«Եռանկյունների լուծում»–ի խմբագրումների տարբերություն

Աստղագիտական խնդրների լուծման բնագավառում հնդիկները ահռելի հաջողությունների են հասել<ref name=GPM40/>։ Օրինակ՝ Վարահամիհիրի ([[7-րդ դար]]) «Պանչա-սիդհանթիկայում» տրվում է Պտղոմեոսի կողմից նկարագրված աստղագիտական խնդրի յուրօրինակ լուծում. գտնել Արևի բարձրությունը հորիզոնից, եթե հայտնի է տեղանքի լայնությունը, [[Արեգակ]]ի թեքումն ու ժամային անկյունը։ Լուծման համար հեղինակը կիրառում է կոսինուսների թեորեմի անալոգը<ref>История математики, том I, 1970, с. 199-201.</ref>։ Հենց նա է առաջին անգամ ստացել կես անկյան սինուսի բանաձևը{{sfn |История математики в Средние века|1961|էջ=157.|name=KU157 }}։

 

 

Նրանց աստղագիտական տրակտատները, հնդկական սիդհաների օրինակով, կոչվում էին «զիջեր». տիպիկ զիջն իրենից ներկայացնում էր աստղագիտական ու եռանկյունաչափական աղյուսակների հավաքածու, որտեղ աղյուսակները դասավորված էին օգտագործելիության{{sfn|Матвиевская Г. П.|2012|էջ=51-55.|name=GPM51 }}։ 8-13-րդ դարերի զիջերի ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս, որ այդ ժամանակ եռանկյունաչափության վերաբերյալ գիտելիքներն արագորեն համալրվում էին։ Իսլամական գիտնականների համար առավել հետաքրքիր էր սֆերիկ եռանկյունաչափությունը, որի միջոցով հնարավոր էր իրականացնել աստղագիտական ու գեոդեզիական հաշվարկներ{{sfn |Хрестоматия по истории математики|1976|էջ=204-205 }}։