«Ղաջարիների դինաստիա»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ղազարական դինաստիա''', [[Իրան]]ում, [[1796]]-[[1925]] թվականներին։ Հիմնել է թյուրք, ղաջար ցեղի առաջնորդ Աղա-Մահմեդ խան Ղաջարը, որը միջֆեոդալական պայքարում հաղթել է Զենդերի դինաստիային։ Ղազարական դինաստիայի մայրաքաղաքը [[Թեհրան]]ն էր։ Ղազարական դինաստիա արտահայտել է Իրանի ավատական ազնվականության շահերը և ձգտել է ստեղծել կենտրոնացված պետություն։ [[Արևելյան Հայաստան]]ը և [[Վրաստան]]ը Ղազարական դինաստիաի տիրապետության ներքո պահելու, ինչպես նաև [[հայ]] ու վրաց ժողովուրդների՝ [[Ռուսաստան]]ին միանալու շարժումը խափանելու նպատակով Աղա-Մահմեդ խանը [[1795]] թվականին ու [[1797]] թվականին արշավել է [[Անդրկովկաս]], կողոպտել ու ավերել այդ երկրամասը, հազարավոր հայերի ու վրացիների տեղահանել ու բռնի քշել Իրանի խորքերը։ Անդրկովկասի ժողովուրդները համառ դիմադրություն են ցույց տվել զավթիչներին (հայերի դիմադրությունը [[Շուշի]]ի [[1797]] թվականի պաշարման ժամանակ)։ [[19-րդ դար]]ի սկզբին [[Ռուսաստան]]ի հետ անհաջող պատերազմների հետևանքով Ղազարական դինաստիան կորցրել է իր տիրույթներն (այդ թվում՝ Արևելյան Հայաստանը) Անդրկովկասում։ 19-րդ դարում Ղազարական դինաստիայի շահերի օրոք ուժեղացել է օտարերկրյա կապիտալի ներթափանցումը Իրան, և երկիրը վերածվել է կիսագաղութի։ Ղազարական կառավարող վերնախավի շահագործումն ու կամայականությունները առաջ են բերել ժողովրդավարական շարժումներ, որոնք թուլացրել են Ղազարական դինաստիայի իշխանությունը և պայմաններ ստեղծել նրա տապալման համար։ [[1925]] թվականի հոկտեմբերի 31-ին [[Իրան]]ի 5-րդ մեջլիսը որոշում կայացրեց Ղազարական դինաստիայի տապալման մասին, իսկ դեկտեմբերի 12-ին իշխանության գլուխ անցավ [[Փահլավիների դինասաիան։հարստություն|Փահլավիների դինաստիան]]։ Ղազարական դինաստիայի ներկայացուցիչները՝
* Աղա-Մահմեդ խան Ղաշար ([[1796]]-[[1797]] թվականներ),
* Ֆաթհ-Ալի շահ ([[1797]]-[[1834]] թվականներ),
* Մոհամմեդ շահ ([[1834]]-[[1848]] թվականներ)«,
* Նասր Էդ-Դին շահ ([[1848]]-[[1896]] թվականներ),
* Մոզաֆֆար Էդ-Դին շահ ([[1896]]-[[1907]] թվականներ),
* Մոհամմեդ-Ալի շահ ([[1907]]-[[1909]] թվականներ),
* Ահմեդ շահ ([[1909]]-[[1925]] թվականներ)։