«Սերգեյ Վարդանյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

1969 թվականին ավարտել է Երևանի Հակոբ Պարոնյանի անվան թիվ 59 դպրոցը, 1974 թվականին` [[Խաչատուր Աբովյանի անվան հայկական պետական մանկավարժական համալսարան|Երևանի Խաչատուր Աբովյանի անվան հայկական պետական մանկավարժական համալսարան]]ի բանասիրական ֆակուլտետը: Աշխատել է նույն համալսարանի հոգեբանության ամբիոնում, այնուհետև՝ «Պիոներ կանչ» («Կանչ») թերթի, «Պիոներ» («Աղբյուր»), «Սովետական արվեստ», «Մշակույթ» ամսագրերի խմբագրություններում, [[Ճարտարապետության ազգային թանգարան-ինստիտուտ|Հայ ճարտարապետության թանգարան-ինստիտուտ]]ում: 1991-2002 թվականներին եղել է ՀՀ կառավարությանն առընթեր կրոնի գործերի պետական խորհրդի փոխնախագահը, 1990-1991թվականներին և [[2009]] թվականից գիտաշխատող է [[Հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտ|ՀՀ ԳԱԱ հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտ]]ում: [[Հայաստանի գրողների միություն|Հայաստանի գրողների]] և [[Հայաստանի ժուռնալիստների միություն|ժուռնալիստների միություն]]ների անդամ է: 1980 թվականին արժանացել է Հայաստանի ժուռնալիստների միության մրցանակին: 1978 թվականին «[[Պիոներ կանչ (եռօրյա թերթ)|Պիոներ կանչ]]» թերթի, իսկ 1982 թվականին «Պիոներ» ամսագրի, «Հայրենիքի ձայն» և «Ավանգարդ» թերթերի միջոցով նախաձեռնել է պատանեկան բանահավաքչական շարժում, որին մասնակցել են [[Հայաստան]]ի, Վրաստանի, [[Ադրբեջան]]ի, [[Լեռնային Ղարաբաղ]]ի, [[Նախիջևան]]ի, Աբխազիայի և Ռուսաստանի [[Կրասնոդարի երկրամաս]]ի հայկական դպրոցների աշակերտները: Նրանց հավաքած բանահյուսական նյութերով լույս է ընծայել «Հրեղեն ձին» (1981) և «Թագավորի երազները» (2003) ժողովածուները, որոնցից ընտրված հեքիաթները «Փրկված հեքիաթներ» վերնագրով լույս են տեսել Երևանում անգլերեն («The salvaged tales», 2007) և գերմաներեն («Gerettete Marchen», 2009): Հայաստանի 12 մայրաքաղաքներին նվիրված նրա «Հայոց մայրաքաղաքները» գիրքը (1985) նոր նյութերով հարստացված «Հայաստանի մայրաքաղաքները» վերնագրով վերահրատարակվել է 1995 թվականին և արժանացել [[Թեքեյան մշակութային միություն|«Թեքեյան» մշակութային միության]] «Հայկաշեն Ուզունյան» մրցանակին: Գրքից որոշ հատվածներ լույս են տեսել նաև ֆրանսերեն և ռուսերեն:

Նրա մանկական պատմվածքների «Արևածաղիկը» գիրքը [[1989]] թվականին տպագրվել է Երևանում, իսկ 1994 թվականին արևմտահայերենով` [[Ստամբուլ]]ում: Նրա պատմվածքները ընդգրկված են «Մայրենիի» 4-րդ և 5-րդ դասարանների դասագրքերում, բեմադրվել են սփյուռքի հայկական թատրոններում: Հայ ժողովրդի պատմության, մշակույթի, ազգագրության, բանահյուսության հարցեր արծարծող նրա հոդվածները թարգմանվել են [[անգլերեն]], [[ֆրանսերեն]], [[իսպաներեն]], [[ռուսերեն]], [[սլովակերեն]], [[թուրքերեն]] և [[գերմաներեն]]:

