«Կոնստանտին Ցիոլկովսկի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ցիալկոցսկու ամենաառաջին աշխատանքը վերաբերվում է [[մեխանիկա]]յին և [[կենսաբանություն]]ը։ Այդ աշխատանքներում նա ներկայացրեց իր վատատեսկական հայացքները, մաթեմատիկորեն փորձեց ներկայացնել մարդկային կյանքի ամիմաստությունը։ Նա այդ հոդվածը ուղարկեց «Ռուսկական միտք» ամսագրին, բաըց այն չհրատարակեցին և ոչ էլ հոդվածը ետ ուղարկեցին, և նա սկսեց աշխատել ուրիշ նյութերի վրա։ 1881 թ. նա գրեց իր առաջին երկար գիտական աշխատանքը՝ «Գազերի տեսություն»-ը, այնուհետև սկսեց փնտրել հիմքեր գազերի կինետիկ տեսության համար։ Դրա մասին նա ստացավ պատասխան [[Մենդելեև]]ից-սա նորություն չէ, ոչովհետև գազերի տեսությունը հայտնի և բաց է արդեն 25 տարի։ Իհարկե այդ փաստը տհաճ էր Ցիալկովսկու համար, որի պատճառը հիմնականում նրա անտեղյակություններ էր ժամանակակից գիտական գրականությանը։ Չնայած անհաջողությանը, նա շարունակում էր հետազոտությունները։ Երկրորդ գիտական աշխատանքը հանդիսացավ 1882 թ. լույս տեսած հոդվածը «Օրգամիզմի նման փոփոխվող մեխանիկա»։<ref> Позже заново переписана автором и издана под названием «Механика в биологии»</ref>: Դրանից հետո եղան շարունակական հոդվածներ, որոնք ունեցան բազմաթիվ հաջողություւներ։

1887 թ. Ցիալկովսկին գրեց ոչ մեծ աշխատություն «Լուսնի վրա» վերնագրով, առաջին գիտաֆանտաստիկ ստեղծագործությունը<ref>Повесть впервые была напечатана в 1893 году в приложении к журналу «Вокруг света».></ref>։ Բոլոր պատմությունները վերաբերվում էրն ազատ [[Տարածություն|տարածությանը]], սակայն նկարագրվում էր ավելի գեղարվեստական տեսանկյունից-երկու անանուն հերոս՝ հեղինակը և իր ֆիզիկ ընկերը պատահականորեն հայտնվում են [[Լուսին|լուսնի]] վրա։ Խնդիը կայանում էր նրանում, որ պետք է նկարագրվեր դիտողի տպավորությունները։ Ցիալկովսկու «[[հեքիաթ]]ը» նկարագրվում է այսպես.

Զբաղվելով մեխանկիայի խնդիրներով, Ցիալկովսկին նախագծել է կառավարվող օդային սարքը՝ աերոստատ([[դիրիժաբլ]])։ Նա առաջինն էր, որ տվեց մետաղական թաղանթով դիրիժաբլի կառուցվածքը։ Դրանք փոփոխական ծավալով դիրիժաբլեր էին, ունեին գազի այրման համակարգ։ Բայց պաշտոնական կազմակերպություներից այդպես էլ հավանության չարժանացավ<ref>Космодемьянский, 1964, с. 279—280։</ref>։ 1891 թ. «Թևերի հետևանքով թռչելու հարցին» հոդվածում Ցիալկովսկին անդրադարձավ ավելի քիչ ուսումնասիրված թեմայի՝ օդից ծանր թռչող սարքերին։ Շարունակոլով այդ աշխատանքը տվյալ թեմայով, նա հանգավ մետաղական կմաղքով թռչող սարքերի կառուցմանը։ 1894 թ. իր հոդվածում ՝«Աերոստատ կամ ռազմական թռչող սարք», առաջին անգամ տվեց մանրամասն նկարագրություն ամբողջական մետաղական կմախքի և թևերի մասին։ Սակայն հետագա զարգացման համար Ցիալկովսկին չուներ ոչ աջակցությւն, ոչ էլ միջոցներ։

Այստեղ Ցիալկովսկին ուսումնասիրում էր հրթիռների շարժումը [[Նյուտոն]]յան գրավիտացիոն դաշտում։ Նա դրեց երկնային մեխանիկայի կանոնները, որոնք հնարավոր կդարձնեին թռիչքներ կատարել [[Արեգակնային կամակարգ]]ում, և ուսումնասիում էր թռիչքները [[անկշռություն|անկշռության]] պայմաններում։ Մշակեց դեպի [[Երկիր]] վայրէջքի հետգծի ճիշտ տեսքը։ «[[Տիեզերանավ]]» աշխատության մեջ Ցիալկովսկին վերամշակեց առանց վառելիքի այրման հրթիռի մուտքը մթնոլորտ, պարուրաձև հետագծով վայրէջքի դեպքում։ Սովետական աստղագնացության [[պիոներ]]ներց մեկը՝ պրոֆեսոր Մ.Կ.Տիխոնրավովը, քննարկելով Ցիալկովսկու ներդրումը աստղագնացության մեջ, գրեց որ իր աշխատությունը ՝«Համաշխարհային տարածությունների ուսումնասիրումը ռեակտիվ պատնեշներով» ամբողջական է։ Վերջինիս մեջ տիեզերական տարածություններում թռիչքներ կատարելու համար առաջարկված էր հրթիռ հեղուկ վառելիքով, ներկայացված էր կենսաբանական և բժշկական խնդիչները միջմոլորակային թռիչքնեի հաամար, ցույց էր տալիս Երկրի ուղեծրում արհեստական արբանյակներ ստեղծելու գաղափարը։

