'''Առաքել Արարատյան Աստվածատուրի''' ([[1808]]—[[1887]]), հայ [[բանաստեղծ]], [[մանկավարժ]]։ Ծնվել է [[սեպտեմբերիՍեպտեմբերի 13]]-ին, [[Թիֆլիս]]ում։ [[Խաչատուր Աբովյան]]ի հետ Առաքել սովորել է [[Պողոս Վարդապետ|Պողոս վարդապետ]] [[Ղարադաղ]]ցու մոտ, ապա Թիֆլիսի Ներսիսյան դպրոցում ([[1824]]—[[1826]])։ Գրաբարով գրված առաջին բանաստեղծությունները լույս է ընծայել [[1828]]-ին («''Երախայրիք Ներսիսեան դպրոցի''»)։ Առաքել եղել է հայոց լեզվի ուսուցիչ Թիֆլիսի ռուս, [[գիմնազիա]]յում ([[1828]]—[[1887]])։ Մանկավարժության մեջ հիմնականում առաջնորդվել է դասավանդման ու դաստիարակության հին մեթոդներով։ Պաշտպանել է գրաբարը, նրա անաղարտությունը։ Հանդես է եկել [[Ս. Նազարյան]]ցի դեմ, խիստ քննադատել նրա «''Հանդես նոր հայախոսության''» գրքի լեզվաքերականական հայացքները («''Դիմագրսո բնդդէմ սատան յսւրուցելոց ամենապատուական նախամայր մաքուր լեգուիս հայոց»'', [[1858]])։ «''Սխալանք գրոցն՝ որ կոչի Վարդապետարան կրօնի''» ([[1858]]) աշխատության մեջ Առաքել թվարկել է Նագարյանցի աստվածաբանական սխալները, միաժամանակ ցուցաբերել բացասական վերաբերմունք հայերի ազգային-քաղաքական շարժումների նկատմամբ։ Գրել է նաև կենսագրական բնույթի երկեր։ Մահացել է [[փետրվարՓետրվար 3]]-ին, Թիֆլիսում։
