Վիքիպեդիա

«Կառլ Բրյուլով»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
չ clean up, փոխարինվեց: | անվանումը = → | նկարագրություն =, անվանում → անուն (2), Բնօրինակ անուն ազգանուն → բնագիր անուն, oգտվելով [[Վիքիպեդիա:ԱվտոՎ...
Տող 1.
{{Տեղեկաքարտ նկարիչ
| Իծննդյան ծնե տրված անունըանուն = Карл Па́влович Брюлло́в
| Բնօրինակբնագիր անուն ազգանուն =
| Պատկերպատկեր =Brjullov.jpg
| անվանումընկարագրություն =ինքնանկար
| ծնվել է =
| Ծննդյան ամսաթիվ = [[1799]]թ. [[դեկտեմբերի 23|դեկտեմբերի 12 (23)]]
| Ծննդավայրծննդավայր = [[Սանկտ-Պետերբուրգ]], [[Ռուսական կայսրություն]]
| վախճանվել է=
| Մահացել է=[[1852]]թ. [[հունիսի 23|հունիսի 11 (23)]]
| Վախճանիվախճանի վայրըվայր = [[Մանցիանա]], [[Հռոմ]]ի մոտ, [[Իտալիա]]
| ազգություն =ռուս
| Ոճ(եր)ը = պատմական [[գեղանկարչություն]]
| Ժանր(եր)ըժանրերը = ակադեմիզմ, ռոմանտիզմ
| Գործունեությունըգործունեություն =նկարիչ
| ակտիվ շրջան =
| Գործունեության տարիներ =
| ներշնչվել է =[[Ռաֆայել Սանտի]]<br /> [[Նիկոլա Պուսեն]]<br />[[Դիեգո Վելասկես]]
| ազդելներշնչել է=[[Տարաս Շևչենկո]]<br />[[Իլյա Ռեպին]]<br />[[Վալենտին Սերով]]
}}
 
'''Կառլ Պավլովիչ Բրյուլով''' ({{lang-ru|Карл Па́влович Брюлло́в}}, [[1799]]թ. [[դեկտեմբերի 23|դեկտեմբերի 12 (23)]], [[Սանկտ-Պետերբուրգ]]&nbsp;-&nbsp;[[1852]]թ. [[հունիսի 23|հունիսի 11 (23)]], [[Մանցիանա]], [[Հռոմ]]ի մոտ{{ԱԾ}}, [[Իտալիա]]), ռուս նկարիչ, ակադեմիզմի ներկայացուցիչ։▼
 
▲'''Կառլ Պավլովիչ Բրյուլով''' ({{lang-ru|Карл Па́влович Брюлло́в}}, [[1799]]թ. [[դեկտեմբերի 23|դեկտեմբերի 12 (23)]], [[Սանկտ-Պետերբուրգ]]&nbsp;-&nbsp;[[1852]]թ. [[հունիսի 23|հունիսի 11 (23)]], [[Մանցիանա]], [[Հռոմ]]ի մոտ, [[Իտալիա]]), ռուս նկարիչ, ակադեմիզմի ներկայացուցիչ։
Միլանի և Պարմի ակադեմիաների անդամ, Պետերբուրգի և Ֆլորենցիայի գեղարվեստի ակադեմիաների պրոֆեսոր։
 
