ կյանքի ընթացքում նա կհասկանա, թե ինչքան անգին է նրա համար կնոջ օգնությունը և աջակցությունը: Անթիվ անհաջողությունների շարքում Քեթրինը չի թողնի, որ մարի ամուսնու ոգեշնչման հուրը նաև մասնակից կլինի նրա բազմաթիվ պատկերների տպման գործին: Մոտավորապես այդ ժամանակին էլ '''Ազգային Պատկերասրահի''' հիմնադիրներից մեկը՝ [[Ջորջ Քամբերլենդ]]ը դառնում է Բլեյքի աշխատանքների երկրպագու: Բլեյքի առաջին բանաստեղծություների հավաքածուն ՝ ''«Բանաստեղծական ուրվանկարները»'', հրատարակվել են 1783 թվականին<ref>Reproduction of 1783 edition: Tate Publishing, London, ISBN 978-1-85437-768-5</ref>: Հոր մահից հետո, 1784 թվականին, Ուիլյամը եղբոր հետ՝ Ռոբերտի, բացում են տպագրատուն և սկսում են աշխատել [[Ջոզեֆ Ջոնսոն]]ի ՝ ռադիկալ հրատարակչի հետ: [[Ջոզեֆ Ջոնսոն]]ի տունը<ref>Ackroyd, Peter, ''Blake'', Sinclair-Stevenson, 1995, p. 96</ref> եղել էր ինտելիգենցիա հանդիպման վայր: Նրանց մեջ լինում էին այն ժամանակվա հեղինակավոր անգլիական դիսիդենտներ՝ աստվածաբան [[Ջոզեֆ Պրիստլի]]ի, փիլիսոփա [[Ռիչարդ Փրայս]], նկարիչ [[Ջոն Հենրի Ֆուսել]]<ref>[http://www.arthistoryarchive.com/arthistory/romanticism/Henry-Fuseli-William-Blake.html Biographies of William Blake and Henry Fuseli], retrieved on 31 May 2007.</ref>, ֆեմինիստուհի [[Մերի Ուոլսթոունքրաֆթ]] և ամերիկյան հեղափոխող [[Թոմաս Փեյն]]: [[Ուիլյամ Վորդսվորթ]] և [[Ուիլյամ Գոդվին]]ի հետ միասին, Բլեյքը մեծ հույսեր էր կապում [[Ֆրանսիական մեծ հեղափոխություն|Ֆրանսիական]] և [[Անկախության պատերազմ Հյուսիսային Ամերիկայում (1775-1783)|Ամերիկյան]] հեղափոխության հետ և կրում էր Փրյուգիական գլխարկ ի նշան Ֆրանսիական հեղափոխողների հետ համապարտ լինելը: Սակայն հիասթափություն է ապրում '''Ռոբեսփիերի''' և '''Ահաբեկման Տիրապետություն''' ծաղկման շրջանում Ֆրանսիայում: 1784 թվականին Բլեյքը ևս ստեղծում է , բայց ավարտին չի հասցնում ''' «Կղզի լուսնի վրա» ''' իր ձեռագրությունը:

Բլեյքը պատկերազարդում է [[Մերի Ուոլսթոունքրաֆթ]]ի ''«Անեղծ պատմվածքներ իրական կյանքից»'' գիրքը: Համարվում է, որ նրանք իբռևիբրև կիսում էին սեռերի հավասարության և ամուսնության ինստիտուտի տեսակետները , բայց ոչ մի փաստացի վկայություն չկա, որ նրանք հանդիպաց եղելհանդիպել էին: 1793 թվականին լույս է տեսնում '''Ալբիոնի դստեր տեսիլքներ''' և հետևում է Բլեյքի քննադատումը աբսուրդ բռնի ժուժկալությանը, ամուսնության առանց սիրո, և կանգնում է կանացի իրավունքների պաշտպանությանը:

1788 թվականին 31 տարեկան հասակում Բլեյքը սկսում է փորձել իրեն մակերևույթային դրոշմվածքի ոլորտում: Դա մետոթ է, որովորը նա կսկսի օգտագործել իր բանաստեղծական և պամֆլետ գրքերը ձևավորելիսձևավորելով, իր նկարները և, իհարկե, հենց դրանով էլ կլինի պատրաստված Բլեյքի գլուխգործոցը – Աստվածաշնչի պատկերազարդումներ: Այդ միջոցը օգտագործվում էր գրքերի պատկերազարման մեջ և պատկերազարդումների գրքերում, տպված նկարներով և առանց տեքստի: Որպիսզի կատարվի նկարի կամ կոնկրետ տեքստի դրոշմածքը, այդ ամենը տեղադրվում էր պղնձե շերտի վրա, գրչով կամ վրձինով թթվադիմացկուն լուծիչով, տեղադրվում էր պղնձե շերտի վրա: Պատկերները կարող էին տեղադրված լինեինլինել հենց տեքստի կողքին, նմանվելով հին պատկերազարդ ձեռագրերի: Հետո դրոշմվածքը կատարվում էէր երկրորդ անգամ, բայց արդեն թթվի մեջ, որպիսզի ընդգծվի ծայրերը և պատվի մնացած մասերը, որոնք փոքր ինչ քայքայվում են, հետագայում նկարի մակերևույթը դառնում էէր ավելի հստակ:

