'''Աշոտ Ադամի Հովհաննիսյան''' (Դողձ Աշոտ) ([[1929]], [[հունվարի 6]], գյուղ [[Մայիսյան]], [[Շիրակի մարզ]] - [[1997]], [[հուլիսի 12]], [[Երևան]]), հայ նկարիչ, [[Հայաստանի Հանրապետության վաստակավոր նկարիչ|ՀՀ վաստակավոր նկարիչ]] ([[1990]])։
== Անցած ուղին ==
Աշոտ Հովհաննիսյանը 1943-1947 թվականներին սովորել է [[Գյումրի|Գյումրու]] Մերկուրովի անվան գեղարվեստի դպրոցում:դպրոցում։ 1964 թվականինավարտել է [[Լենինգրադ|Լենինգրադի]] [[Իլյա Ռեպին|Իլյա Ռեպինի]] անվան գեղարվեստի ակադեմիան:ակադեմիան։
Աշոտ Հովհաննիսյանի արվեստի մեջ տեսանելիորեն առանձնացվում է չորս փուլ:փուլ։ Յուրաքանչյուր փուլ առանձին արժեք է ներկայացնում:ներկայացնում։ Նկարչի ստեղծագործությունների ոճն ու ձևաբանական լեզուն սերտ կապ ունեն եվրոպական [[Մոդեռնիզմ|մոդեռնիզմի]], մասնավորապես [[Էքսպրեսիոնիզմ|էքսպրեսիոնիզմի]] և աբստրակտ արվեստի հեղինակավոր ներկայացուցիչներ՝ [[Մալևիչ Կազիմիր|Մալևիչի]] և Կլեյի ստեղծագործական մեթոդների հետ:հետ։ Սակայն նրա աշխատանքներին բնորոշ տաք ու ինտենսիվ գույները, կոմպոզիցիայի դրամատիկ հուզականությունն ազգային որոշակի շեշտադրում ունեն:ունեն։ Դա է Աշոտ Հովհաննիսյանի արվեստի արմատական կապը ինչպես հայկական մանրանկարչության, այնպես էլ [[Մարտիրոս Սարյան|Մարտիրոս Սարյանի]], [[Մինաս Ավետիսյան|Մինաս Ավետիսյանի]], Ոստանիկ Ադոյանի ([[Արշիլ Գորկի]]) ստեղծագործական ժառանգության հետ:հետ։
=== Երկրաչափական սկզբունքներ ===
Աշոտ Հովհաննիսյանը մի քանի տարի շարունակ աշխատել է մի շարքի վրա, որը կատարել է հստակ երկրաչափական սկզբունքով՝ կտավնեի մակերեսը բաժանելով հավասարաչափ քառանկյունների:քառանկյունների։ Լավագույն ստեղծագործություններից է «Հայր ու որդի», «Մայրություն», «Հացատուն», «Մինաս Ավետիսյանի դիմանկարը», «Կեսօր», «Կեսօր», «Խնոցի», «Սեր», «Պատրանք» և այլն:այլն։ Այս աշխատանքներում դեկորատիվ ֆոնի վրա ասես սոսնձվաշ լինեն երկրաչափական անջատ ձևերից կազմված խոշոր դեմքեր, մանր ֆիգուրներ և առարկաներ:առարկաներ։
