«Հայկական տպագրություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

[[1669]] թվականին տպարանը փոխադրվեց Լիվոռնո, [[1672]] թվականին՝ [[Մարսել]], մինչև [[1686]] թվականը երեք քաղաքներում լույս ընծայեց 40 անուն գիրք՝ բարձրորակ տպագրությամբ, այդ թվում առաջին անգամ հայերեն Աստվածաշունչ (1666-1668), [[Վարդան Այգեկցի|Վարդան Այգեկցու]] Առակները («Աղուէսագիրք», 1668-1669), [[Առաքել Դավրիժեցի|Առաքել Դավրիժեցու]] «Գիրք պատմութեանց»-ը (1669), առաջին աշխարհաբար գիրքը՝ «Արհեստ համարողութեան» (1675), Այբբենարան, Շարակնոց, Ժամագրքեր, Սաղմոսարաններ և այլն<ref name="ИАН,613-614">{{ռուսերեն գիրք| автор=| заглавие =История армянского народа | издание = | место Ер. = | год = 1972| том = IV| страницы =613-614}}</ref>: Այս տպարանը սկիզբ դրեց անընդմեջ գործող հայկական տպագրությանը, քանի որ Ոսկան Երևանցու աշակերտները տպագրական գործը շարունակեցին այլ քաղաքներում։

[[Պատկեր:Astvatsashunch.jpg|200px|left|thumb|[[Աստվածաշունչ]]ի առաջին հրատարակությունը, 1666-1668 թվականներ, Ամստերդամ]]

Ոսկանյան տպարանը հայերեն հրատարակությունների տպաքանակը մի քանի հարյուրից հասցրեց մի քանի հազարի, և վերացվեց հայ գրքի սուր պակասը Հայաստանում ու հայաբնակ այլ վայրերում։ 16-18-րդ դարերում Հռոմի վատիկանյան տպարանը շուրջ 5 տասնյակ անուն հայերեն գրքեր է լույս ընծայել՝ մեծ մասամբ դավանաբանական, նաև՝ հայերենի դասագրքեր, բառարաններ և այլն։