Դեկորատիվ քանդակագործության ակադեմիկոս [[Պավել Բրյուլով|Պ.Ի Բրյուլովի]] որդին։ 1809-1822թվականներին սովորել է [[Գեղարվեստի ակադեմիա|Գեղարվեստի ակադեմիայում]]յում Ա.Ի Իվանովի, Ա.Ե. Եգորովի, Վ.Կ. Շեբուևի մոտ։ 1822-1834 թվականներից որպես «Նպաստառու նկարիչների ընկերության» թոշակառու, ապրել և աշխատել է [[Իտալիա|Իտալիայում]]յում, որտեղ նկարել է [[Փարիզ|Փարիզում]]ում Գրան-Պրիի արժանացած «Պոմպեjի վերջին օրը» նկարը (1830-1833): Միաժամանակ ստեղծել է մեծ համբավ բերած մի շարք [[Դիմանկար|դիմանկարներդիմանկար]]ներ` այդ թվում «Ձիավարուհին» (1832): 1835 թվականին ճանապարհորդել է [[Հունաստան|Հունաստանում]]ում և [[Թուրքիա|Թուրքիայում]]յում, ինչի ընթացում կատարել է մի շարք գրաֆիկական աշխատանքներ։
Նույն թվականին վերադարձել է [[Ռուսաստան]], մինչև 1836թվականը ապրել է [[Մոսկվա|Մոսկվայում]]յում, որտեղ ծանոթացել է [[Պուշկին Ալեքսանդր|Ա.Ս. Պուշկինի]] հետ, այնուհետև փոխադրվել է [[Պետերբուրգ]]:
1836-1849 թվականներին դասավանդել է Գեղարվեստի ակադեմիայում։ Կատարել է ռուսական մշակույթի գործիչների մի շարք դիմանկարներ` այդ թվում [[Նեստոր Կուկոլնիկ|Վ.Ն.Կուկոլնիկի]] (1836), [[Իվան Կռիլով|Ա.Ի.Կռիլովի]](1839): Մտերիմ էր [[Միխայիլ Գլինկա|Մ.Ի.Գլինկայի]] և Ն.Վ Կուկոլնիկի հետ։
1843-1847 թվականներին մասնակցել է [[Սանկտ Պետերբուրգ|Սանկտ Պետերբուրգի]]ի [[Կազանի տաճար Սանկտ-Պետերբուրգ|Կազանի տաճար]] և [[Սուրբ Իսահակի տաճար (Սանկտ-Պետերբուրգ)|Սուրբ Իսահակի տաճար]]ների նկարչական աշխատանքներին (ավարտված [[Պյոտոր Բասին|Պ.Վ Բասինի]] կողմից): Հիվանդության հետ կապված` 1849 թվականին փոխադրվել է [[Մադեյրա|Մադեյրա կղզի]]: Կյանքի ընթացում այնտեղ ջրաներկով իրականացրել է իր ընկերների և ծանոթների մեծ թվով դիմանկարներ («Ձիավորները. Ե.Ի.Մյուսսերի և Է. Մյուսսերի դիմանկարները» 1849): 1850 թվականից ապրել է Իտալիայում։ Եղել է [[Միլան|Միլանի]]ի, Պարմի ինչպես նաև [[Հռոմ|Հռոմի]]ի [[Սուրբ Ղուկասի վանք|Սուրբ Ղուկասի]] ակադեմիաների անդամ։ Բրյուլովի ստեղծագործությունները դարձան ավելի ուշ [[ռուսական ռոմանտիզմ|ռուսական ռոմանտիզմի]]ի գագաթնակետը, երբ ներդաշնակության ամբողջականության ու աշխարհի գեղեցկության զգացումը փոխարինվում է ողբերգության ու կյանքի հակամարտության, ուժեղ կրքերի հետաքրքրության անսովոր թեմաների և իրավիճակների զգացողություններով։
 
[[Պատկեր:Karl Brullov - The Last Day of Pompeii - Google Art Project.jpg|250px|մինի|ձախից|«Պոմպեյի վերջին օրը»]]
 
Նորից առաջին պլան է մղվում պատմական նկարը, բայց այժմ նրա գլխավոր թեման ոչ թե հերոսների պայքարն է, ինչպես կլասիցիզմում է, այլ մարդկային զանգվածների ճակատագրերն են։
Իր գլխավոր «[[Պոմպեյի վերջին օրը]]» (1830—1833) աշխատանքում Բրյուլովը գործողության դրամատիզմը միավորել է լուսավորության ռոմանտիկ էֆէկտների և ֆիգուրների քանդակային, դասականորեն կատարյալ պլաստիկայի հետ։ Նկարը հեղինակին բերեց մեծ հռչակ ինչպես Ռուսաստանում, այնպես էլ [[Եվրոպա|Եվրոպայում]]յում: Ինչպես հանդիսավոր, այնպես էլ կամերային դիմանկարների կարկառուն վարպետ, Բրյուլովն իր ստեղծագործություններում իրագործեց էվոլյուցիա օրինակելի ռոմանտիզմի դարաշրջանի համար` սկսած կյանքի ուրախ ընկալմամբ վաղ աշխատանքներով («Ձաիավարուհին» 1832), մինչև բարդացված, խորացված հոգեբանությամբ ուշ աշխատանքներըուշագրավ աշխատանքներ` («Ինքնանկար», 1848), հավակներլով հասնել դարի երկրորդ կեսի վարպետներին, ինչպիսին էր [[Իլյա Ռեպին|Իլյա Ռեպինը]]ը(«[[Մուսորգսկի Մոդեստ|Մ.Պ Մուսորգսկու]] դիմանկարը», 1881): Բրյուլովը մեծ ազդեցություն է ունեցել ռուս նկարիչների վրա, որոնցից շատերը դարձել են նրա հետևորդներն ու նմանակողները։
 