Դա պարզապես գլխաշրջում է կատարում դասական դրոշմվածքի եղանակի մեջ, համաձայն ինչի, թթվով պատվում է միայն ուրվագծերը, իսկ թիթեղի վրա արվում է '''ինթալիա'''՝ խոր տպում: Մակերևույթային դրոշմվածքը՝ Բլեյքի ստեղծագործությունը, հետագայում դառնում է կարևոր առևտրական տպման եղանակ: Նախքան էջերը, որոնց վրա կատարվում էր դրոշմվածքը թիթեղների միջոցով, դառնում էին գրքի հատորներ, հետո դրանք ջրաներկի միջոցով ներկումներկվում ենէին, իսկ հետո կարվում էին: Բլեյքը օգտագործում էր այդ դրոշմվածքի եղանակը որպիսզի պատկերազարդի իր հայտնի ստեղծագործությունները՝ ''«Անմեղության ու հմտության երգեր»'', ''«Թելի Գիրքը»'', ''«Դրախտի և դժոխքի ամուսնությունը»'', ''«Երուսաղեմ»''<ref>Viscomi, J. ''Blake and the Idea of the Book''. Princeton, NJ: Princeton University Press, 1993; Phillips, M. ''William Blake: The Creation of the Songs'', London: The British Library, 2000.</ref>

Չնայաց այն բանի, որ Բլեյքը դարձելդառձել էր հայտնի ի շնորհիվ իր մակերևույթային դրոշմվածքի տեխնոլոգիային, նա հաճախ իր իսկ աշխատանքներում օգտագործում '''ինթալիայի մեթոդը''', ինչը XVIII դարի փորանկարչության ստանդարտն էր համարվում: '''Ինթալիայի մեթոդը''' – դա թիթեղի վրա նաշխ (ակոս, ծրատում) հանելն էր: Դա բարդ և ժամանակատար աշխատանք էր: Որպիսզի պատկերը տեղափոխվի թիթեղի վրա, պետք էր շատ ժամանակ, ամիսներ և անգամ տարիներ, բայց, ինչպես նկատել էր Բլեյքի ժամանակորդ [[Ջոն Բոյթել]]ը, այդպիսի փորանկարչական եղանակը դարձնումդառձնում էր ապրանքն անմրցունակ առևտրում, թույլ տալով նկարիչներին ավելի մոտիկ լինել ժողովրդին և դարձնումդառձնում էր այն XVIII դարի մշակույթի կարևորագույն տեսակներից:

Բլեյքը օգտագործում էր ինթալիայի մեթոդը իր աշխատանքներում, հատկապես [[Հոբ|Հոբի Գրքի]] նկարազարդումներում, որը նա ավարտել էր մահից առաջ: Բլեյքի նորաստեղծ տեխնիկան՝ մակերևույթային դրոշմվածքը, դաժան քննադատության արժանացավ, սակայն 2009 թվականին արված հետազոտությունները, մեծ ուշադրություն են դարձնում պահպանված թանթերին ( թիթեղներին), նաև նրանց, որոնք օգտագործվել էին [[Հոբ|Հոբի Գրքի]] վրա: Դրանք վկայում են այն բանի մասին, որ նա նաև հաճախ օգտագործում էր '''repoussage''' (հարթաքանդակ) տեխնիկան, ինչը նրան թույլ էր տալիս հարթեցնել սխալմունքերը. հարկավոր էր միայն շրջել թիթեղը և միքանի հարվածներով հարթեցնել անցանկալի ակոսներ՝ակոսները՝ տալով ուռուցիկություն: Այն ժամանակների համար այդպիսի տեխնիկան բնորոշ էր փորագրչական աշխատանքներին, սակայն այն շատ էր զիջում ջրային (հեղուկային) միջավայրում ավելի արագ դրվագմանը ( հատմանը), որը օգտագործում էր Բլեյքը իր մակերևույթային դրոշմվածքում:<ref>Sung, Mei-Ying. ''William Blake and the Art of Engraving''. London: Pickering and Chatto, 2009.</ref>

Բլեյքի և Քեթրինի ամուսնությունը շատ ամուր էր և երջանիիկերջանիկ մինչև նկարչի մահը: Բլեյքը սովորեցնում էր Քեթրինին գրել, իսկ նա օգնում էր իրեն գունազարդել տպված գրքերը: Գիլքրիսթը պատմում էր ամուսնական տարիների «կրքոտ ժամանակների» մասին<ref>Gilchrist, ''Life of William Blake'', 1863, p. 316</ref>: Որոշ կենսագրերը պնդում էին, որ Բլեյքը փորձում էր հրավիրել իր անկողին սիրուհուն, համաձայն [[Սվեդենբորգյան Հասարակություն|Սվեդենբորգյան Հասարակության]]<ref>Schuchard, MK, ''Why Mrs Blake Cried'', Century, 2006, p. 3</ref> սկզբունքի, սակայն գիտնականերըգիտնականները հրաժարվել են այդ թեորիայիցտեսությունից, քանզի նադա պարզապես ենթադրություններենթադրություն էր: Երեխա, որը այդքան ցանկալի էր ու սպասված Ուիլյամի և Քեթրինի կողմից՝ Թելը, կարող էր լինել առաջնեկը, բայց ավախ, երեխան մահանում է ծննդաբերությունից հետո: Թելը այդպես էլ մնաց վերջինը Բլեյքի ընտանիքում<ref>Damon, Samuel Foster (1988). A Blake Dictionary</ref>: Հնարավոր է, որ հենց նրա մասին էլ Բլեյքը գրում է իր ''«Թելի Գրքում»'':