«Զանգեզուրի ինքնապաշտպանություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

1919 թվականի մարտին զորավար [[Անդրանիկ Օզանյան]]ը հարկադրված էր թողնել Զանգեզուրը։ Անգլիացիների միջոցով հասնելով իր նպատակին, Ադրբեջանը գերազանցող ուժերով հարձակվեց Կապանի ուղղությամբ՝ զավթելով մի շարք հայկական բնակավայրեր, իսկ միաժամանակ Նախիջևանի կողմից ներխուժած թուրքական զորքերը, ընդհուպ մոտենալով Զանգեզուրի սահմաններին, սպառնում էին Հայաստանի Հանրապետությունից անջատել այդ տարածքը<ref name="զհ" />։

Գավառի ինքնապաշտպանության կազմակերպման գործում մեծ աշխատանք էին տանում Զանգեզուրի ազգային խորհուրդը, ՀՅԴ Սյունիքի կենտրոնական կոմիտեն, գործիչներ [[Արշակ Շիրինյան]]ը, [[Միքայել Պարոնյան|Միքայել (Միշա) Պարոնյան]]ը, [[Զախար Տեր-Դավթյան]]ը, [[Նիկոլայ Հովսեփյան]]ը, [[Զախար Տեր-Ղազարյան]]ը և ուրիշներ։ 1918 թվականի հուլիսի վերջերին Անդրանիկն իր ավելի քան 3 հազարանոց «Հարվածող զորամասով» և թուրքահայ ու նախիջևանահայ շուրջ 35 հազար գաղթականներով մտավ Զանգեզուր։