«Պոլ Սկառոն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Գրականության մեջ մուտք է գործել «Բուռլեսկային մի քանի ոտանավորների ժողովածու»-ով ([[1643]]), որին հաջորդել են «Տիփոն կամ Գիգանտոմախիա» ([[1644]]), «Կերպարանափոխված Վերգիլիոսը» ([[1648]]-[[1652]]) տրավեստի-պոեմները։ Բուռլեսկ և տրավեստի-պոեմ նոր ժանրի հիմնադիր Սկառոն իր գործերում հին [[աստված]]ներին և հերոսներին օժտել է մարդկային արատներով։ Նրան փառք է բերել «Զավեշտական վեպ» ([[1651]]-[[1657]]) ստեղծագործությունը, որտեղ պատկերել է գավառական հասարակության բարքերն ու կենցաղը։ Սկառոն ֆրանսիական թատրոնից գերադասել է իսպանականը, որից փոխառել է իր ստեղծագործության թեմատիկան ու հնարաքները («Ժոդըլե կամ Տեր-ծառան», բեմադրվել է 1645 թվականին, հրատարակվել է [[1646]] թվականին, «Հայաստանցի Դոն Հաբեթը», բեմադրվել է 1646 թվականին)։ Կատակերգակ Սկառոնի արվեստը մեծ դեր է խաղացել ֆրանսիայի դրամատուրգիայի պատմության մեջ։ Նրա վերջին ստեղծագործությունները «Ողբերգակատակերգական նովելներ»-ն են (հրատարակվել [[1661]] թվականին)։ Սկառոնի «Իմ տապանագիրը» («Գրական թերթ», [[1955]] համար 13) բանաստեղծությունը հայերեն է թարգմանել [[Ավ. Իսահակյան|Ա․ Իսահակյան]]ը։

 

{{ՀՍՀ}}

{{DEFAULTSORT:Սկառոն, Պոլ}}