Բրյուլովի իտալական շրջանի նկարներից են «Իտալական կեսօրը» ({{lang-ru|}}Итальянский полдень, 1827, Ռուսական թանգարան, Պետերբուրգ), «Բերսաբե» ({{lang-ru|Вирсавия}}, [[1832 թվական]], [[Տրետյակովյան պատկերասրահ]])։ Նա հանդես է գալիս որպես աշխարհիկ դիմանկարի վարպետ («Ձիավարուհին» ({{lang-ru|Всадница}}, 1832, Տրետյակովյան պատկերասրահ). Ձգտելով ստեղծել մոնումենտալ պատմական տեսարաններ 1830 թ. սկսում է աշխատել և 1833 թ. ավարտին է հասցնում «Պոմպեյի վերջն օրը» կտավը, որը նրա առավել հայտնի ստեղծագործություններից մեկն է ({{lang-ru|Последний день Помпей}}, Ռուսական թանգարան)։
Տող 37 ⟶ 36՝
== Կենսագրություն ==
 
=== Մանկության տարիները. Կրթությունըկրթություն ակադեմիայում ===
 
Կառլ Բրյուլովը ծնվել է [[1977 թվական]]ի [[դեկտեմբերի 23]]-ին, [[Պետերբուրգ]]ի Գեղարվեստի ակադեմիայի դեկորատիվ քանդակագործության դասավանդող [[Պավել Բրյուլո|Պավել Բրյուլոյի]]յի ({{lang-en|Brulleau}}, 1760—1833) և [[գերմանացիներ|գերմանացու]] արմատներ ունեցող կնոջ՝ Մ.Ի Շրյոդերի ({{lang-en|}}Schroeder) ընտանիքում։ Բացի նրանից ընտանիքում կային ևս երեք որդի և երկու դուստր։
 
Չնայած իր հիվանդոտությանը, Կառլը հոր կամքով, որն ուզում էր որդուն սովորեցնել նկարել, վաղ մակությունից յուրացնում էր ապագա մասնագիտության համար անհրաժեշտ հմտությունները. նկարում էր մարդկանց և կենդանիներին տարբեր տեսանկյուններից։ Իսկ [[1805 թվական]]ին, երբ Պավել Իվանովիչը անցավ թոշակի, հաճախ օգնում էր նրան Կրոնշտադտի եկեղեցու և այլ պատվերների աշխատանքներում։
 
[[1809 թվական]]ին տղան ընդունվեց Սանկտ Պետերբուրգի պետական սեփականություն հանդիսացող գեղարվեստի Կայսերական ակադեմիա, որտեղ նա սովորեց մինչև 1821 թվականը։ Նրա ուսուցիչների թվում էր [[Անդրեյ Իվանով|Ա.Ի. Իվանովը]]: Կառլը շուտով դրսևորեց իրեն որպես փայլուն, բազմակողմանի շնորհալի աշակերտ, հեշտությամբ էր կատարում ուսումնական հանձնարարությունները, ինչի շնորհիվ վայելում էր բոլորի սերն ու համակրանքը։ Ավագ դասարաններում պատանին հաճախ էր օգնում համակուրսեցիներին։ Հետագայում Կառլը ստացավ ոսկե մեդալ գեղարվեստի պատմություն դասընթացի համար։
 
Բրյուլովի առաջին նշանակալի աշխատանքը` ստեղծված ակադեմիական պահանջներին համապատասխան, դարձավ «Արվեստի հանճարը»` (1817—1820, Սանկտ-Պետերբուրգի Ռուսական Պետական թանգարան) և գիտական խորհրդի կողմից ճանաչվեց որպես օրինակի նմուշ:
 
