«Էքզիստենցիալիզմ»–ի խմբագրումների տարբերություն

որ գոյությունը մնում է անբացատրելի,որը ինքնին տանում է դեպի ունայնություն,որից ելք չկա։ Սա կարծես դատարկություն լինի։ Այս դատարկությունից է ցանկանում փախչել Սարտրի հերոսը ` չմտնելով ունայնության մեջ`դառնալով խավարի մասնիկ։ Հերոսի խոհերն ու ապրումները քիչ-քիչ վերածվում են փիլիսոփայության։ Աշխարհն իր մեջ բացվում է էքզիստենցիալիզմի բնորոշ « մարմնական ,չօգտագործված» ճանապարհով։

Սարտրի աշխատանքը շատ նատուրալիստականին մոտ է, քանի որ հերոսն իր գոյության և փնտրտուքի ընթացքում դուրս չի գալիս « գոյության » սահմաններից։ Նա իր ցանկություններով մոտ է բնականին, որն էլ ի վիճակի է փոխել ստեղծագործության հիմնական երանգը։ Սարտրը հերոսին օժտում է ենթարկելու, սադիստական արարքներ գործելու ունակությամբ։ Սարտրի աշխատանքի բարձրագույն նատուրան միացումն ` մոդեռնավորված միֆի ապստրակտ ձևերի հետ։

Օրեստ միֆի մասին թեման։ Երբ Օրեստը վրեժ է լուծում մորից ` Կլիտեմնետր թագուհուց, հոր` Ագամեմնոն թագավորի սպանության համար։ Իհարկե այս տեսարանով է ամբողջանում պատերազմական շրջափակման մեջ հայտնված Ֆրանսիան։ Այն Ֆրանսիան, որտեղ հասարակական ներքին պառակտում էր սկսվել` արյունոտ իրադարձություններ, աներես, հանցագործ դասի և ոչնչացող ֆրանսիական բուրժուազիայի համեմվածությամբ։

Այստեղ ամենուր ճանճեր են և' ճանճերը, և' մարդիկ ապրում են աղքատության ու ամենօրյա վախի մեջ։ Բայց ինչպես Ռոկանտեսի, այնպես էլ Օրեստի`որպես գլխավոր հերոսի համար կարևոր է ներքին ազատության գիտակցումը։ Այս ներքին ազատության գիտակցումն է նաև Ֆրանսիայի համար առաջնային ` ազատվել ֆաշիզմի հալածանքներից։