Ցիալկովսկին անվանում էր իրեն մաքուր [[մատերիալիստ]]։ Նա գտնում էր, որ գոյություն ունի միայն [[մատերիա]], և ամբողջ տիեզերքը ոչ ավելին է քան սովորական պարզ մեխանիզմ։ Տարածությունն ու ժամանակը անսահման են, այդ պատճառով անթիվ են աստղերի և մոլորակների թիվը։ Տիեզերքը միշտ կունենա նույն տեսքը, տիեզերական պրոցեսները հաջորդական են, ցանկացած աստղ, մոլորակային համակարգ, [[գալակտիկա]]՝ ծնվում և մահանում են, իսկ հետո բռնկվելով նորից տեղի է ունենում հաջորդական անցումներ ավելի պարզ և բարդ պրոցեսների միջև։

Ցիալկովսկին ենթադրում է, որ մարդկային մտքից ավելի զարգացած միտք կա, որը հավանաբար գտնվում է այլ մոլորակներ վրա։

Կատարյալ մարդկությունը կտեղակայվի տարբեր մոլորակներում և արհեստական ստեղծված տիեզերական օբյեկտներում։ Այդ դեպքում տարբեր մոլորակներում կձևավորվի գոյություն՝ այդ միջավայրին համապատասխան։ Կլինեն անպիսի օրգանիզմներ, որոնք կարիք չեն ունենա մթնոլորտի։ Հետո բնակեցումը դւորս կգա արեգակնային համակարգի սահմաններից։ Կատարյալ մարդիկ կբնակվեն ամբողջ տիեզերքում, այդ դեպքում բազմացումը միլիոն անգամ ավելի արագ կնթանա, ընդ որում այն կղեկավարվի ընտրությամբ՝ անհրաժեշտ է կատարյալ բնակություն, նարան աարագ և ինչ թվով ուզեն։ Մոլորակները կազմեն միություն, արեգակնային համակարգերը կմիավորվեն և այդպես շարունակ։ Բնակության մեջ հադիպելով կյանքի անդուր տեսակներ, բարձրակարգ էակները կվոչնչացնեն նրանց և կգրավեն մոլորակները։ Քանի որ կատարյալությունը լավ է անկատարյալությունից, բարձրակարգ էակները կլիկվիդացնեն կյանքի ցածրակարգ կենդանի էակներին, կվարեն կյանքի պայքար։ «Բայց արդյո՞ք դա լավ է»։ Եթե չլիներ նրանց միջամտությունը ապա կենդանիների ինքնաոչնչացումը կշարունակվեր միլիոնավոր տարիներ, ինչպես տեղի է ունենում հիմա երկրի վրա։ Նրանց միջամտությունը օրերի կամ տարիների ընթացքում կոչնչացնեն բոլոր տանջանքները և տեղը կստեղծեն ամենակարող և երջանիկ կյանք։ Պարզ է որ վերջինս լավ է առաջինից։

Ցիալկովսկին համահոգի է <ref group="Ն">Ռուսերեն՝ панпсихист բառից։</ref>։ Նա հաստատում է, որ ամբողջ մատերիան օժտված է զգայնությամբ՝ ընդունակ է զգալ հաճելին և անհաճելին։ Տարբերությունը միայն դրա աստիճանն է։ Զգայնությունը մարդուց դեպի կենդանի փոքրանում է և այդպես շարունակ, բայց վերջնականապես չի ոչնչանում։ Ցանկացած ատոմ ընկնելով ողջամիտ էակի ուղեղ, ապրում է նրա կյանքով, զգում է նրա զգացածը, իսկ դա հենց մատերիայի գոյության ամենաբարձրակարգ ձևն է ։է։ Նույնիսկ կենդանու մեջ, թափառելով մաբողջ մարմնով ատոմը մեկ ապրում է ուղեղի կյանքով, մեկ ոտքերի, մեկ մաշկի, և այսպես շարունակ։ Ի վերջո այս մտքում մահ չկա, ատոմների ոչ օրգանական գոյության ընթացքը անցնում է նրանց համար ինչպես երազ կամ «ուշաթափություն», երբ զգայնությունը լրիվ վերանում է՝ դառնալով ուղեղի մաս, ցանկացած ատոմ «ապրում է նրանց կյանքով և զգում է գիտակացական և թափանցիկ կեցության ուրախությունը»։ Այդ պատճառով պետք չէ վախենալ մահից, օրգանիզմի մահից և «ավարտից» հետո, ատոմի ոչ օրգանական գոյությունը վերանում է, դառնում է զրո, այն սուբյեկտիվորեն չի լինում։ Բայց այդ ժամանակահատվածում [[Երկիր|Երկրի]] բնակչությունը լիովին կփոխակերպվի։ Երկրագունդը կծածկվի կյանքի բարձրակարգ տեակներով, իսկ մեր ատոմը կօգտագործվի նրանց կողմից։ Այսպիսով մահը դադարեցնում է բոլոր տանջանքները, և սուբյեկտիվորեն տալիս է ոչ դանդաղ երջանկություն։