[[1819 թվական]]ին երիտասարդ նկարիչը ստեղծեց ևս մի հանրահայտ նկար. «Ջրի մեջ նայող Նարգիզը», որը Ա.Ի. Իվանովը գնեց իր հավաքածուի համար։ Այժմ այն պահվում է Սանկտ-Պետերբուրգի Ռուսական Պետական թանգարանում։
Տող 59 ⟶ 58՝
Մեծ ժանրային գեղանկարին զուգահեռ [[1827 թվական]]ին նկարիչը տարվեց չափերով ոչ մեծ ջրաներկով աշխատանքների ստեղծմամբ, որոնք դարձան վարպետի համար կենսական դիտարկումները փոխանցելու հաջող հնարավորություն։ Իրենց թեմատիկայից ելնելով այս աշխատանքները կրում էին «իտալական ժանրի» անվանումը, քանի որ ավելի հաճախ պատվիրվում էին արիստոկրատների կողմից որպես հուշանվեր Իտալիայից և նախատեսված էին ծառայելու որպես զվարճանքի և դեկորատիվ նպատակներին։ Այնուամենայնիվ, ջրաներկով աշխատանքների պատվերներին զուգահետ, Բրյուլովը նկարում էր նաև բավականին անկախ նկարներ այդ ժանրում։ Դրանք բոլորն առանձնանում էին անհոգությամբ, լուսավորությամբ, թեթևությամբ, թեմատիկայով, երբեմն` հեղինակի իր հերոսների նկատմամբ հեգնանքով «Միանձնուհու երազը» (1831, Սանկտ-Պետերբուրգի Պետական Ռուսական թանգարան): Որպես կանոն նկարիչը ջրաներկով նկարում էր կարճ գունային վրձնահարվածներով` հասնելով նրանց արտահտչականության համադրությանը։ Նրա առաջին աշխատանքները քիչ ֆիգուրներով էին և հիմնականում փոխանցում էին գլխավոր հերոսների ապրումները՝ «Ընդհատված հանդիպում» (1827, [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]), հետագայում դրանք սկսեցին ներառել իրենց մեջ մարդկանց ավելի մեծ քանակ («Զբոսանք Ալբանոյում», {{lang-ru|Гулянье в Альбано}}, 1830—1833, Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ, Մոսկվա), ոչ վերջին դերը նրանցում սկսեց խաղալ բնությունը։ Մի քանի գունանկարները խորը բնանկարային էին («Իտոմյան հովիտը փոթորկից առաջ», 1835, [[Ա.Ս. Պուշկինի անվան Պետական Ազգային թանգարան]], Մոսկվա): Այդ ստեղծագործությունների ընդհանուր թերությունը, թերևս, կերպարների հոգբանական լուծումների բացակայությունն էր, բայց ժանրի կանոնները ջրաներկում դա չի ենթադրում։ Դրանցից շատերը արտահայտում էին Իտալիան իր հրաշալի բնությամբ և գեղեցիկի ու [[Գեղագիտություն|գեղագիտության]] կանոններով ապրող, բնածին օժտված շարժումների ու դիրքերի պլաստիկությամբ իտալացիներին` որպես իրենց նախնիների գեղեցկությունը գենետիկորեն պահպանողը։
Բայց երիտասարդ նկարչին Իտալիայում իրական ճանաչում և փառք բերեցին իտալական արիստոկրատիայի և նրա հայրենակիցների դիմանկարները։ Բրյուլովի ՆԽԸ-ի հետ հարաբերությունները խզելու որոշման մեջ ոչ պակաս դեր ունեցան այդ պահին բազմաթիվ պատվերները, ինչը հնարավորություն տվեց նրան ապրել առանց ֆինանսական աջակցության։ Բրյուլովի իտալական ժրջանի դիմանկարները առանձնանում են [[Կլասիցիզմ|կլասիցիզմիկլասիցիզմ]]ի, [[Ռեալիզմ (գրականություն)|ռեալիզմի]] և [[Բարոկկո|բարոկկոյիբարոկկո]]յի էլեմենտների համադրությամբ, հերոսների ներքին կյանքի հաղորդման ձգտումով, երբեմն կենցաղային մանրամասների առատությամբ` նախատեսված լիարժեքորեն բացահայտելու այն աշխարհը, որում ապրում էին դիմանկարի հերոսները։ Իրավիճակի և պատկերվող բնորդների ընդգծված նրբաճաշակության շնորհիվ, երբեմն նրա ստեղծագործությունները կրում էին ավելի դեկորատիվ բնույթ։ Այդ հատկությունները պահպանվում են նաև գեղանկարչի մի քանի ավելի ուշ շրջանի դիմանկարներում։
 
