«Մասնակից:Սյուզի2000/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Տող 26.
Թագավոր Օտտոն 24 տարեկան էր, երբ բազմեց Գերմանական պետության գահին, նա իր անունը ստացել է իր պապի պատվին, դեռ թոռան ծնվելուց առաջ (912 թվական): 929 թվականին, երբ նա 16 տարեկան էր, ամուսնանում է Էիտի հետ, նա անգլոսակսոնաիայի Էդուարդ թագավրի դուստրն էր: Նա սովորել է կարդալ կնոջ մաից հետո, և անգլոսակսոնացի պատմաբաններից մեկը նշում էր, որ նա շատ ընդունակ էր: Օտտոն կարդում էր և շատ արագ հասկանում էր, բացի այդ նա իր կարդացածը կարողանում էր բացատրել ռումիներեն և սլավոներեն լեզուներով:
Королю Оттону было ровно 24 года, когда он был возведён на престол Германского государства; он получил имя в честь деда, дожившего до рождения внука (912 год). К шестнадцати годам, в 929 году, он вступил в брак с Эдит, дочерью англосаксонского короля Эдуарда, поскольку его отец Генрих I заботился о поддержке связей со своими земляками, переселившимися за море. Он научился читать только после смерти своей супруги, и саксонский историк не упускает случая заметить, что к книжной премудрости он был очень способен: «Быстро стал читать и понимать прочитанное»; кроме того, он умел объясняться на славянском и романском языках. Внешность у Оттона была отцовская; от отца к нему перешли наклонности и свойства: он был таким же страстным охотником и так же общителен, но его стремления были более возвышенны, он сознавал себя как бы «порфирородным» и смотрел на свое королевское призвание глубоко и серьёзно. Недаром о нём рассказывают, что он постоянно постился перед теми днями, когда ему необходимо было явиться перед народом с венцом на голове.
 
 
 
'''Նապոլեոնյան պատերազմներ''', այս անվան տակ հիմնականում այն պատերազմներն են, որոնք վարել է Նապոլեոն I Եվրոպական տարբեր պետությունների հետ, երբ նա հանդիսանում էր առաջին կոնսուլ և կայսր (նոյեմբեր 1799 — հունիս 1815): Ավելի բարձր միտումով սրանց թվին է պատկանում նաև Նապոլեոնի իտալական արշավանք(1796—1797) և եգիպտական էքսպեդիցիան(1798—1799), չնայած սրանք (հատկապես իտալական արշավանքը) ընդունված են որպես հեղափոխական պատերազմներ:
18-ը բրյումերի (փետրվարի), (9 նոյեմբերի 1799 թվական) հեղաշրջումը իշխանությունը Ֆրանսիայում տվեց մի մարդու ձեռք, որը հանգամանքների բերումով հանկարծ բարձրացել էր իշխանության գագաթին: Դա պատահեց այն ժամանակ, երբ հին Եվրոպան գտնվում էր լրիվ կազմաքանդման դրության մեջ, կառավարությունները լրիվ անկարող էին միասնական գործողությունների և պատրաստ էին հանուն մասնավոր օգուտների դավաճանել ընդհանուր գործին, ամենուրեք թագավորում էին հին կարգերը և վարչակազմերում, և ֆինանսական ոլորտում, իսկ զորքերում՝ կարգերը անարդյունավետ էին, որոնք բացահայտվեցին Ֆրանսիայի հետ առաջին իսկ լուրջ բախման ժամանակ:
Այս բոլորը Նապոլեոնին դարձրին ցամաքյին Եվրոպայի տիրակալը:
Դեռևս 18-ը բրյումերի (փետրվարի) Իտալական բանակի գլխավոր հրամանատարի պաշտոնում Նապոլեոնը սկսում է Եվրոպայի քաղաքական քարտեզի ձևավորումը, իսկ եգիպտական և սիրիական էքսպեդիցիայի ժամանակաշրջանում պլանավորում է Արևելքի նկատմամբ հսկայական պլաններ:
Դառնալով առաջին կոնսուլ, նա երազում էր ռուսական կայսեր հետ դուրս գցել անգլիացիներին այն դիրքերից, որոնք նրանք ունեին Հնդկաստանում:
 
