«Սիմֆոնիա № 9 (Բեթհովեն)»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չ →‎top: վրիպակ
Տող 1.
[[File:Beethoven.jpg|thumb|Կոմպոզիտոր [[Լյուդվիգ վան Բեթհովեն]]]]
[[File:Beethoven Ninth Symphony.gif|thumb|Սիմֆոնիայի չորրորդ մասի ձեռագիր]]
'''Սիմֆոնիա № 9''' Ռե մինոր, Օպ․ 125 - [[Լյուդվիգ վան Բեթհովեն]]ի վերջին ավարտած սինֆոնիան։սիմֆոնիան։ Լինելով ավարտված 1824 թ-ին, այն իր մեջ ներառում է Ֆրիդրիխ Շիլլերի Ode an die Freude («Ձոն ուրախության») պոեմից մի մաս, որի տեքստը կատարվում է մենակատարի և երգչախմբի կողմից վերջի մասում։ Սա առաջին դեպքն է, երբ կոմպոզիտորը սիմֆոնիայում օգտագործել է մարդկային ձայնը գործիքների հետ մեկտեղ։ Այս կտորը, «Ձոն ուրախության», Հերբերտ ֆոն Կարայանը օգտագործել է որպես Եվրոմիության օրհներգ։
 
Առաջին անգամ սիմֆոնիան տպագրվել է անվանմամբ, որը գերմաներենով հնչում է Sinfonie mit Schlusschor über Schillers Ode «An die Freude» für großes Orchester, 4 Solo und 4 Chorstimmen componiert und seiner Majestät dem König von Preußen Friedrich Wilhelm III in tiefster Ehrfurcht zugeeignet von Ludwig van Beethoven, 125 tes Werk․ սականյն նրա ավելի ընդհանուր, պաշտոնական անվանումը «Սիմֆոնիա № 9 Ռե մինոր, Օպ․ 125» է։