Սերգեյ Վարդանյանը դեռևս 1970-ական թվականներից զբաղվում է [[ԽՍՀՄ]]-ում սփռված հայության ազգապահպանության հարցերով: Նա բազմիցս շրջագայել է Աբխազիայի, Ռուսաստանի Կրասնոդարի ու [[Ստավրոպոլի երկրամաս]]երի, Ուկրաինայի, [[Ղրիմ]]ի հայաբնակ գյուղերով և քաղաքներով: ԽՍՀՄ-ում սփռված հայության, այդ թվում` համշենահայության, մասին նա բազմաթիվ հոդվածներ է գրել: [[Համշենահայեր|Համշենցի հայերի]] մասին նրա առաջին հոդվածը լույս է տեսել դեռևս 1979 թվականին: 1982 թվականին «Գարուն» ամսագրում հրապարակված նրա «Համշենցիները` ծանոթ և անծանոթ» հոդվածը Հայաստան բարձրագույն և միջնակարգ մասնագիտական կրթության, [[Ռուսաստան]]ի և [[Վրաստան]]ի համապատասխան նախարարություններում քննարկվելով, որոշվել է՝ հայկական դպրոցներն ուսուցիչներով ապահովելու նպատակով Կրասնոդարի երկրամասի, [[Ռոստովի մարզ]]ի և Աբխազիայի հայկական դպրոցների շրջանավարտ-ներին Հայաստանի մանկավարժական բուհերում [[1983]] թվականից սկսած տարեկան 30-ից ավելի արտամրցութային տեղեր հատկացնել:

Սերգեյ Վարդանյանը 1984 թվականին [[Ղազախստան]]ում, [[Ուզբեկստան]]ում, [[Ղրղզստան]]ում և Ռուսաստանում հայտնաբերել է իսլամադավան համշենահայերի բնակավայրեր, կազմակերպել փոխադարձ այցելություններ, իսկ վերջին տարիներս նա քանիցս եղել է Թուրքիայի [[Արդվինի նահանգ]]ի Խոփայի և Բորչքայի գավառներում, գտել 20-ից ավելի հայախոս գյուղեր: Նա ուսումնասիրություններ է կատարում նաև [[Ռիզեի նահանգ|Ռիզե]]ի և [[Էրզրումի նահանգ]]ների համշենցիների գյուղերում:

Թուրքիայի, Ռուսաստանի և [[Միջին Ասիա]]յի կրոնափոխ համշենահայերի մասին նրա ուսումնասիրությունները հրատարակվել են հայրենի և արտերկրի մամուլում, 1989 թվականին իր կազմած «Ձայն համշենական» ժողովածուի երրորդ հատորում, ինչպես նաև 2009 թվականին Երևանի պետհամալսարանի հրատարակած նրա «Կրոնափոխ համշենահայերի բարբառը, բանահյուսությունը և երգարվեստը (նյութեր և ուսումնասիրություններ)» (428 էջ) մենագրությունում:

Իր գիտական, մշակութային և հասարակական գործունեության համար նա 2012 թվականին արժանացել է նաև [[Երևանի քաղաքապետ]]ի Ոսկե մեդալին, [[ՀՀ մշակույթի նախարարություն|ՀՀ մշակույթի նախարարության]] Ոսկե մեդալին, [[ՀՀ սփյուռքի նախարարություն|ՀՀ սփյուռքի նախարարության]] «Վիլյամ Սարոյան» մեդալին և Ֆրիտյոֆ Նանսեն միջազգային հիմնադրամի «Ֆրիտյոֆ Նանսեն» Ոսկե հուշամեդալին, 2013 թվականին` [[Հովհաննես Թումանյանի թանգարան (Երևան)|Հովհաննես Թումանյանի թանգարան]]ի մրցանակի:

{{DEFAULTSORT:Վարդանյան, Սերգեյ}}