«Ծիծաղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

Խոսքային խաղի երկու տիպերի՝ հեգնանքի (իրոնիայի) և հումորի միաձուլումը մեկ հասկացության՝ կոմիկականի համակարգում սխալական է։ Հեգնանքը կանոններով խաղի տարատեսակ է։ Լուրջ ֆանտազիայի և ստի նման այն հիմնված է լիարժեք նշանների վրա։ Հեգնանքը փոխում է իր արտահայտման մոդուսը՝ թողնելով անփոփոխ, անխախտ րեֆերենցիան և պրոպերենցիան։ Հումորը անկանոն խաղի տարատեսակ է։ Նա ոչնչացնում է ռեֆերենցիան, ինչի շնորհիվ պրոպոզիցիան դառնում է ոչ բարվորակ։ Իսկ մոդուսը՝ ոչ ռելյատիվ։ Այսպիսով, հումորի էությունը կայանում է հետևյալում. փոխել կոմունիկացիան՝ հիմված սիմվոլների վրա։ Կարելի է ենթադրել, որ հումորը և ծիծաղը ոչ թե ինդիվիդուալ կամ խմբային ռեակցիա են, այլ՝ տեսակային։ Դա շատ խորքային [[կոնֆլիկտ]]ի արդյունք է։ Կոնֆլիկտ, որը գոյություն է ունեցել պրիմատների մոտ ճանաչողական-կոմունիկատիվ հատկությունների և ապագա խոսքի միջև։ Խոսքի ծագումը «հեղափոխություն» էր էվոլյուցիայի մեջ, և միանգամայն հավանական է, որ այն հանգեցրել է նյարդահոգեբանական աններդաշնակության։ Մարդը խոսող պրիմատ է, ժամանակ առ ժամանակ ընբոստանում է սեմիոզայի դեմ, որն էլ հիմնված է սիմվոլներ վրա։ Լեզվի մակարդակում բողոքը դրսևորվում է հումորի ձևով, իսկ խոսքի մակարդակում՝ ծիծաղի ձևով։ Չբավարարվելով լեզվական նշանների հոգեբանական գործառույթներով՝ ծիծաղը, փաստորեն, դրանք քայքայում է ֆիզիկապես։ Այն հակադրվում է խոսքի նկատմամբ, ինչպես հումորը՝ լեզվի նկատմամբ։

== Ծիծաղի ուսումնասիրման ուղղություններ ==

=== Մշակութաբանական մոտեցում ===