== Նախապատմություն ==
Իշխանություն ստանալով (1799), Նապոլեոնը Ֆրանսիան գտավ մեկուսացված, չնայած հակամարտող կոալիցիան այնքան էլ ամուր չէր: Ֆրանսիական զորքերը նահանջում են Ռեյն գետից այն կողմ, Իտալիայում կորսված էին այն բոլոր արդյունքները կապված նախկին հաղթանակից, Ցիզալպիական հանրապետությունը կազմաքանդվեց, իսկ Պարտենոպեյական հանրապետությունում միապետության վերականգնում տեղի ունեցավ: Հռոմեական հանրապետությունը նույնպես ընկավ: Միայն Շվեցարիայում ֆրանսիական գործերը լավ ընթացան, և ավստրո-ռուսական միասնական բանակին չհաջողվեց հանրապետականների զորքերին ետ մղել այնտեղից:
Երկպառակչությունը դաշնակիցների միջև բերեցին Ռուսաստանի դուռս գալը կոալիցիայից, կայսր Պավել I սկսեց մոտենալ Ֆրանսիային, այն բանից հետո, երբ անիշխանությունը փոխարինվեց կոնսուլով և Նապոլեոնը բաց թողեց ռուսներին հայրենիք առանց փրկագնի, նորից հագնված և զինված: Նապոլեոնը իշխանությունը իր ձեռքերը վերցնելուց անմիջապես հետո, դիմում է նամակով անգլիական թագավորին և կայսրին, հրավիրելով նրանց պայքարը դադարեցնելու, բայց նրանք Նապոլեոնից պահանջեցին Բուրբոնների վերականգնում և Ֆրանսիայի վերադարձը նախկին սահմաններ:
1800 թվականի գարնանը Ֆրանսիական բանակը նորից ներխուժում է իտալիա: Ըստ այդմ ներխուժած բանակի գլխին կանգնած էր ինքը առաջին կոնսուլը: Մարենգոի մոտ տարած հաղթանակով նա Ավստրիային ստիպեց կնքել հրադադար, և նորից Լոմբարդիան վերադարձավ Նապոլեոնի տրամադրության տակ: Ֆրանսիական մյուս բանակը ներխուժում է Շվաբիա և Բավարիա, իսկ Գոգլինդենի մոտ տարած հաղթանակը սպառնում է անգամ Վիեննային: Ավստրիան 1801 թվականի փետրվարի 9-ին ստիպված գնում է հաշտության, համաձայնվողական պայմաններով: Ֆրանսիայի սահմանները ընդունվեցին Ռեյն և Էչ գետերով: Լոմբարդիա մարզը վերակազմվեց Իտալական հանրապետության: Կայսերական պաշտոնիաները, որոնք կորցրել էին իրենց հողերը Ռեյն գետի ձախ ափին, պետք է պարգևատրում ստանաին վանական աշխարհիկացված տիրույթներից և կազմալուծված կայսերական քաղաքներից: Լյունեվիլական խաղաղությունը Նապոլեոնի համար լավ հնարավորություններ են բացում Գերմանիայի և Իտալիայի մեծ մասերում իր ցանկությունները իրագործելու համար: Լիոնում իտալական հանրապետության ներկայացուցիչների հավագում նա դառնում է այդ հանրապետության նախագահը, լայն լիազորություններով, առկա դեկորատիվ սահմանադրությամբ և իրավունք է ստանում կառավարել մեծ զորքի: Մոդենական հերցոգը ստանում է իր գերաճած տիրույթները, Տոսկանիայի մեծ հերցոգը, հրաժարվում է իր իտալական տիրույթներից և Տոսկանայից, Էրտուրիյա թագավորություն անվանումով մարզը տրվում է պարմի հերցոգին: Գերմանիայում այսպես կոչված կայսերական դեպուտացիայի որոշումով հողային տիրույթների նոր վերաբաժանվում է կատարվում: Այս գործում ղեկավար դեր է վերապահվում առաջին կոնսուլին, հատկապես շատ է շահում Բավարիան, Ֆրանսիայի հետ սերտ միության պայմանագիր կնքելով: Մեծացվեցին բադենական մարկգրաֆի տիրույթները, միաժամանակ ստանալով կուրֆրյուստի սան տիտղոսով: Պարգևատրումներ ստացան նաև իրենց կորուստների դիմաց և իրենց նախկին տիրույթներին տիրացան Վյուրտեմբերգ, Գեսեն Կասել, Գեսեն Դարմշըատ, Նասաու, Հանովեր և այլ իշխանություններ: Հոգևոր տիրույթներից դիմացավ միայն մեկը, խիստ կրճատված մայնցյան արքեպիսկոպոսությունը: Կես հարյուրակ կայսերական քաղաքներից իրենց նախկին դրությունը պաշտպանեցին միայն 6-ը՝ Համբուրգը, Բրեմենը, Լյուբեկը, Ֆրանկֆուրտը Մայնի վրա, Նյուրնբերգը և Աուքսբուրգը:
Բացի գերմանական պետություններից և ռուսաստանից Ֆրանսիայի հետ հաշտվեցին նաև Իսպանիան և Պորտուգալիան, իսկ 1802 թվականին Ամենական խաղաղության պայմանագրով հաշտվում են Անգլիայի հետ: Այս վերջին պայմանագիրը շուտով խաղտվում է, քանի որ Նապոլեոնը հաստատում է իր գերիշխանությունը պրոտեկտորատորի ձևով և Բատավյան հանրապետության վրա և Շվեցարիայի վրա, միջնորդական ակտով վերականգնվում է շվեցարական որոշ կանտոնների անկախությունը Ֆրանսիական ընդհանուր հովանավորությամբ: