«Հայկական մարզպանություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ժողովն արդեն հրավիրվել էր, երբ [[Սիմեոն Բեթ-Արշամացի|Սիմեոն Բեթ-Արշամացու]] գլխավորությամբ [[Պարսկաստան]]ի քրիստոնյա ուղղափառ ասորիները, որոնց հատկապես [[Սելևկիա]]յի [[499]] թվականի ժողովից (որտեղ նեստորականությունը հռչակվել էր Պարսկաստանի քրիստոնյաների պաշտոնական դավանություն) հետո հալածանքների էին ենթարկել նեստորականները, պաշտպանություն են հայցել Հայ եկեղեցուց։ Դվինի այս ժողովը հանրագումարն էր դավանական այն պայքարի, որ Հայ եկեղեցին նախորդ տասնամյակներում մղել է քրիստոնեական տարբեր հոսանքների՝ քաղկեդոնականության, նեստորականության, [[Եվտիքականություն|եվտիքականության]] դեմ։ Միաժամանակ Հայ եկեղեցու հեղինակության և դիրքի ապացույցն էր [[6-րդ դար]]ի քրիստոնյա [[Մերձավոր Արևելք|Արևելքում]] ծավալված դավանական վեճերում։ Տարբեր դավանանքների պատկանող դրացի քրիստոնյաները, գիտակցելով Հայ եկեղեցու նշանակությունը և դերը Արևելքի քրիստոնյա եկեղեցիների մեջ, աշխատել են ձեռք բերել Հայ եկեղեցու հովանավորությունը։Դրանով [[նոր]] և կարևոր քայլ կատարվեց [[Հայոց]] [[Եկեղեցի|եկեղեցի]] ազգային դարձնելու ճանապարհին:հովանավորությունը։

[[Դվինի 554 թվականի եկեղեցական ժողով]]ը հավատարիմ մնաց հայ հոգևորականության հետևողական դիրքորոշմանը։ Ժողովը պաշտոնապես ընդունեց հայկական տոմարը (օրացույցը) և իր որոշումներով ամրապնդեց Հայոց եկեղեցու ինքնուրույնությունը։ Դրանով նոր և կարևոր քայլ կատարվեց Հայոց եկեղեցին ազգային դարձնելու ճանապարհին։ Ժողովը հակաբյուզանդական ուղղվածություն ուներ, ուստի պարսիկները շտապեցին խրախուսել հայ հոգևորականությանը։ Եկեղեցականներին սիրաշահելու նպատակով պարսից արքունիքը հայ ազնվականներից վերցրեց հարկեր գանձելու ժառանգական իրավունքը և այն շնորհեց եկեղեցուն<ref>[http://www.findarmenia.com/arm/history/19/200/202 Դվինի 554թ. եկեղեցական ժողովը]</ref>։