«Քրիստոֆ Վիլիբալդ Գլյուկ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1760]]-ական թվականներին լիբրետիստ Ռ․ Կալցաբիջիի հետ նախաձեռնել է օպերայի ռեֆորմը։ Գլյուկի այս շրջանի օպերաները («Օրփեոս և Եվրիդիկե», [[1762]] թվական, «Ալքեստե», [[1767]] թվական, «Պարիս և Տեղինե», [[1770]] թվական) Վիեննայի ազնվական արվեստասերներն ընդունեցին անտարբերությամբ։ [[1773]] թվականին Գլյուկը տեղափոխվել է [[Փարիզ]], ուր առաջադեմ մտավորականությունը, հատկապես հանրագիտակները (Դ․ Դիդրո, ժ․ ժ․ Ռուսո, ժ․ ՚Ալամբեր) մեծագույն հետաքրքրություն են ցուցաբերել նրա ռեֆորմատորական օպերաների նկատմամբ։ Փարիզյան շրջանի բեմադրությունները («Իփիգենիան Ավլիսում», [[1774]] թվական, նոր խմբ․՝ «Օրփեոս», [[1774]] թվական, «Ալքեստե», [[1776]] թվական, «Արմիդա», [[1777]] թվական, «Իփիգենիան Տավրիդում», [[1779]] թվական) մեծ հաջողություն ունեցան։ Գլյուկը դիտելով օպերան որպես սինթետիկ ժանր, հակադրվեց «օպերա-սերիայի» գաղափարական և գեղարվեստական սկզբունքներին՝ վերացնելով դրամայի և երաժշտության միջև եղած հակասությունը, երաժշտության գեղարվեստական արժանիքները բխեցնելով լիբրետտոյի արժանիքներից։ Ընտրելով դիցաբանական թեմաներ՝ Գլյուկը «օպերա-սերիայի» ավանդույթներին հակառակ սիրային թեմայի փոխարեն ընդգծում է քաղաքացիականությունը, որ առանձնապես անհրաժեշտ էր ֆրանս, բուրժուական հեղափոխության նախօրեին։ Գլյուկը իր օպերաներում օգտագործել է կոմիկական օպերայի կոմպոզիցիայի հստակությունը, կերպարների անհատական վառ բնութագրումը, երաժշտական արտահայտչամիջոցների պարզությունն ու մատչելիությունը։

{{Արտաքին հղումներ}}

{{ՀՍՀ}}