«Ահարոն Տատուրյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ահարոն Ստեփանի ՏատուրյանՏատուրեան''' ([[1886]], [[գյուղ]] Օվաճըգ, Իզմիթի սանջակ, [[Թուրքիա]] - [[1965]], [[Փարիզ]]), հայ բանաստեղծ։

Սովորել է [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնուպոլսի]] Մխիթարյան, [[1907]]-[[1909]] թվականներին՝ [[Վենետիկ]]ի [[Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան]]ներում։ [[1928]]-ից հաստատվել է [[Ֆրանսիա]]յում ([[Փարիզ]], [[Մարսել]]), զբաղվել ուսուցչությամբ։ Գրական ասպարեզ է իջել [[1902]]-ին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Ավելի ուշ, [[Փարիզ]]ում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» ([[1938]]), «Պոհեմականք» ([[1939]]), «ՍոսյացՍօսեաց անտառ» ([[1948]]), «ԵրկներԵրկնէր երկիր» ([[1957]]), «Բագիններուս կրակին դեմդէմ» ([[1958]]), «Կարմիր ավետարանաւետարան» ([[1959]]) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթվածներքերթուածներ» (երկուսն էլ՝ [[1971]]) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել [[Խորհրդային Հայաստան]]ը։