[[1830 թվական]]ին Բրյուլովն անցավ պատմական թեմայով «[[Պոմպեյի վերջին օրը]]» (1830—1833) մեծ նկարի աշխատանքներին, որը պատվիրված էր [[Անատոլի Դեմիդով|Անատոլի Նիկոլայեվիչ Դեմիդովի]] կողմից։ Նկարի գաղափարը կապված էր այն ժամանակվա համար նորաձև դարձած [[Հնագիտություն|հնագիտությամբ]] և [[Հրաբուխ|Վեզուվի]] ժայթքման ակտուալությամբ։ Ողբերգության ավելի լիարժեք ու ճիշտ փոխանցման համար Բրյուլովը մանրամասն ուսումնասիրեց հնագույն աղետի մասին պատմող բազմաթիվ գրական աղբյուրներ և այցելեց [[Պոմպեյ (քաղաք)|Պոմպեյ]], որտեղ կատարեց մի շարք ավերակների ու քարացած ֆիգուրների [[էսքիզ|էսքիզներ]]ներ: Հայտնի է, որ կտավի վրա պատկերված է գերեզմանոցի փողոցի մի մաս, որը նկարիչը պատկերել է քաղաքային դարպասներին թիկունքով կանգնած։
Այս շրջանում է եղել ծանոթությունը [[Եկատերինա I|Եկատերինա I-]]ի զարմուհու` արիստոկրատ [[Յուլիա Սամոյլովա|Յուլիա Պավլովնա Սամոյլովայի]] հետ [[Սկավրոնսկի|Սկավրոնսկիների]]ների դինաստիայից։ Որպես Բրյուլովի պրպտումների ու նաև կյանքի այս էտապի ամփոփում են հանդիսանում «Յուլիա Սամոյլովան աշակերտուհու և սև տղայի հետ ({{lang-ru|Юлия Самойлова с воспитанницей и арапчонком}})» հայտնի դիմանկարը և «[[Ձիավարուհին]]» (1832, [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]), ինչպես նաև անավարտ նկար «Բերսաբեն, {{lang-ru|Вирсавия}}» (1832, Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ, Մոսկվա):
 
