«Կառլ Բրյուլով»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 49.
Այս առաջարկի արդյուքնում ստեղծվեցին Բրյուլովի երկու նկարներ «Էդիպն ու Անտիգոնան» (1821, Տյումենի կրայեվեդյան թանգարան) և «Պոլինիկի ապաշխարությունը» (1821, գտնվելու վայրն` անհայտ), որոնցից հետո նրան առաջարկվեց ճամփորդություն արտասահման` բարելավելու վարպետությունը: Դրա փոխարեն Բրյուլովից պահանջվեց կազմել մանրամասն հաշվետվություններ տպավորությունների և արվեստի գործերի ուսումնասիրությունների արդյունքների մասին, ինչպես նաև ներկայացնել նոր աշխատանքներ: Կառլը համաձայնեց և իր եղբայր Ալեքսանդրի հետ [[1822]] թվականի օգոստոսի 16-ին մեկնեց Իտալիա: [[1923]] թվականի մայիսին նրանք ժամանեցին Հռոմ` ճանապարհին այցելելով [[Ռիգա]], [[Քյոնիքսբերգ]], [[Բեռլին]], [[Դրեզդեն]], [[Մյունխեն]], [[Վենետիկ]],[[Պադուա]], [[Վերոնա]], [[Մանտուա]] և [[Բոլոնիա]]: Տառացիորեն Հռոմ ժամանելուն պես նկարիչը ՆԽԸ-ից ստացավ հանձնարարություն կատարել [[Ռաֆայել Սանտի|Ռաֆայելի]] «Աթենքի դպրոցը» որմնանկարի պատճեն, որը դարձավ գեղանկարչի վերջին ուսանողական աշխատանքը:
Իտալիայում Բրյուլովը տարվեց ժանրային գեղանկարչությամբ և կրոնական ու պատմական թեմաների հետ համատեղ` ոգեշնչված շրջապատող իրականությունից, սկսեց նկարել նաև այդ թեմաների շուրջ: Առաջին հաջողված նկարն այդ ժանրում եղավ «Իտալական առավոտ»-ը (1823, Կունստխալե, Կիլ): Պետերբուրգում տեսնելով այն, ժամանակակիցները հիացած էին թեմայի օրիգինալ ներկայացմամբ և թարմությամբ: Իսկ կայսր [[Նիկոլայ I]]-ը, այն բանից հետո, երբ ՆԽԸ-ը նվիրեց նրան այդ նկարը, Բրյուլովին նվիրեց ադամանդե մատանի և հանձնարարեց դրան զուգորդող այլ նկար: Դա եղավ «Իտալական կեսօրը (Խաղող քաղող իտալուհին)» (1827, Սանկտ-Պետերբուրգի Պետական Ռուսական թանգարան), սակայն այն դուր չեկավ ոչ կայսրին, ոչ ՆԽԸ-ին ըստ բարձր արվեստի ընդհանուր տեսակետի ոչ պատշաճության համար: Ի պատասխան նկարի Բրյուլովը 1829 թվականին խզեց հարաբերությունները ՆԽԸ-ի հետ:
Մեծ ժանրային դեղանկարին զուգահեռ [[1827]] թվականին նկարիչը տարվեց չափերով ոչ մեծ ջրաներկով աշխատանքների ստեղծմամբ, որոնք դարձան վարպետի համար կենսական դիտարկումները փոխանցելու հաջող հնարավորություն: Իրենց թեմատիկայից ելնելով այս աշխատանքները կրում էին «իտալական ժանրի» անվանումը, քանի որ ավելի հաճախ պատվիրվում էին արիստոկրատների կողմից որպես հուշանվեր Իտալիայից և նախատեսված էին ծառայելու որպես զվարճանքի եւ դեկորատիվ նպատակներին: Այնուամենայնիվ, ջրաներկով աշխատանքների պատվերներին զուգահետ, Բրյուլովը նկարում էր նաև բավականին անկախ նկարներ այդ ժանրում: Դրանք բոլորն առանձնանում էին անհոգությոմբ, լուսավորությամբ, թերևությամբ, թեմատիկայով, երբեմն` հեղինակի իր հերոսների նկատմամբ հեգնանքով «Միանձնուհու երազը», 1831, Սանկտ-Պետերբուրգի Պետական Ռուսական թանգարան): Որպես կանոն նկարիչը ջրաներկով նկարում էր կարճ գունային վրձնահարվածներով` հասնելով նրանց արտահտչականության համադրությանը: Նրա առաջին աշխատանքները քիչ ֆիգուրներով էին և հիմնականում փոխանցում էին գլխավոր հերոսների ապրումները
Его первые работы были малофигурны и главным образом передавали личные переживания героев («Прерванное свидание», 1827, Государственная Третьяковская галерея, Москва); впоследствии они стали включать в себя всё большее количество людей («Гулянье в Альбано», 1830—1833, Государственная Третьяковская галерея, Москва), не последнюю роль в них стал играть пейзаж. Некоторые акварели были сугубо пейзажными («Итомская долина перед грозой», 1835, Государственный музей изобразительных искусств им. А. С. Пушкина, Москва). Общим недостатком этих произведений было, пожалуй, только отсутствие психологических трактовок в образах, но законы жанра зачастую и не предполагали наличие таковых в акварелях. Большинство из них воспевало Италию с её прекрасной природой и представляло итальянцев народом, генетически сохранившем античную красоту своих предков, наделённым врождённой пластикой и грацией движений и поз и живущим по законам красоты и эстетики.
| |||