=== Վերադարձ Ռուսաստան: Կյանքի պետերբուրգյան շրջան (1836 - 1849) ===
 
«[[Պոմպեյի վերջին օրը]]» նկարը ավարտվեց [[1833 թվական]]ին և առաջացրեց իսկական սենսացիա Ռուսաստանում և Եվրոպայում։ Ռուսական գեղանկարչության համար այդ ստեղծագործությունը դարձավ նորարարություն առաջին հերթին թեմայի համար, որը արտացոլում էր ոչ թե որևէ պատմական անձնավորության, այլ մի ողջ ժողովրդի` աղետի ժամին։ Կայսր [[Նիկոլայ I]]-ը տեսնելով նկարը, ցանկություն հայտնեց անձամբ տեսնել Բրյուլովին Պետերբուրգում և տվեց նրան հրաման վերադառնալ հայրենիք։ Սակայն մինչև վերադառնալը, գեղանկարիչը ընդունեց կոմս Վ.Պ. Դավիդովի [[Փոքր Ասիա|Փոքր Ասիայի]]յի, [[Հունաստան|Հունաստանի]]ի և [[Իոնյան կղզիներ]] ճամփորդության հրավերը։ [[Աթենք|Աթենքում]]ում Բրյուլովը ծանր հիվանդանում է [[դեղին տենդ|դեղին տենդով]]ով, ինչի պատճառով ստիպված է լինում հրաժեշտ տալ ուղեկիցներին։ Փոքր-ինչ կազդուրվելով` գեղանկարիչը Փոքր Ասիայով ուղղորդվում է [[Պոլիս|Կոնստանդնուպոլիս]], որտեղ նրան սպասում էր կայսեր նոր հրամանը` անհապաղ վերադառնալ Պետերբուրգ, որպեսզի զբաղեցնի Կայսերական Գեղարվեստի Ակադեմիայի պրոֆեսորի տեղը։ Վերջապես, [[1836 թվական]]ին, [[Մոսկվա]] և [[Օդեսա]] այցելելուց հետո, Բրյուլովը վերադառնում է Պետերբուրգ։
Այցը Մոսկվա, ուր նկարիչը ժամանեց [[1835 թվական]]ի դեկտեմբերին, ձգձգվում էր մի քանի ամիս. Մոսկվան դիմավորեց Բրյուլովին ինչպես հերոսի` կազմակերպելով նրա պատվին տոնակատարություններ։ Այդպիսի մի ընդունելության ժամանակ նկարիչը ծանոթանում է [[Պուշկին Ալեքսանդր|Ա.Ս.Պուշկինի]] հետ։ Եվս մի իրադարձություն դարձավ նրա ծանոթությունը ճանաչված մոսկովյան դիմանկարիչ [[Տրոպինին Վասիլի|Վ.Ա. Տրոպինինի]] հետ, ում մասին դեռ Իտալիայում Բրյուլովը շատ էր լսել։ Ծանոթությունը վերաճեց ընկերության։ Մոսկվա եղած ժամանակ բարձր գնահատելով նկարչի ոչ միայն տաղանդն ու արհեստավարժությունն այլ նաև անձնական որակները, Բրյուլովը հաճախ էր այցելում Տրոպինինին իր պատվին կազմակերպած ընդունելություններին։ Բրյուլովը շարունակելով աշխատել նոր ստեղծագործությունների վրա, ստեղծեց [[Տոլստոյ|Ա.Կ. Տոլստոյի]], նրա զարմիկ Ա.Ա. Պերովսկու, պոետ [[Անտոն Պոգորելսկի|Անտոն Պոգորելսկիի]]ի դիմանկարները և շատ պոետիկ ու ռոմանտիկ նկար «Գուշակող Սվետլանան» ({{lang-ru|Гадающая Светлана}} 1836, [[Նիժնի Նովգորոդ|Նիժնի Նովգորոդ արվեստի թանգարան]]), հավանաբար` ըստ Վ.Ա. Ժուկովսկու համանուն բալլադի։
Պետերբուրգում գեղանկարչին սպասվում էր տոնական ընդունելություն Գեղարվեստի Ակադեմիայում որպես «Պոմպեի վերջին օրվա» տրիումֆ։ Մինչ նրա ժամանումը նկարը հասցրել էր լինել [[Փարիզ|Փարիզում]]ում ([[Լուվր]] 1834), որտեղ սառն էր ընդունվել փարիզյան քննադատների կողմից, չնայած այն հանգամանքի, որ փարիզյան սալոնում 1834 թվականին արժանացել էր առաջին մրցանակին։ Դա արդեն [[Դելակրուա Էժեն|Դելակրուայի]] և ֆրանսիական ռոմանտիզմի նոր շրջան էր։ Նկարը Դեմիդովը նվիրեց [[Նիկոլայ I]]-ին, որը տեղավորեց այն կայսերական [[Էրմիտաժ (Սանկտ Պետերբուրգ)|Էրմիտաժում]], այնուհետև նվիրեց Գեղարվեստի Ակադեմիային։ Ներկայումս նկարը գտնվում է [[Ռուսական Պետական թանգարան|Ռուսական Պետական թանգարանում]]ում:
{{քաղվածք|Եվ դարձավ «Պոմպեյի վերջին օրը» Ռուսական վրձնի համար առաջին օր:|[[Եվգենի Բարատինսկի]]|}}
 
Տող 79 ⟶ 78՝
[[1843 թվական]]ին Բրյուլովը ակադեմիական դպրոցի լավագույն գեղանկարիչների հետ ստացավ հրավեր մասնակցելու նկարելու [[Սուրբ Իսահակ տաճար|Սուրբ Իսահակի տաճարում]]: Նրան առաջարկվեց մեծ գմբեթի առաստաղը` պատկերել առաքյալների ֆիգուրներ, ավետարանիչների կերպարներ և մի շարք «Քրիստոսի կրքերը» թեմաներով նկարներ նկարել։ Նկարիչը մեծ հետաքրքրությամբ անցավ էսքիզների աշխատանքներին։ 1848 թվականին դրանք ավարտված էին, և Բրյուլովը անցավ բուն գեղանկարին։ Սակայն ծանր աշխատանքը` խոնավ, անավարտ տաճարում, վատացնում է նրա առանց այդ էլ թույլ առողջությունը` տալով բարդություններ սրտին և սրացնում ռևմատիզմը։ Այդ պատճառով, արդեն փետրվարին նկարիչը աշխատանքը թողնելու թույլտվություն է խնդրում։ Նրա խնդրանքն ընդունվում է։ Այդ ընթացքում նա արդեն նկարել էր գմբեթի գրեթե բոլոր հիմնական ֆիգուրները, այնպես որ` նրա աշխատանքն ավարտին հասցնող Պ.Վ. Բասինին մնում էր միայն ավելացնել հետին պլանի ֆոնն ու Բրյուլովի կողմից արված էսքիզներից մի քանի նկար եկեղեցու կենտրոնական տարածության համար։
 
[[1849]] թվականի ապրիլի 27-ին, բժիշկների պնդմամբ, Բրյուլովը թողեց [[Ռուսաստան|Ռուսաստանը]]ը և անցնելով [[Լեհաստան|Լեհաստանով]]ով, [[Պրուսիայի թագավորություն|Պրուսիայով]], [[Բելգիա|Բելգիայով]]յով, [[Անգլիա|Անգլիայով]]յով և [[Պորտուգալիա|Պորտուգալիայով]]յով, ուղղորդվեց [[Մադեյրա|Մադեյրա կղզի]]` բուժվելու: Նույն տարում նկարիչը վերադառնում է [[Իտալիա]], իսկ 1850 թվականի գարնանն ու ամռանը այցելում է [[Իսպանիա]], ուսումնասիրում [[Վելասկես|Վելասկեսին]]ին և [[Գոյա Ֆրանցիսկո|Գոյային]]: Կրկին նույն տարում վերջնականապես վերադառնում է Իտալիա: Այդ ընթացքում նկարիչը ծանոթանում է Գարիբալդիի թիմակից Ա.Տիտոնիի հետ, ում տանը նա գործնականորեն ապրել է իր կյանքի վերջին տարիները: Բրյուլովի ուշ դիմանկարներն ու ջրաներկով նկարները մինչ այժմ պահպանվում են այդ ընտանիքի մասնավոր հավաքծուում: Այդ շրջանի շատ ստեղծագործությունների համար բնորոշ են թատերականացումն ու ռոմանտիկ զգացմունքայնությունը, ինչպես նաև ներկայացված կերպարների միջոցով ժամանակների ոգին հաղորդելու ձգտումը` դարձնելով նրանց ճշգրիտ պատմության վկաներ։
 
Նկարչի վերջին գլուխգործոցը դարձավ 1851 թվականին ստեղծած նրա հին ծանոթ հնեաբան Միքելանջելո Լանչի դիմանկարը։
Տող 86 ⟶ 85՝
 
== Անձնական կյանքը ==
Երկար տարիներ Բրյուլովը կապված էր կոմսուհի [[Յուլիա Սամոյլովա|Յուլիա Սամոյլովայի]]յի հետ, որը նրա ներշնչանքի աղբյուրն ու բնորդուհին էր։
 
1838 թվականին Բրյուլովը ծանոթացավ Ռիգայի քաղաքապետ [[Ֆրեդերիկ Ջորջ|Ջորջ Ֆրեդերիկի]] 18-ամյա աղջկա` Էմիլիա Թիմի հետ և սիրահարվեց նրան։ [[1839 թվական]]ի [[հունվարի 27]]-ին նրանք ամուսնացան, սակայն մեկ ամիս անց ընդմիշտ բաժանվեցին։ Էմիլիան հեռացավ ծնողների հետ Ռիգա, Բրյուլովի կողմից առաջ քաշված ամուսնալուծության գործընթացը ձգձգվեց մինչև 1841 թվականը։ Բաժանման պատճառը պետերբուրգյան հանրությանը, որը մշտապես մեղադրում էր ամուսնուն` մնաց անհայտ։ Կնոջ և նրա հարազատներից զրպարտված Բրյուլովը դարձավ մերժված հասարակության կողմից։ Հետազոտողները պնդում են, որ բաժանման իրական պատճառը Էմիլիայի կապն էր իր հարազատներից մեկի հետ, որը շարունակվում էր նույնիսկ ամուսնությունից հետո։ Հավանաբար, հարսնացուի անհավատարմության մասին Բրյուլովը իմացել է հենց հարսանիքից առաջ, որը սակայն կայացավ Էմիլիայի ծնողների ճնշման տակ։ Նկարչի համար այդ ոչ հեշտ ժամանակներին սատարում էր Իտալիայից Պետերբուրգ ժամանած Սամոյլովան<ref>{{գիրք|հեղինակ=Бочаров И., Глушакова Ю.|часть=Миланские адреса|վերնագիր=Итальянская Пушкиниана|ответственный=Рецензент [[Кунин, Виктор Владимирович|В. В. Кунин]] |место=М. |издательство=Современник|год=1991|էջեր=54, 69—71|isbn=5-270-00630-8}}</ref>:
Տող 104 ⟶ 103՝
Yuliya Samoylova.jpg|«Կոմսուհի Յուլիա Սամոյլովայի դիմանկարը» [[Ռուսաստանի ազգային պատկերասրահ]], [[Սանկտ-Պետերբուրգ]]
Elena Pavlovna of Russia with daughter Maria by Brullov (1830, Russian museum).jpg|«Մեծ կոմսուհի Ելենա Պավլոնայի դիմանկարը դստեր հետ» [[Ռուսաստանի ազգային պատկերասրահ]], [[Սանկտ-Պետերբուրգ]]
Bryullov Portrait of General Petrovsky V.A..jpg|«Վ.Ա.Պերովսկու դիմանկարը» 1837 [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]
Karl Brullov 30.jpg|«Կոմս Կ.Ա.Պոցցո Դի Բորգոյի դիմանկարը» 1833—1835 [[Սարատով ի Ա.Ն.Ռադիշչևայի անվան կերպարվեստի ազգային թանգարան|[[Սարատովի Ա.Ն.Ռադիշչևայի անվան կերպարվեստի ազգային թանգարան]] [[Ռուսաստան]]
Karl Brullov 36.jpg|«Ա.Ի.Բեկի դիմանկարը» (1807-1842) [[Սարատովի Ա.Ն.Ռադիշչևայի անվան կերպարվեստի ազգային թանգարան]] [[Ռուսաստան]]
Ivan Krylov.jpg|«[[Իվան Կռիլով|Առակագիր Իվան Կռիլովի]] դիմանկարը» 1839. [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]
Karl Brullov 05.jpeg|«Իշխան Ա.Ն.Գոլիցինի դիմանկարը» 1840 [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]
Brullov Pt Strugovschikova.jpg|«Գրող Ա.Ն. Ստրուգովշչիկովի դիմանկարը» 1840 [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]
Alexandr Brullov by Carl Brullov.jpeg|«Ճարտարապետ նկարիչ Ա.Պ Բրյուլովի դիմանկարը» 1841 [[Ռուսաստանի Պետական պատկերասրահ]], [[Սանկտ-Պետերբուրգ]]
Maximilian Leuchtenberg.jpg|«Դուքս Մաքսիմիլիան Լեյխտենբերգի դիմանկարը» 1849 Մասնավոր հավաքածու, [[Լոնդոն]]
Տող 120 ⟶ 119՝
<gallery>
K. A. and M. Ya. Narishkin by Brullov.JPG|«Կ.Ա և Մ.Յա. Նարիշկինների դիմանկարը» 1827 [[Ռուսաստանի Պետական պատկերասրահ]], [[Սանկտ-Պետերբուրգ]]
Перерване побачення.jpg|«Ընդհատված հանդիպում» 1827 [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]
Karl Brullov 11.JPG|«Գ.Ն. և Վ.Ա. Օլենինների դիմանկարը» 1827 [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]
Brjullov dzhovaniny.jpg|«Ջովանինա Պաչինիի դիմանկարը» 1831 Մասնավոր հավաքածու
Karl Brullov 27.jpg|«Իշխանուհի Մարիա Նիկոլաևնայի դիմանկարը» 1837 Էտյուդ [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]
Karl Brullov 38.jpg|«Ե.Պ Սալտիկովայի դիմանկարը» 1833-1835 [[Ռուսաստանի Պետական պատկերասրահ]], [[Սանկտ-Պետերբուրգ]]
Karl Brullov 14.jpg|«Օլգա Ֆերզենն իշուկի վրա» 1835 [[Ռուսաստանի Պետական պատկերասրահ]], [[Սանկտ-Պետերբուրգ]]
Karl Bryullov Vsadniki.jpg|«Ձիավորներ.Ե.և Է. Մյուսարների դիմանկարները» 1849 [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]
</gallery>
 
Տող 133 ⟶ 132՝
 
{{Արտաքին հղումներ}}
 
{{DEFAULTSORT:Բրյուլով, Կառլ}}
[[Կատեգորիա:Ռուս նկարիչներ]]
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Կառլ_Բրյուլով» էջից